'Over wezenlijke dingen durven we
vaak niet r te praten'
interview
essentieel stukje communicatie, een deel van jezelf kun je niet uiten.
Wat mijn ouders betreft, denk ik dat ik nu pas kan en durf te zien, wie
ze werkelijk zijn. Los van mijn eigen teleurstellingen en de meningen
of verwachtingen die ik van ze had. Ik vind het heel erg boeiend om
op die manier opnieuw naar mijn familie te kijken, maar ook naar
mezelf en naar mijn achtergrond. Dat is voor mij ook een stukje vol
wassen worden: de goede en minder goede kanten van je ouders en
je opvoeding zien, je er een onafhankelijke mening over vormen en je
van bepaalde dingen losmaken.'
Zit daar dan ook een stukje 'teruggaan naar je roots' bij?
'Zeker. Meer en meer merk ik dat mijn roots belangrijk voor me zijn.
Mijn opa vertelt altijd prachtige verhalen over Indië, dat hij als kind
op een olifant reed en zo. Vroeger vond ik dat alleen mooie verhalen,
maar nu pas dringt het tot me door dat die verhalen ook een stukje
van mij zijn, dat ik daar deels vandaan kom. Het is voor mij een soort
puzzelstukje dat nu steeds meer op zijn plek valt.
Toen ik een jaar of 19, 20 was, ging ik met mijn vader (schoenenont
werper Fred de la Bretonière, red.) voor het eerst naar Indonesië.
Ik voelde direct een herkenning. Nu merk ik dat het verlangen om
terug te keren naar mijn roots - naar het gevoel van dat land - steeds
sterker wordt. Ik ga regelmatig naar Indonesië. Ik hou van de geur, de
kleuren, de warmte en de mensen en van de dynamiek, die daar zo
totaal anders is dan hier. Van de sereniteit, zangerigheid en mys
tiek die ik er - vooral op Bali - ervaar. Vanuit een bepaalde innerlijke
stilte dingen heel helder te kunnen zien. En de eenvoud, het gelukkig
kunnen zijn met heel weinig. Het is een stukje van jezelf waar je niet
omheen kan, en wat moeilijk uit te leggen is. Je merkt het eigenlijk
pas wanneer je het ervaart. Ik kon bijvoorbeeld pas begrijpen wat
een Surinamer die hier woont ervaart, toen ik voor de opnames van
Het laatste verlangen voor het eerst in Suriname was. Hier en daar is
een verschil van dag en nacht. Daar leef je zó anders en ben je met
zulke andere dingen bezig. Datzelfde geldt natuurlijk voor Indische
mensen. Hier in Nederland woon ik en verdien ik mijn geld, maar
in Indonesië ligt toch een stukje van mijn hart. Diep van binnen zit
toch ook die verdeeldheid van het Indisch zijn. Dat net even anders
zijn dan de mensen hier, ervaar ik in heel kleine nuances, waar soms
maar moeilijk de vinger op te leggen is. Maar het is niet iets waar ik
me dagelijks mee bezighoud. Ik zie mijn achtergrond vooral als een
aanvulling, een verrijking.
In maart 2009 zijn de try outs van Esmée's one woman show te zien.
Daarna toert ze door het hele land.
september 2008 17
Moesson #3 September.indd 17
