Makkel
HARDENA
Wist u dat...
RESTAURANT
Leer mij je liefhebben
u in Zuid-Philadelphia in Hicks Street heerlijk
Indisch kunt eten? En wel in het restaurant Hardena.
Een recensent in de States over zijn bezoek: 'Iedereen
heeft het over de saté, en terecht! Je krijgt vier stokjes,
met een perfecte pindasaus. Niet te zoet en dik ge
noeg om een smeuïg en knapperig laagje te creëren.'
'Does this restaurant even need any more reviews?',
schrijft een ander. 'Everyone says
it's awesome. It *is* awesome.'
Voor meer info: google op
'Restaurant Hardena'.
W.IROENG SOERABAJ
Waar was jij toen je het hoorde van Michael?
Ik zat samen met mijn vriend in een Indonesische
kapsalon. Van te voren was ons verteld dat deze kapster
in Sanur geen woord Engels sprak en maar twee kapsels
kon knippen; een mannenkapsel en een vrouwenkapsel.
Prima dus. Met veel handgebaren maakten de kapsters
mij duidelijk dat ik eerst een sarong moest aantrekken.
Traditie, dacht ik nog. Vervolgens werd mijn hoofd heer
lijk gemasseerd. Volgens mij was dat gewoon een slimme
truc om me loom te maken waardoor ik niet zo doorhad
hoe drastisch mijn kapsel werd veranderd en dat mijn
haar - terwijl ik alleen om knippen had gevraagd - ook
donkerder werd geverfd (vandaar de sarong, anders
kwam er misschien verf op mijn jurk).
We waren naar Indonesische maatstaven iets aan de
grote kant, dus we moesten een beetje onderuitgezakt
op de kappersstoel zitten, anders konden de dames niet
bij ons hoofd. Dit bevorderde het slaapproces aanzienlijk.
Het laatste wat ik zag was dat de kapster naar de tv keek
die luid stond te schallen (en dus niet naar mijn lokken
die ze ondertussen wel driftig aan het bewerken was).
Opeens schrok ik wakker. 'Makkel! Makkel!', schreeuw
den de vrouwen. Op de tv zagen we een ziekenauto
en daarna Nelson Mandela die iemand knuffelde. 'Ach,
denk je dat Nelson Mandela is overleden?', vroeg ik aan
mijn vriend die ook net wakker werd. 'Nelson Mandela
dead?', vroeg ik de kapster. 'No, Makkel!' en ze wees weer
naar de tv waar Michael Jackson lachend een baby over
een balkonhek liet bungelen. Mijn vriend sprong op uit
de kapperstoel. 'Michael Jackson dead?!', hijgde hij. De
kapsters keken geschrokken en gaven voor de zekerheid maar geen
antwoord. Mijn vriend herhaalde zijn vraag, nu ietsje paniekeriger.
De kapsters bleven zwijgen en keken niet begrijpend. Mijn vriend
keek mij hulpeloos aan. Ik wilde nu ook eigenlijk meteen terug
naar het hotel, of eigenlijk gelijk naar Nederland. Ik moest in ieder
geval mijn vader bellen of ergens CNN kijken om te zien hoe het
echt zat, maar dat kon niet, want wij werden nog twee uur geknipt,
gemasseerd en gewassen. Of de kapsters ons echt niet begrepen,
betwijfel ik, ik denk dat ze goed doorhadden dat deze twee gekke
Hollanders bij bevestiging van dit slechte nieuws samen in huilen
waren uitgebarsten en daar was salon Yasmin misschien niet de
aangewezen plek voor, moeten ze gedacht hebben. Uiteindelijk
keek ik in de spiegel en zag ik een meisje in sarong met zwart haar
en een bruin gezicht. Ik was van een Hollandse een Indisch meisje
geworden. Een beetje het omgekeerde Michael Jackson-effect.
Marscha Holman is 26 en gaat iedere maand op zoek naar het
Indische - of toch niet - in zichzelf en anderen.
augustus 2009 11
In 1999 vindt Kristine Groenhart tot haar verrassing en
kele dozen vol met handgeschreven papieren van haar
overleden oma. Groenharts oma, Jo Liese, was 65 jaar
daarvoor als Hollandse vrouw in de Bataklanden aan
gekomen, waar haar man als zendeling gestationeerd
werd. In Leer mij je liefhebben reconstrueert Groenhart
haar oma's levensverhaal aan de hand van de over
geleverde documenten. Een openhartig boek over
een bijzonder vrouwenleven in de twintigste eeuw:
geloof, hoop, liefde, eenzaamheid en verlangen in haar
huwelijk, tijdens de oorlog in Indië, de wederopbouw in
Nederland, vrouwenemancipatie en ouderdom.
Een brieffragment uit 1944: 'Jongen, ik was gisteravond
- o, die prachtige sterrenhemel - en vanmorgen toch zo
dicht bij jou, en ik zag je, je voorbereidend voor je preek
en ik voelde dat je aan hetzelfde dacht als ik: aan de
Mattheus Passion en onze mooie grammofoonplaten.
Hoe missen we later zulke dingen die we wel nooit
meer zullen kunnen terugkopen. O, jongen, die muziek
van de Mattheus Passion. Er is één heerlijk ding: datje
altijd muziek in jezelf, in je gehoor kunt terugroepen,
en dat het dan net is of je
tóch de plaat hoort spelen,
of je toch de mensen hoort
zingen en daartussen de
tonen van orgel en viool.'
Leer mij je liefhebben
Door Kristine Groenhart
Athenaeum: 37 8 pagina's
(paperback)
ISBN: gy8 go 2536 4267
Prijs: i8,gs
Moesson #2 Aug 2009.indd 11 29-07-09 10:50
