Snijden stikken
v^es!
Alles is geschiedenis
tips@moesson.com
boeken
dvd's sites
Snijden stikken is het debuut van Yvon Muskita (Venray,
1958). Hoofdpersoon kleermaker Boeng vertrekt in '51 samen
met de Molukse Knil-gezinnen naar Nederland. Door zijn
ogen zien we het verblijf in Nederland maar duren en duren,
van de barakken tot aan de doorzonwijken tot aan het
vertrek van de kinderen naar de grote steden. Yvon Muskita
schrijft prachtig. Opmerkelijk genoeg is ze niet zozeer op
haar best als ze de recente Molukse geschiedenis beschrijft,
maar des te meer wanneer ze in de gedachten van haar per
sonages kruipt. uitgegeven door In de Knipscheer, die fijne
uitgeverij die ook Ernst Jansz, Frans Lopulalan, Marion Bloem
en Alfred Birney liet debuteren.
Snijden stikken
Door Yvon Muskita
In de Knipscheer: 168 pagina's (paperback)
ISBN: 978 90 6265 592 2
Prijs: 15,-
Vorige maand verloot
ten we vijf exemplaren
van de dvd Tanda-Mata
dari Sohbat van Aïs
Lawa-Lata. De geluk
kige winnaars zijn:
Ivon Sopaheluwakan
uit Heemskerk, Kees
Belonje uit Gouda,
René Persijn uit Zeve
naar, A.D. Swensen uit
Rotterdam en Norma
Dessener uit Den
Haag. De dvd's zijn
inmiddels verstuurd.
Gefeliciteerd!
■«Tra.
Het heeft me tijdens mijn studie geschiedenis altijd gefasci
neerd met welke onderwerpen voor onderzoeken medestuden
ten op de proppen kwamen. De geschiedenis van gynaecolo
gische instrumenten, huisdierfokkerijen, het eten van chocola,
omgaan met hoogbegaafdheid, alles is geschiedenis. Alles mag
onderzocht worden. Ik werd altijd nerveus van deze vrijheid,
vooral omdat ik op het eerste gezicht bijna alles interessant
vond. Ik liet mijn keuze dan ook vaak bepalen door praktische
zaken: zijn hier veel bronnen over? en nog belangrijker: zijn
die makkelijk in handen te krijgen? Voor verre reizen naar de
bibliotheek in Den Haag (toch weer he-le-maal met de trein)
en zomermiddagen in stoffige archieven was ik per definitie te
beroerd.
In het eerste jaar hadden we een werkgroep waarin je leerde
hoe je je onderwerp moest afbakenen, presenteren en uitvoe
ren:'Academische Vaardigheden'. Op
de eerste samenkomst moesten we
in tweetallen commentaar geven op
elkaars onderwerpen. Ik keerde me naar
de jongen die naast me zat. Ik kende
hem niet, maar hij leek aardig. We keken
naar elkaars onderzoeksvoorstellen. Ik
herinner me dat hij iets had als: 'tole
rantie ten opzichte van homoseksuelen
in Amsterdam rond 1900'. Ik wist dat ik
hem vragen moest stellen als: 'Waarom
Amsterdam? Waarom "rond" 1900? Hoe
ga je dit aanpakken?' Maar ik vroeg:
Waarom zijn het altijd homo's die onderzoek doen naar de ac
ceptatie van homoseksualiteit?' Het was een gok. Hij lachte en
antwoordde: 'Waarom zijn het altijd Indo's die onderzoek doen
naar Indo's?' Ik keek verbluft van hem naar mijn A-4tje waarop
stond: 'Waarom de derde generatie Indische Nederlanders meer
behoefte heeft om hun afkomst te onderstrepen dan de vorige
generaties'. Ik was geïntrigeerd geraakt door de posters die
door de hele stad hingen waarop een 'Indo for life-party' werd
aangekondigd. Mijn opa zou daar nooit heen zijn gegaan. Zelfs
niet in zijn jonge jaren. De klompendans wilde hij daarentegen
maar al te graag demonstreren, liefst met een bos tulpen in
de ene hand en een haring in de andere. Deze tendens leek mij
een onderzoekje waard, alleen... het onderzoek ging toch niet
over mij? Onbewust was ik een voorbeeld geworden van mijn
eigen vraagstelling.
Hoewel ik altijd ben blijven beweren dat ik dan wel Indisch was,
maar dat ik daar verder niet speciaal 'iets mee had', realiseerde
ik mij laatst dat ik, in die vier jaar, onderzoek heb gedaan naar
de derde generatie, de Indische dagbladpers, de vraag of Neder
land excuses moest aanbieden aan Indonesië en ten slotte ging
mijn scriptie over het beëindigen van de ontwikkelingssamen
werkingsrelatie tussen Nederland en Indonesië. Naar een 'Indo
for life-party' ben ik nog steeds niet geweest.
Marscha Holman is 24 en gaat iedere maand op zoek naar het
Indische - of toch niet - in zichzelf en anderen.
Foto: Frédérique Vlamings
maart 2008
26-02-2008 16:30:46
