moessQn
Na een bandjir
Verzamelband
■ÏÏ9
Indo dansavond
0>
N
San Francisco - Hawaii
Las Vegas
O poirrié's perikelen
Voor iedereen die zijn of haar Moessons
zuinig bewaart is er de verzamelband.
Een hele jaargang Moessons is overzich
telijk op te bergen in de luxe Moesson
verzamelband. Handleiding over de wer
king van de naaldband is inbegrepen!
Prijs 17,95 (inclusief verzendkosten).
Ruim 3000 Indische boeken uit
voorraad leverbaar. Vraag gratis
catalogus aan. Geef ons uw zoek
lijst in behandeling. Ook boeken
te koop gevraagd.
Postbus 1090, 384Q BB Harderwijk
tel.0341-55 07 07
b.g.g. 56 19 91
e-mail: timrom@hetnet.nl
Bezoek op afspraak mogelijk.
02 oktober 2009 t/m 22 oktober 2009
Groot feest in San Jose met optreden van
Indo Countryband STRAIGHT uit Holland.
De reissom bedraagt 2.395,- per persoon
Info: Luc Leihitu van Tamalinda Productions, 070-327.24.42
tamalinda@kpnmail.nl www.tamalinda.com
Tamalinda Productions organiseert op
zaterdag 21 maart a.s. een Indo dansavond
in de Eendenkooi te Zoeterwoude-Rijndijk
m.m.v. Straight en als bingoprijs een gratis
ticket naar Curacao.
Info: BoySwart, 070-3667733, Luc Leihitu
070-3272442, tamalinda@kpnmail.nl
Volgens de krant is Radio Kootwijk in
september weer even in de lucht geweest.
Een boel jongelui liggen niet wakker van
zo'n bericht. En dat die wereldzender in
ig28 voor het eerst in de lucht kwam zal ze
ook niet interesseren.
Mij wel,en ikvind het nog steedsjammer
dat ik pas twee jaar oud was, toen die
wereldzender in de wieg werd gelegd.
Dat heuglijke feit en ook het historische
moment dat 'Hallo Bandoeng' in Indië uit de
radiokastjes klonk, heb ik dus niet bewust
meegemaakt. Kon ook onmogelijk, want
in de oedik hadden we geen stroom en
dus geen radio. Als ukkie vond ik dat gemis
trouwens niet eens zo erg. Dat kwam door
de slingergrammofoon met toeter die pa
had overgenomen van een totok-kapitein,
die met pensioen ging. Dat ding bracht al
genoeg herrie in huis. Vooral als de ouwelui
erbij stonden te kwelen. Slaakte ik een zucht
van verlichting als de muziek tussendoor
wegstierf en ze even moesten ophouden met
zingen omdat er weer gezwengeld moest
worden. Nog erger werd het toen er een
piano bijkwam. Bespeurde pa al gauw het bij
mijn zus Gon aanwezige talent en liet haar
pianolessen nemen. Hadden we nota bene
een zang- én pianotrio in huis.
Mij liet pa links liggen. Hij had al gauw in de
gaten dat mijn muzikale belangstelling alleen
voor de pianokruk gold. Dat vond ik namelijk
een perfecte draaimolen. Gon daarentegen,
was muzikaal én serieus. Ze kon ook uitste
kend zingen en deed naar hartelust mee als
pa en ma weer bezig waren. Ik niet. Ik heb ook
maar één keer meegezongen. Noodgedwon
gen, en niet thuis bij grammofoon of piano
maar op school. Moesten we in de gymzaal
repeteren voor een soort voorloper van de
tegenwoordige kindermusical. Ik stond in de
voorste rij van het koor. Onze juf fungeerde
als dirigent met haar lange aanwijsstok. De
partituur van 'Waar de blanke top der duinen'
lag voor haar op een houten tafel. Al meteen
bij de eerste tonen sloeg ze keihard met haar
stok op de tafel, riep om stilte en vroeg of ik
alsjeblieft achteraan wilde gaan staan. En
een beetje minder vals kon zingen. Als ze je
publiekelijk zo bot vernederen, gooi je de kont
tegen de krib en doe je het zingen in de ban.
Voorgoed. Dat wou ik graag kwijt.
Even over de hedendaagse jeugd. Het moet
me van het hart dat er ongelooflijk veel
huismussen bij zitten. Die stakkerds krijg
je met geen stok de deur uit en worden
knettergek als je ze ter lering hun elektroni
sche speeltjes afpakt. Wij niet, wij hadden
die onnozele dingen niet en hadden ze ook
niet nodig. De paar mietjes uitgezonderd,
zochten we zoveel mogelijk de buitenlucht op.
Alleen onoverkomelijke zaken als eten, slapen
en leren weerhielden ons er even van om
elkaar op te zoeken. En djangkrikgevechten
te houden, met de katapult op strooptocht
te gaan of gewoon een potje te vliegeren
of knikkeren. Wij vertikten het om ons bin
nenshuis te focussen op geestdodende bezig
heden en leefden ons uit in de vrije natuur.
Daar dacht ik aan toen ik in de jaren zeventig
achter de kleuterschool van onze kleindochter
in Blerick op een prachtig paadje uitkwam. Het
was door vele voetstappen in het gras uitge
sleten en leek wel op het paadje dat achter
ons huis in Atjeh naar de kali leidde. Stond ik
als vastgenageld aan de grond. In diezelfde
periode reed ik over de heide nabij het Radio
Kootwijk gebouw dat ze 'de kathedraal'
noemen, lagen er een boel dode konijnen.
Myxomatose, denk ik. Leken wel kadavers op
de oevers van een kali na een bandjir. Ben ik
maar gauw doorgereden.
Jack Poirrié groeide op in Batoeradja en woont
sinds igsi in Nederland. Elke maand schrijft
Jack Poirrié in Moesson over zijn perikelen.
februari 2009 31
Moesson #8 Februari.indd 31
27-01-2009 13:22:58
