Liesbeth Mende
Zijn ogen waren rond en bijna zwart.
gekuch. In een paar seconden stond ik weer
naast de grote fauteuil. Oom Pietje was
wakker.
'Wat wil je mij vragen, meidje?' vroeg hij
schor.
'Ik eh...'
'Vraag maar.' Zijn stem klonk zo droog als een
woestijn.
Liesbeth Mende werd op 7 oktober
1975 geboren in Vilvoorde. In het
dorp Steenokkerzeel werden haar
vader en moeder 'die bruine meneer
en de rosse madam' genoemd. Al
voordat ze kon schrijven, maakte
Liesbeth boekjes. In 2001 won
Liesbeth Mende de ELLE literatuur
prijs met het verhaal 'Het meisje'.
In 2004 debuteerde ze met het
boek Het afhaalmeisje. 'Mende doet
mij denken aan een jonge Cam-
pert', schreef Maarten 't Hart over
Liesbeth. Momenteel werkt ze aan
haar nieuwe Indische manuscript,
waarvan het verhaal 'Oom Pietje'
een voorproefje is. Verlost Liesbeth
Mende de Indische gemeenschap uit
haar lijden en is ze de eerste Indische
schrijver van de derde generatie?
Moesson zit er natuurlijk bovenop!
Meer weten over Liesbeth Mende?
www.liesbethmende.nl
'Tante vertelde dat u met Elvis heeft opge
treden.'
'Vind je dat mooi, meidje?'
'Ja.'
'Weet je dat ik nog steeds speel?'
Volgens mij kon hij niet eens rechtop blijven
zitten.
'Loh, ik doe alles' zei hij, 'ik speel, ik zing, ik
maak songs, vanalles.'
'Nog steeds?'
'Elke dag, elke dag gitaar.'
'Maar nu bent u te oud, toch?'
'Niks oud. Ik ben groot muzikant. Mijn
vingers.'
Hij hield zijn hand omhoog en bewoog zijn
vingers voor mijn gezicht.
'Soepel als gom.'
Ik kon niet voor me zien hoe hij thuis swin
gend gitaar stond te spelen.
'Eigenlijk geloof ik dat niet' zei ik. Het was
eruit voor ik er erg in had.
'Loh! Wat jij... met je bamboebillen.'
Zijn kromme vinger reikte naar de knopjes
van de afstandsbediening van de grote
stoel. Hij drukte stevig op de rode knop. De
rugleuning zoemde zachtjes omhoog en het
voeteneinde ging omlaag. Oom Pietje kwam
steeds rechter te zitten. Pas toen de stoel
uitgezoemd was en hij zo recht als een brave
leerling in de schoolbanken zat, liet hij het
knopje los.
'Wat gaat u doen?' vroeg ik.
'Wacht maar.'
'Misschien is het beter als u blijft liggen.'
Oom Pietje luisterde niet. Met zijn pezige
armen hees hij zich uit de stoel.
'Wilt u niet liever in de stoel blijven?' pro
beerde ik.
'Ah, ik zit al de hele dag.'
Voetje voor voetje liep hij op de muur af,
waar zijn hand steun zocht. Zo schuifelde hij
verder richting de woonkamer.
Met zweethanden liep ik achter hem aan.
Moest ik hem ondersteunen? Als hij maar
niet viel. Toen hij bijna over de drempel
stapte schoten twee tantes te hulp. Ze praat
ten druk door elkaar heen.
'Wat doet u oom Piet?'
'Waarom blijft u niet in de stoel?'
'Wilt u rijst?'
'Stroop, thee, toebroek?'
'Kom, wat wilt u, op de bank?'
Ze gingen elk aan een kant staan, sloegen
zijn arm om hun schouder en tilden ze hem
zo richting het leren bankstel. Ze bevalen an
deren plaats te maken en zetten oom Pietje
in het midden van de bank. Daarna stoven ze
naar de keuken om thee en lekkers voor hem
te halen.
Oom Pietje tikte op de schouder van zijn
buurman en wees naar de gitaar die naast
hem op de vloer stond. Hij pakte hem op en
gaf hem aan oom Piet. Oom grijnsde, wreef
in zijn handen en boog zijn magere bovenlijf
over de gitaar. Om hem heen was het stil
geworden. Iedereen stond naar hem te kij
ken. Zou dat oudje echt gaan spelen? Hij leek
opgestaan uit een coma. Met een bibberende
hand sloeg hij zijn eerste akkoord aan. Hak
kelend bespeelde hij de snaren. Hij begon nu
ook te zingen.
Well, since my baby left me,
I found a new place to dwell.
It's down at the end of Lonely street
at Heartbreak Hotel
Zijn stem klonk zo hees dat het bijna niet te
verstaan was. Ik kneep mijn ogen samen en
probeerde een jonge versie van oom Pietje
voor me te zien. Een slanke jongen met een
mond vol stralende tanden in een smetteloos
wit pak. Hij slaat ruw en vol vuur de snaren
van zijn gitaar aan.
You make me so lonely baby,
I get so lonely,
I get so lonely I could die
In mijn gedachten stond hij op en bewoog
hij zijn soepele benen op de maat van de
muziek. Alleen zijn gezicht bleef oud. Op het
lenige jonge lichaam stond het kleine gerim
pelde hoofd van oom Pietje.
You make me so lonely baby,
I get so lonely,
I get so lonely I could die
Elvis live at Hawaii. En daarnaast jonge oom
Piet, dansend en lachend op het podium. Vier
elastieke benen en twee gouden stemmen.
Het publiek juichte en klapte. Gegorgel en
gehoest uit oom Piet. Hij hoest steeds harder
34 Moesson
Moesson #1 Juli 2009 PIM.indd 34
23-06-09 17:12
