"Mensen begonnen me
spontaan geHdtoe te werpen,
zp gped vonden 2e me en ik dacht:
wat overkomt me nu?"
Fotograaf Armando en ik hebben om 13.00
uur afgesproken bij Eszteca thuis. Armando
is netjes op tijd, ikzelf haast me uit de metro
om op tijd te komen, wat helaas niet lukt.
Gegeneerd bel ik Eszteca op. Hij neemt na
een paar keer op: 'Jullie staan al voor de deur
he?' 'Nou, Armando is er al en ik loop net je
straat in', zeg ik. 'Maakt niet uit, ik stond toch
nog te douchen, ik doe de deur open!' We
komen binnen in een prachtig chique urban-
style ingericht appartement en krijgen wat
te drinken.
In het bloed
Eszteca vertelt dat hij laat thuis was van
wege de videoshoot voor de internationale
dj Fedde le Grand. Het is geen wonder dat
Eszteca in de showbizz terecht is gekomen.
Zijn ouders zijn de wereldberoemde percus
sionisten Nippy en Shana Noya. Hoe was dat
vroeger thuis?
Eszteca: 'Ik heb een leuke jeugd gehad. Ik
ben de jongste van vier. Ik heb twee zussen,
Ebony en Esther en een broer, Elleon. Soms
hoefde ik niet naar school en nam mijn vader
me mee naar een optreden. Dan zei hij: hier
leer je toch veel meer van.'
In een interview in Moesson van augustus
2006 zegt vader Nippy: 'Ik zal kinderen nooit
manipuleren. Je moet ze van alles op de
hoogte brengen, maar ze moeten hun beslis
singen zelf maken.' Eszteca: 'Dat is ook echt
altijd zo geweest. Hij gaf zijn ervaring mee,
maar we moesten het zélf doen. Maar hij is
ook een man van discipline hoor! Zo hadden
we allemaal taken in huis. Als hij zag dat ik
de afwas niet had gedaan, dan barstte de
bom! Het verhaal achter zijn Japans-Molukse
achtergrond kwam ik stukje bij beetje te
weten. Hij was ook veel weg; optreden. Maar
ik heb dat nooit heel erg gevonden. Iedereen
moet doen waar hij of zij gelukkig van wordt,
vind ik. Mijn moeder heeft me echt opge
voed. Haar vader, mijn opa dus, was militair
in het Knil. Het gezin kwam in 1951 naar
Nederland, toen mijn moeder 1 jaar oud was.'
Roots
Eszteca: 'Hoe ouder ik word, hoe meer ik naar
mijn roots zoek. Mijn vader is Japans-Mana-
donees. Mijn moeder is Portugees-Moluks.
Ik heb een periode gehad, dat ik kampte met
een kleine identiteitscrisis. Ik dacht: ik ben
Maluku! Maar de cultuur is wat gesloten
en ik ben nu eenmaal een stadsjongen, een
Amsterdammer, maar vooral ook een wereld
burger. Het gekke is: ik ben op veel plekken in
de wereld geweest, maar nog nooit in Japan,
Indonesië of op de Molukken.
Ik heb drie tatoeages in een Polynesische
stijl, dat past bij me. De eerste heb ik laten
zetten tijdens de Spice Girls World Tour '98,
toen ik de hele wereld overging. Er gingen
ineens allerlei deuren voor me open, maar
tegelijkertijd had ik pijn en verdriet vanwege
het verlies van mijn eerste grote liefde. Een
Maori heeft de tattoo gezet. De ronde vor
men in het midden betekenen geloof, leven,
blijdschap. De punten staan voor verdriet.
Het gezicht van de tweede tattoo betekent
bescherming en de symbolen betekenen
vaste grond. De derde is ook door een Maori
gezet. De ene vorm staat voor God en familie
en de andere voor dans en muziek. De vier
belangrijkste dingen in mijn leven.'
Danser in de dop
Eszteca's ontwikkeling als danser ging min
of meer gelijk op met de komst van verschil
lende muziekstijlen. Eszteca: 'Alles begon
voor mij met de film Wild Style. Wild Style
was de eerste hiphopfilm [uit 1981, red.] en
die heeft niet alleen mij, maar heel Neder
land beïnvloed. Na deze film ontstond er een
nieuwe subcultuur in Nederland; hiphop
pers gingen zich bezighouden met graffiti,
breakdancen en rappen. Maar ik ben altijd
een kind van de straat geweest. Ik haalde de
verf en 's avonds ging ik met mijn vrienden
taggen. Nadat we Wild Style zagen, begon
nen we ook met breakdancen. We schaften
dansmatjes aan, of maakten er zelf één met
aan elkaar geplakte stukken karton. En dan
alle moves uit de film uitproberen. Mijn
broer en ik merkten dat we talent hadden.
We trainden thuis nieuwe moves en daarna
konden we bijvoorbeeld een backspin, of een
sixstep. En we bleven tegen anderen battelen.
Dat is de cultuur in de hiphop: constant de
ander proberen te overtreffen.
Toen ik negen jaar was, werd er iedere
donderdagavond op het Leidseplein een
breakdance-streetjam gehouden. Ik mocht in
12 Moesson
Moesson #12 Juni.indd 12
27
