Een klein
januari 2009 31
mijn opvoeding kwamen de woorden 'po
litie' en 'Edu' menigmaal voor als afschrik
wekkend voorbeeld. Ze veroorzaakten een
lichte siddering. Wanneer ik rondstruinde
en in de verte een politieman zag aanko
men, versnelde mijn hartslag. Ik durfde
mijn route gewoonweg niet te wijzigen
uit angst dat ik me zodoende verdacht
maakte. Was hij mij op een paar meter
genaderd, dan kreeg ik knikkende knieën
en keek strak voor mij uit. Zelfs wanneer
de diender mij passeerde zonder aandacht
aan mij geschonken te hebben, bleef de
spanning nog lange tijd aanwezig.
Jozef, Malang 1929
Allemaal nog een voorspoedig 2009! Ook
namens Boet. Al vindt die pessimist dat er
weinig goeds voor ons in het verschiet ligt.
Boet heeft een fikse kater overgehouden
aan al die omvallende banken en verschrom
pelende aandelen, dat is wel duidelijk. Hij
moppert zelfs dat het totaal geen zin heeft
om vooruit te blikken. Kun je net zo goed
koffiedik kijken, daar is ook nog nooit iemand
wijzer van geworden. Wel van goed achterom
kijken, want daar kun je veel narigheid mee
voorkomen. Als je tenminste bereid bent
lering te trekken uit wat je ziet. Want daar zit
'em de kneep, dat doen we niet. Wie denkt
er nu nog aan de grote recessie, toen de
topmannen bij bosjes van wolkenkrabbers
en brugleuningen sprongen en de werklozen
in kilometerslange rijen bij de gaarkeukens
stonden voor een bordje soep? Die ellende
hebben we achter ons gelaten om onder het
motto 'leef nu en betaal later' een rijke reus
te creëren die nu op z'n lemen voeten staat
te wankelen als een bezopen kerel. Aldus
Boet.
Maar volgens hem is er gelukkig ook een
klein lichtpuntje. Onze regering weet van
geen wijken, die haalt zonder blikken of
blozen miljarden euro's tevoorschijn en leent
ze aan de op apegapen liggende instellingen.
Zitten die weer gebeiteld. Nadeel is wel dat
de topmannen geen bonus krijgen, maar
daar staat tegenover dat ze niet hoeven te
springen.
Waar Boet en ik ook wel wat van verwachten,
is het vorig jaar door het ministerie van VWS
genomen besluit om iets te doen aan de
hier heersende onwetendheid over oorzaken
en gevolgen van WOII in Indië. Een 'beter-
laat-dan-nooit initiatief' dat deze zomer
zijn beslag vindt in de presentatie van een
Indisch Herinneringscentrum in Bronbeek te
Arnhem. Zoiets verwarmt het oude vete-
poirrié's perikelen
ranenhart, temeer omdat de te ontplooien
activiteiten ondersteund worden door
educatieve projecten voor onderwijs aan de
jeugd. Komt er toch nog wat terug van ons
(ook) in het onderwijs jarenlang verdonker
maand verleden.
Zomer vorig jaar ben ik trouwens naar de
pasar malam op het landgoed Bronbeek
geweest. Als aartsvader van de familie, in de
voorste auto, naast de chauffeur. Heerlijk,
als je zo beschermd en gefêteerd wordt: opa
hoeft niks, mag alles, ook de entree betalen.
Was echt grandioos, zelfs ons achterklein
zoontje Sef vermaakte zich kostelijk. Die
bleef rondrennen en vond alles wat er aan
exotica rondliep en tentoongesteld werd
prachtig. Zelf heb ik nog een tijdje bij het
Knil-gedenkteken staan mijmeren. Vanwege
de twee bijna levensechte soldatenfiguren.
Gestoken in vooroorlogs tenue, de kuiten
omwikkelt met puttees en het hoofd getooid
met de bekende bamboehoed, staan die daar
aan weerszijden van de gedenkplaat. De
ene met karabijn en getrokken klewang, de
andere met de bajonet op het geweer. In die
perfect getroffen beelden van de Europese
en de inheemse soldaat kan ik moeiteloos pa
en al die andere mannen herkennen, die on
losmakelijk met mijn jeugd zijn verbonden.
Op Bronbeek is er inmiddels veel veranderd.
Echte 'kolonialen' zie je niet meer door de
parktuin wandelen. Wel tref je er replica's
van enkele Indische oorlogsmonumenten.
Die komen daar volledig tot hun recht. Vooral
straks, als onze 'WO II geschiedenis' vanuit
het Indisch Herinneringscentrum Bronbeek
breed wordt uitgedragen. Zit er dit jaar toch
iets moois aan te komen.
17-12-2008 17'20'32
Moesson #7 Januari indd 31
Jack Poirrié groeide op in Batoeradja en woont
sinds 1951 in Nederland. Elke maand schrijft
Jack Poirrié in Moesson over zijn perikelen.
