Brieven
van de lezer
KANE
Buitengesloten
Opa Zentgraaff geen bullebak!
Dokter Munck
Wat hebikhet interview met KANEmet
ontroering gelezen! Ik ken Dinands vader,
Frank Woesthoff, heelerg goedenook zijn
tante Marga (of Magda). Zij hebben bij mij op
dechristelijkemulo gezeteninGorinchem. Ik
ging in die tijd met Frank om. Ik heb Dinands
vader voor het laatst gezien op een kleine
pasar malam in Gorinchem, samen met
Joop Ginus hebben we wat herinneringen
opgehaald. Hij had honderd moeten wor
den! En dan de Jagerslaan: wij kwamen daar
tegelijkertijd wonen, allemaal van het Knil.
Marjolein van Asdoncks familie waren buren
van ons, net alsfamilieGinus (engeenGinis!)
en Buys, wij waren familie De Oude. De opa
van Marjoleinwasook decommandant van
de kazerne daar. Was een gezellige tijd! Ikzelf
woonnualweer38jaarinHalsteren/Bergen
op Zoom. Kom nog regelmatig in Gorinchem
bijmijnschoonfamilie Van Os. MeityGinus
(overleden) was mijn schoonzusje. Deze editie
van Moesson was tempo doeloe voor mij,
vandaar die emotie.
Vivi de Oude, via e-mail
Onlangsheb ikmijnabonnement op Moesson
opgezegd en wel om de volgende reden: ik
bengeborenin 1942, inMagelang, uit Neder
landse ouders. Ik ben dus een totok in jullie
terminologie. Voor mijn gevoel heb ik net zo
veel binding met Java, of Nederlands-Indië of
Indonesië als Indo's. Ondanks dat mijn ouders
niet generaties lang in de Oost hebben ver
bleven, hebben zij er wel geleefd en met hen
meerdere familieleden, gewerkt en de laatste
jaren wel een partij leed ondervonden. Hun
terugkeer naar Nederland is ook niet vrijwillig
geweest. En in de aarde van Java liggen toch
wat familieleden. Kortom: wehebbeneen
bewuste en onbewuste band met Indonesië.
Alsjedat gevoelhebt, wiljeookgraag bijzo'n
club met die achtergrond behoren, totdat die
clublaat merken 'jebent ergeen van ons'. Let
wel: ik merk het niet in redactionele stukken
of verhalen in Moesson, maar
ikproefhet soms iningezon-
den stukken. Ik wil niet discrimineren,
maar zeker niet gediscrimineerd worden.
Toch jullie blad lezend voel ik mij erg bui
tengesloten en soms zelfs onheus bejegend.
Misschien wat lichtgeraakt, maar toch! Ik
had in Moesson wat meer verwacht van wat
ons bindt, en niet van wat ons onderscheid.
Helaas, dan nemen we maar afscheid...
Eugene Kiepe, via e-mail
Naschriftredactie
Moesson wil geen enkel onderwerp uit de
weg gaan, maar wél zorgendat moeilijke
onderwerpen opbouwend worden bena
derd. Het isduidelijkdat deheer Kiepezich
toch buitengesloten voelt en dat spijt ons
bijzonder. Somslijkt het alsofernogaltijd
een zeker spanningsveld tussen Indo's en
zogenoemde totoks bestaat. Wij hadden
gehoopt dit bespreekbaar te maken. Jaren
geleden hebben we het onderwerp eveneens
in Moesson aangehaald in een interview
met Hella Haasse toen haar roman Sleutel
oog verscheen. Ook Sleuteloog handelt over
dat spanningsveld. De maand erop hebben
op ons verzoek tal van lezers gereageerd.
Moesson is, wat ons betreft, nog altijd een
blad voordie'handvolbruineéngebruinde
mensjes', zoals Tjalie Robinson in de begintijd
het omschreef,'temiddenvandemiljoenen
die ons niet verstaan'.
Alskleindochter vanH.C. Zentgraaff wilik
commentaar geven op het artikel van Frank
Okker. Ja, opa Zentgraaff was geen gemak
kelijk mens, maar om hem een 'bullebak' te
noemen, vind ik toch wel erg kras. Als jour
nalist zag hij de dingen anders dan zovele
journalisten, die vaak hun opinies uitten in
kranten en artikelen in tijdschriften, etc. Ma-
delon Szekely-Lulofs was ook geen lieverdje
zoals beschreven in een eerder artikel in het
februarinummer van Moesson. Ter verde-
digingvanopaZentgraaffwil ikvertellen
dat hij een goed mens was, ondanks allerlei
verhalendiezoderondededenin desociale
kringen van tempo doeloe. Wie wist dat hij
eenjongeIndischeschildervooreenjaar
geldelijk steunde, zodat de man in Europa
verderzijn schilderstudie kon voortzetten?
Dat hij zijn vrouw op handen droeg en haar
ergverwende? Dat hij vreselijk veel plezier
had om ons als kleindochters te verrassen op
Sinterklaasavond? Zo waren er vele goede
dingen die de zogenaamde 'bullebak' voor
anderenover had. Ik geef toe dat kritiek
gezond is, maar vind dat een positieve kijk op
het leven waardevoller is.
Anne M. Kotch née Brinkman, Golden, Colorado
Het artikel over Oluf Munck in het maart
nummer van Moesson haalt dierbare herin
neringen bij ons op. Hij was de huisarts van
onze familie in Batavia: familie Koek van
moeders kant. Nu nog wordt in onze kringen
-tantesvan in de 90(!) - over hem gespro
ken. Toen ik als peuter ziek was, stond hij
aanmijnbed en hielp met Gardan, een soort
aspirine, de koorts te onderdrukken. Mijn
zusje-toen 3 jaar - overkwam een ernstige
dysenterie. Toen er geen verbetering in haar
toestandkwam, riep mijn moeder de hulp in
van dokter Munck, die toen al in Buitenzorg
woonde. Een oom en tante in Gedoeng Ha-
lang boden mijn zieke zusje en jongste broer,
inmiddels ook patiënt, onderdak. Kortom,
dokter Munck heeft de kleintjes medisch
begeleid tot volledige genezing. Hij heeft het
mijn moeder niet in rekening gebracht. 'Ik
krijg het wel van de rijken', grapte hij. Wij zijn
dokter Munck erg dankbaar. In het boek In
dische schemering, geschreven door Wim van
Rooy(mijn broer) wordt hij ook genoemd.
Zijn mooie portret zal bij ons een passende
plaatskrijgen. Blij en geraakt danken wij
Aase Munck voor dit artikel.
Eric van Rooy, Moerkapelle
juni 2009 19
Moesson #12 Juni.indd 19
