Marscha!
Echte Indische familie
Hebbes!
Wim is weg
Hét gezicht van het Museum
Maluku in utrecht, directeur Wim
Manuhutu, is er vanaf 1 februari
weg. Na maar liefst 21 jaar aan
het Museum Maluku verbonden
te zijn geweest. In 1986 kwam er
een overeenkomst tussen de Nederlandse regering
en de Molukse gemeenschap; na meer dan drie
decennia moeizame verhoudingen, was er behoefte
aan een nieuwe start. Die overeenkomst hield
onder meer de realisatie van een Moluks museum
in. In 1987 werd Wim Manuhutu samen met Henk
Smeets, als directeur gevraagd. Het museum werd
een aanspreekpunt voor de media wat betreft
Molukse aangelegenheden. Er was onderzoek, er
kwamen publicaties, en in de tijd van het conflict op
de Molukken van 1999 tot 2003, zorgde het museum
voor informatievoorziening. Andere hoogtepunten in
de afgelopen twintig jaar waren de tentoonstelling
over Moluks verzet in de Tweede Wereldoorlog en de
Australië-tentoonstelling in het kader van 400 jaar
Nederlands-Australische betrekkingen. Voor de Mo
lukse gemeenschap was het museum een ontmoe
tingsplaats; voor de jongeren vooral een vraagbaak.
Het Museum Maluku verliest met Wim Manuhutu
een welbespraakte, evenwichtige vertegenwoordiger
van de Molukse gemeenschap; die altijd bereid was
een dubbele werkweek in te lassen, rondleidingen te
geven, een artikel te schrijven voor Moesson, overleg
op ministerieel niveau te voeren, maar ook een kas-
sadienst te draaien. Het zal een hele klus zijn voor
het Museum Maluku een goede opvolger te vinden.
Vorige maand verlootten we
maar liefst 10 gesigneerde
exemplaren van Tantowi
Yahya's Livin'with dreams\
De gelukkige winnaars zijn: C. Wetzel uit Den Haag,
R. Dumas uit Sneek, H.R. Charles uit Maastricht, I.M.
Faulhaber uit Apeldoorn, M. de Boer-Meijer uit Alphen
aan de Rijn, E. Smit uit uden, J. Cohen uit Hilo Hawaii
(V.S.), F.A.H. Blogg uit Den Haag, C.C. Scheepens uit
Amsterdam en W. Boer uit ridderkerk. Allen gefelici
teerd! De cd wordt snel opgestuurd!
Ook al heb ik ongeveer vier families (vanwege een
dubbele ouderbezetting), mijn vriend heeft bijna
iedereen daarvan wel eens, of zelfs vaak, ontmoet. Van
zijn (Indisch-Molukse) kant zijn er echter nog steeds
ooms en tantes die ik nog nooit heb gezien. Hoewel
de verhalen over de feestjes daar enorm aanstekelijk
zijn, was het er gewoon nog nooit van gekomen. Deze
feestdagen zou ik dan eindelijk eens zijn oom Karel
en tante Ella ontmoeten. We keken er allebei al weken
naar uit, al was dit stiekem ook een beetje omdat we
enorme zin hadden in oom Karels en tante Ella's spek
koek, waar ze beroemd om zijn. Dus na een middag
schaatsen, belden we aan.
u zult inmiddels weten dat ik geen authentieke Indi
sche opvoeding heb gehad, voor zover iemand weet
wat dat inhoudt, of voor zover dat überhaupt iets in
houdt. Toch heb ik intussen, door films en boeken, wel
een idee hoe een karakteristiek Indisch feestje eruit
hoort te zien. Tot nu toe geloofde ik niet zo erg dat dat
echt bestond.
Wel dus. En ik vond het beregezellig! Lekker en veel te
veel eten, druk vertellende ooms, spelende neefjes, lek
ker lachen met je schoonmoeder, heel veel spekkoek,
nog meer lawaai en zo gezellig als het al lang niet
meer geweest was. Al had het even geduurd voor ik
deze tak van de familie had ontmoet, we gingen als
laatste naar huis en eigenlijk wilde ik het liefst daar
alle kerstdagen en oud en nieuw en Pasen vieren.
We fietsten terug in een roes en ik werd op slag ook
nog verliefder op mijn vriend; wat was het toch een
bijzondere jongen met zo'n bijzondere familie. Ik kon maar niet
ophouden met vergelijkingen maken tussen hem en oom Karel;
nu wist ik waar die kaaklijn vandaan kwam en dat gevoel voor
humor en die gezelligheid. Wat heerlijk dat ik nu toch nog een
beetje een 'echte' Indische familie had, ten minste een van de
vijf. 'Maar', vroeg ik toen we al bijna thuis waren, 'hoe zit het nou
eigenlijk precies; wat is oom Karel nou eigenlijk van je moeder?'
Mijn vriend, ook moe van de avond, dacht lang na. Eenmaal thuis
was hij er nog steeds niet uit en hij belde zijn moeder. Aan de
andere kant van de lijn hoorde ik hard gelach. Oom Karel en tante
Ella hadden destijds op dezelfde boot naar Nederland gezeten.
Zoiets schept ook een band.
Marscha Holman is 26 en gaat iedere maand op zoek naar het
Indische - of toch niet - in zichzelf en anderen.
februari 2009 7
Moesson #8 Februari.indd 7 27-01-2009 13:20:14
