Een ouwe cavalerist
Herinneringen in
beeld fotoalbums uit
s-Indië
Lezersactie:
poirrié's perikelen
-
Moesson mag 5 exemplaren van
Herinneringen in beeld verloten.
Stuur snel een kaartje met in de
linkerbovenhoek 'Herinneringen in
beeld' naar: Moesson, postbus 2074,
3800 CB Amersfoort óf stuur een
e-mail naar redactie@moesson.com
Vergeet niet uw adresgegevens te
vermelden!
Het KITLV nodigt Moesson-lezers uit
voor de presentatie van Herinnerin
gen in beeld op woensdag 17 juni a.s.
om 16.00 uur; Lipsiusgebouw (zaal
005), Cleveringaplaats 1 in Leiden.
Graag vóór 12 juni doorgeven óf en
met hoeveel u komt.
Mail naar: ouwehand@kitlv.nl
of bel naar 071 - 527 24 73
(Liesbeth Ouwehand).
dat de toon op het bal zoo beheerscht en
aardig was, dat - voor zoo ver ik kon zien - er
niet de minste reden voor dezen maatregel
was.' Door het persoonlijke reisverslag van
Stoutjesdijk komt de foto echt tot leven.
Marie, een kennisje van ons, stond bij de
Super te morrelen aan het digitale veilig
heidsslot van haar hypermoderne Jetsons
fiets, zo'n futuristisch ogend stuk techniek
waar een fietsendief graag een moord voor
begaat.
Toen ik Marie complimenteerde met haar
prachtige bezit, begon ze te glimmen van
trots en zei quasie bescheiden: 'Ja hè, hij is
gloednieuw, heb ik gekregen van Jan, voor
mijn verjaardag.' Jan is haar man. Zakte ik
door de grond van jaloezie, want ik heb nog
nooit een nieuwe fiets gehad. Zelfs niet toen
ik voor de hbs was gezakt maar wel met een
'verklaring' naar de mulo mocht. Beloonde
pa die prestatie met een gebruikte Hima
12-tands doortrapper, Made in Japan. Een
nieuwe vond hij weggegooid geld. Op die
Hima heb ik in Solo rondgefietst tot rampok-
kers zich er in maart 1942 over ontfermden.
Gelukkig niet voor lang, want volgens baboe
Rin, die het hele volksfeest huilend had
gadegeslagen, hadden ze de fiets zo zwaar
beladen dat die in elkaar was gezakt. Soe-
koer, had Rin gevonden.
Het was pas hier in Holland, toen ik met Nel
getrouwd was en Janneke en Jackie, onze
kinderen, 3 en 2 jaar waren, dat er sprake was
van (bijna) nieuwe fietsen. Een Raleigh voor
Nel en een Humber voor mij, beide in racing-
green, met oliebadkettingkast, trommel-
remmen en Sturmy-Archer versnelling.
Sportief-beschaafde fietsen waren het. Als
je reed, kon je het versnellingsmechanisme
zachtjes horen meetikken. Werd je helemaal
rustig van. We stalen ook altijd de show in
die tijd. Een gekleurde man en een blanke
vrouw met twee vertederende koffieboontjes
van kinderen op Engelse superfietsen, dat
was wat. Vooral op het platteland. Hield
men graag even voor op met hooien om
die langs te zien komen. Helaas kreeg Nels
Raleigh zoveel nukken dat ie ingeruild werd
voor een alledaagse Gazelle damesfiets met
Torpedo terugtrapnaaf. En maakte mijn fiets
plaats voor een razendsnelle Avada met
JLO-motor, die echter een paar schaafwon
den en hechtingen later op Nels aandringen
werd vervangen door een ongevaarlijke DKW
Hummel met 3 versnellingen. Moest ik ook
nog flink bijbetalen. De daaropvolgende
auto-periode duurde van 1966 tot 2006
en kende 17 verschillende occasions. Het
einde kwam precies op mijn 80ste levensjaar,
vanwege oogklachten en het steeds agres
siever wordende verkeer. De mintgroene, nog
puntgave Ford Fiësta die we toen hadden
ging naar onze kleindochter Esther. Die toert
er sindsdien probleemloos mee door Lim
burg, met echtgenoot Jos en zoon Sef.
Momenteel rijdt Nel op een moderne scoot-
mobiel en ik op haar ouderwetse damesfiets
met boodschappentas, vanwege het riskante
op- en afstapproces van een herenfiets.
'Komt niets van in, die acrobatische been-
zwaai over het zadel is levensgevaarlijk op
jouw leeftijd', zei Nel toen ik haar op een
afgeprijsde design herenfiets in een recla
mefolder wees. Vergeet ze nooit, dat ik van
de Super terugkwam en zij met een paar
vriendinnen in de tuin zat. Stapte ik op de
normale mannenmanier af en begon de ach
ter zwaar beladen Gazelle te steigeren. Geen
gezicht, leek wel een ouwe cavalerist die van
z'n paard dondert. Deden die vrouwen of ze
het erg vonden, maar God hoorde ze lachen.
Jack Poirrié groeide op in Batoeradja en woont
sinds 1951 in Nederland. Elke maand schrijft
Jack Poirrié in Moesson over zijn perikelen.
juni 2009 31
Moesson #12 Juni.indd 31
27-05-09 12:48
