-*ĥ Degofin
De koolmees en de tawanan
Het vertrouwde
adres voor al
uw financieringen
Interesse?
0416 - 279598
www.degofin.nl
/soerabajaN
\Surabayay
Poirrié's perikelen
Tempo Doeloe
In onze voortuin spelen zich de meest aangrijpende tragedies af.
Zeker als het al een tijdje erg koud is en de vogels moeilijk aan
voer kunnen komen. Dan hou je soms je hart vast.
Persoonlijke leningen
Doorlopende kredieten
in veie vormen
Senioren kredieten met
kwijtschelding bj overlijden
U WILT VOOR LANGE
TIJD OF VOORGOED
NAAR INDONESIË?
^Onthutsend en ontroerend'
NU OP DVD €14,95
€1,95 verzendkosten
Financiële dienstverlening
Met vriendelijke groet, Dave Goossens
Dat kan met het ouderen-
visum (kosten: 500,-).
Wij zorgen dat u het visum
krijgt. Voor nadere informatie,
e-mail naar:
wingswilly45@yahoo.com
of fax naar 0361 - 726271
t.a.v. Willy Roemersma.
Ambassador Gebouw/Pt. Bali Ide, Jl. Bypass
Ngurah Rai No. 100, Denpasar, Bali, Indonesië.
Een film over een tropische revolutie
in het najaar van 1945
Bestel via internet: www.soerabajasurabaya.nl
Via e-mail: peter@soerabajasurabaya.nl
Of maak €16,90 over op 1359 44643
o.v.v. naam en adres.
Fladderde een koolmeesje vertwijfeld
over de winterazalea vlak voor het voor
raam heen en weer, bleek het in die struik
hangende pindanetje leeg te zijn. Mijn
schuld, helemaal vergeten. Sloeg ik gauw
een sjaal om en haastte me mijn fout te
herstellen. Het nieuwe zakje hing er nog
geen twee tellen, of het koolmeesje stortte
zich er bovenop. Het diertje was uitzinnig
van opwinding en wist gewoon niet waar
hij moest beginnen. Maar helaas waren er
kapers op de kust. Een hele zwerm klein
grut dook op het netje neer en in een
mum van tijd was het één grote kluwen
van klapperende vleugeltjes en pikkende
snaveltjes. Je kon het netje niet meer zien
en van het in de verdrukking geraakte
koolmeesje was alleen het kontje met de
omhoog gestoken staartveertjes herken
baar. Daar keek ik recht tegenaan.
Wie ooit per trein, boot of vrachtauto op
stap is geweest met de Jap, weet dat daar
geen lol aan te beleven was. Vanuit de
Boeboetan in Soerabaja in een geblindeer
de trein gedreven, arriveerden we na twee
dagen vies, doodmoe en hongerig in de
kazerne van het 15e bataljon in Bandoeng.
Met z'n hoevelen we op het exercitieter
rein bijeen stonden weet ik niet, maar
het was er nog drukker dan op de Pasar
Gambir. En er zaten natuurlijk weer van die
klojo's bij die vroeger een voorkeursbehan
deling hadden genoten en dat voorrecht
koste wat kost wilden behouden. Of van
nature gewoon erg 'gragas' waren. Had
den de etenhalers ook nog te weinig pap
meegekregen en werd bij het uitdelen de
bodem van de grote ijzeren gamel veel te
vlug zichtbaar. Verloren sommigen hun
laatste restje zelfrespect en kwam het
tot een spontane stormloop. De arme
papopschepper, die geen kant op kon, hield
Jack Poirrié groeide op in Batoeradja en woont sinds 1951 in Nederland.
Elke maand schrijft Jack Poirrié in Moesson over zijn perikelen.
nog even stand en ging toen in de chaos ten
onder.
Aangezien ik liever honger had dan een
gekneusd lijf, hield ik me afzijdig en kon zo
doende zien hoe in het midden van de wrie
melende massa een kont oprees. Niet zo'n
kleintje als van een koolmeesje en ook niet
het vormeloze geval van de doorsnee tawa
nan, maar een heel dikke met de rondingen
van een kerel die het goed gewend was en
nog maar net moest zijn opgepakt. Ongeloof
lijk, het gevaarte was zelfs zo omvangrijk dat
de bovenkant van de inmiddels omgevallen
en in no time leeg geschraapte gamel erdoor
werd afgesloten. De kerel zelf bleek trouwens
stalen zenuwen te hebben. Na zich ervan ver
gewist te hebben dat er niets meer te schra
pen viel, kroop hij achterwaarts de gamel uit,
plukte op z'n dooie gemak wat papresten
uit oren en haren, inspecteerde handen en
armen nauwkeurig en likte die schoon.
Ik kan ernaast zitten, maar volgens mij was
die papschraper niet per ongeluk onderste
boven in de gamel beland en had de een of
andere driftkikker hem er in geschopt. Uit
pure ergernis. Ik kan me dat goed voorstellen,
want die neiging tot schoppen krijg ik ook
altijd als ik me in de supermarkt met mijn
boodschappenkarretje naar de kassa begeef,
en zo'n onbeschofte voordringer me weer
passeert. Daar kan ik me wild aan ergeren.
Maar Nel vindt dat het mijn eigen
schuld is dat ik altijd voorbij
gestreefd wordt. 'Moet je
maar niet zo langzaam
lopen', zegt ze.
juli 2008
Moesson #1 juli(1).indd 33
