interview
Frans: 'Je bent al 31 jaar samen met
je jeugdliefde. Is dat waarom je niet
in het buitenland bent gaan wonen?'
Linda: 'Ik wilde inderdaad niet in het bui
tenland wonen, ook al had dat gekund. Ik
ben gevraagd om in films te spelen. De rol
naast Eddie Murphy in The Golden Child, wat
maar goed is dat ik het niet heb gedaan, zo'n
goede film is het niet geworden. Ook werd
ik gevraagd door regisseur Jean-Jacques
Anneau voor de rol van zwerfmeisje in The
name of the rose. Eén seksscène, ook daarvan
ben ik blij dat ik het niet heb gedaan. Ik
heb nog wel samen met Grace Jones in een
film gespeeld over mode, van William Klein.
Dat filmpje is onlangs weer boven water
gekomen. Maar ook foto's van bijvoorbeeld
Comme des Garcons duiken op in boeken of
worden verkocht. Het zijn cultfoto's gewor
den.'
Frans: 'Je ziet er helemaal niet uit als
vijftig!'
Frans: 'Kijk je wel eens naar je eigen
foto's?'
Frans: 'Op het internet staat dat je in
1986 stopte met modellen omdat je
"sick and tired" zou zijn geweest van
"the Paris attitude".'
Linda: 'Ik ben misschien een beetje kripoet,
maar het is dan wel van het lachen. Er heerst
zo'n angst om ouder te worden. Dat vind
ik pas beangstigend. Al die botox: doe toch
voorzichtig. Ik ben er niet tegen - ieder moet
doen wat hem of haar goeddunkt - maar de
maatschappij slaat door. Er heerst een cul
tuur van het niet ouder worden. Je wint het
niet van de zwaartekracht en je houdt het
niet tegen.'
Linda Spierings en dochter Sophia
Li
Foto's van Richard Avedon zijn nog tot
en met 13 mei te zien in de overzichts
expositie Richard Avedon Photographs
1946-2004 in Foam_Fotografie-
museum Amsterdam, Keizersgracht 609
in Amsterdam. Info: 020 - 55 16 500
of www.foam.nl
'Al mijn foto's liggen op zolder. Ik kijk er nooit
naar. Ik vind het moeilijk om naar mijn eigen
gezicht te kijken. Ik denk dan: wat een rare
mond trek ik daar. Waarom kijkt iemand langer
naar die éne foto? Het is magie die kan ont
staan. Kijk naar Sophia Loren. Te grote mond, te
grote neus. Maar er ontstaat magie. Misschien
was de magie bij mij dat oosterse.' O
Mijn moeder en oma stonden ambivalent
tegenover mijn bezoek. Zij hadden de bersiap
meegemaakt en de vijandige Soekarnotijd.
Maar ik wilde dat land nu wel eens zien. Ik
vond het heel druk: Jakarta met al die scoo
ters. Maar de geuren herkende ik. Niemand
daar zag mij voor Indisch aan, ze dachten dat
ik Egyptisch was.
Wat nog meer Indisch aan mij is: ik hou van
koken. Als kleintje stond ik al in de keuken
driftig mee te oeleken en eten in te pakken
in bananenblad. Ik herinner me mijn tantes
in de keuken, lachen en gieren. De geluiden
van muziek en plezier. Ik kom uit een vrolijk
Indisch gezin. Alleen oma kon wel serieus
zijn. Als meisje van zeven moest ik van haar
het Wilhelmus leren: "Wat? Leren jullie dat
dan niet op school?" Tja, dat Hollandser zijn
dan de Hollanders, vooral niet opvallen. Dat
heb ik wel meegekregen. Maar ik was lang,
dus niet opvallen lukte me niet. We mochten
thuis niet schelden, maar als iemand opmer
kingen had, konden mijn blikken doden. Ook
erg Indisch.'
Linda: 'Nee hoor, ik ben gestopt omdat ik een
kind verwachtte. Het was wel mooi geweest.
Ik begon met twintig, eenentwintig jaar en
na acht jaar over de wereld reizen, wilde ik
rust. In de avonduren ben ik de Ruud Wac-
kersacademie voor beeldhouwen gaan doen.
Als ik beeldhouw, ben ik gelukkig. Het is iets
wat eruit moet. Ik werk in een realistische
stijl. Ik doe portretten van chamotteklei of
was en giet ze zelf af in aluminiumcement.
Ik werk met zachtsteen, maar ook met zelf
gepikt carreramarmer. Ik heb de avondcursus
gedaan omdat je verstand moet hebben
van praktische zaken als materiaalkennis,
armaturen opbouwen en beitels, maar verder
ben ik autodidact. Ik ben altijd geïnteres
seerd geweest in kunst en idolaat van Pierre
Janssen. Ik zag hem pas nog op nostalgienet.
Misschien kom ik daar ook nog een keer
mezelf tegen!
april 2009 15
Moesson #10 April.indd 15
24-03-2009 1
