O interview
Vijf jaar geleden noemden ze
zichzelf nog een puur Neder
landse band. Maar na verschillende
rootsreizen, een eerbetoon aan Andy
Tielman, een benefietoptreden voor
tsunamislachtoffers met het nummer
'Rayuan Pulau Klapa' en het nummer
'Senang' op de cd Fearless, moeten we het
weten: Hoe Indisch is Nederlands nummer
één rockband KANE?
Schijndel, Paaspop. Zaterdagavond, 22:00 uur.
Zanger Dinand en gitarist Dennis staan voor hun
trailer wat te praten. Over een uur moet KANE
optreden. Maar daarvoor zijn er nog wat korte
interviews gepland voor de sponsors van het festival.
De jongens zijn vriendelijk, maar hun gedachten lijken
al volledig gericht op het optreden straks. De hoofdact
maakt alle verwachtingen waar: een muur van geluid die
alle festivalgangers wild maakt. Het hoogtepunt van het optreden is
de nachtmerrie van alle security-medewerkers: Dinand duikt het pu
bliek in en laat zich op handen dragen. Het valt ons mee dat er maar
twee meisjes flauwvallen.
De volgende middag leidt Dinand ons in de Hilversumse Wisseloord
studio's rond, waar de bouwdagen voor het nieuwste KANE-album
zijn begonnen. 'Het wordt weer een bandplaat, geen productieplaat
als Everything you want,' zegt hij. Zo gefocussed als Dinand de vorige
avond nog was, zo ontspannen zit hij er nu bij. Tijdens het interview -
we zitten heerlijk buiten, je hoort alleen de vogels - komt Dennis een
sigaretje bij ons roken.
Bandoeng, waar hij vandaan komt. Voor mijn vader, met zijn geschiede
nis, komend uit een ander werelddeel, was het natuurlijk bijzonder om
samen met zijn kinderen terug te keren naar zijn land van herkomst,
naar de plek waar hij was geboren en opgegroeid, naar alles wat hij
heeft moeten achterlaten. Vroeger thuis hadden we het niet zo breed.
We gingen hooguit één keer per zoveel jaar "echt" op vakantie. Nu kon
ik tegen m'n vader zeggen: We gaan het gewoon doen, ik betaal alles.'
'Mijn vader is via een omweg in Gorinchem terecht gekomen en een
volledig geïntegreerde Gorkummer geworden. Hij wilde nergens
anders heen. Maar tijdens die reis naar Indonesië is mijn vader thuis
gekomen, hij voelde zich senang. Wel moesten we hem helpen om de
Gorkummer in hem even uit te zetten. Hij kon vloeiend Indonesisch
praten, maar hij was verlegen en hield zijn mond. Ik zei tegen Dennis:
Godverdomme, en wij staan hier een beetje in het Engels te kloten
met: Can you show us the way?'
Dennis: 'Ja, kom op, man, jij bent onze lifeline
Dinand: 'We hebben hem dus een schop onder z'n kont gegeven en
toen begon hij te praten.'
Dinand: 'In Indonesië werd ik verliefd op een hand. Ik bezocht de tem
pel van de lotus, een opleidingscentrum voor dans in Ubud, op Bali. Ik
kwam binnen en liep over een pad met aan weerszijden een vijver vol
lotussen. Dan betreed je een oude tempel - dat was echt: Indiana Jones,
eat your heart out - en daar bevindt zich een podium. Op dat podium
danste een vrouw en ik kon alleen maar naar haar hand kijken: hoe kun
je zo sierlijk en zo subtiel met je hand bewegen? Ik werd in Indonesië
verliefd op de gratie van de mensen. Dan besef je ineens hoe lomp wij
eigenlijk zijn - niks mis mee, hoor, zeg ik er gelijk achteraan, maar ik
voelde een enorme klik met het gracieuze van de mensen daar.'
Zoals Jim Morrisson en Ray Manzarek in 1965 op Venice Beach The
Doors werden, zo werden Dinand Woesthoff (Gorinchem, 1972) en
Dennis van Leeuwen (Den Haag, 1971) op het Scheveningse Noor-
derstrand KANE. Dat was in 1998. Inmiddels zijn we na de eerste
single tien jaar, vijf albums en vele tientallen uitverkochte concerten
in de Arena, Ahoy, op het Malieveld en in de Kuip verder. Maar KANE
was voor de media vooral de tragiek van zanger Dinand, die in korte
tijd een aantal dierbaren verloor: zijn soulmate Maddy, zijn echtge
note Guusje Nederhorst en zijn vader Frank Woesthoff.
Lifeline
Dinand: 'In het begin wil je het allemaal: je hebt er altijd al van
gedroomd om muziek te maken, er bekend mee te worden, in de spot
lights te staan. En dan heb je het en dan is je leven inderdaad net zo'n
roes als je het je had voorgesteld. Maar als het misgaat, als de medaille
omdraait, dan is het ook publiek. En dat heb ik natuurlijk meegemaakt.
Drie weken nadat Guus overleed, ben ik voor het eerst naar Indonesië
gegaan. Het was een vlucht; honderd procent. In Holland was het een
gekkenhuis. Op dat moment wisten 16 miljoen mensen wat er met mij
aan de hand was - dat was niet zo relaxed.
We wilden met z'n vieren terug: Dennis en ik en onze Indische vaders.
Maar Dennis' vader moest een zware operatie ondergaan, daarom ging
mijn zus Diana mee. Ik zocht niks. Ik wilde alleen met mijn vader naar
'Ik wilde altijd al met mijn vader naar Indonesië. Natuurlijk wist ik
niet wanneer hij zou overlijden, het kon dit jaar zijn, volgend jaar, over
vijf jaar... Toch had ik een voorgevoel dat het niet zo lang zou duren.
Ik weet niet waarom, het was gewoon een gevoel. Mijn vader was
twaalf jaar daarvoor nog bij zijn geboortehuis in Bandoeng geweest
en toen stond het huis er nog - je voelt 'm al aankomen. Nu reden we
samen naar die wijk toe, in de taxi. M'n vader nerveus natuurlijk. We
komen aan waar het huis zou moeten staan, maar hij herkent het
niet. Waar is het nou, het moet hier op de hoek zijn? Tot het ineens
tot hem doordringt: we staan wel op de goede plek, maar het huis is
weg. Alleen het hek stond nog overeind, het huis was tien jaar daar
voor gesloopt. Het gekke was dat de puinhoop er nog gewoon lag. Ik
klim met mijn vader over het hek en ik sta met hem op een enorme
berg puin, overwoekerd door klimplanten. Het was allemaal erg bizar
en symbolisch, maar we konden er wel om lachen.'
Blauwe
Dinand: 'Als ik kijk naar de problemen rond Marokkaanse jongeren, of
toen ik jong was met Turkse jongeren, dan zie ik dat andere nationa
liteiten generaties nodig hebben om hun plek te vinden. Mijn vader
vertelde dat hij in de begintijd voor blauwe werd uitgescholden. Blau
we, dat betekent nu niks meer. Het Indische is volkomen verdampt.
Een Indo in 2009 is een Nederlander en er zal een moment komen
16 Moesson
Moesson #11 Mei.indd 16
21-04-09 17:04
