Lezers
schrijven
D
Bandoeng na de oorlog
Tempo Doeloe
iiiiiiininrr
11 ini 111 m
111111111111
r
Wilt u ook in deze rubriek komen,
schrijf dan een verhaal over een speci
fieke gebeurtenis of herinnering van
vóór de repatriëring. Schrijf rond de 500
woorden en stuur of e-mail dit - samen
met bijpassende foto's - naar Moesson.
Iedere maand wordt het beste verhaal
geselecteerd. Moesson bedankt Ellen
Hauwert voor haar bijdrage.
DOOR ELLEN HAUWERT
FOTO ARCHIEF MOESSON
De wrede oorlog had mijn moeder tot wedu
we met zes opgroeiende kinderen gemaakt.
Elke maand togen we op pad; elke maand
eens naar een adres waar het steungeld en
pensioen moest worden afgehaald. Het was
kilometers lopen, maar dan ook werkelijk
kilometers.
Moeders was altijd keurig gekleed en liep
met de gratie van een gazelle in stevige pas.
Om haar bij te houden moest ik met mijn
korte beentjes in de derde versnelling.
Huppelen deed je als haar dochter al hele
maal niet; ik had er ook nooit tijd voor. Dit
was voor mij quality time tussen moeder en
dochter. Ik kon haar honderd en één dingen
vragen, waarop ik waarheidsgetrouw de
antwoorden kreeg. Ze vergat al te vaak dat
ze tegen een negenjarig kind sprak. Maar
al doende werd ik wijs of wijzer. Hetzij over
spiritualisme, wereldse, of alledaagse onder
werpen.
Bij de aloen-aloen aangekomen namen we
een flauwe bocht en liepen rechts langs res
taurant Almanak. Beelden stortten op mijn
oogvlies en ik schrok ervan. 'U heeft daar
laatst aan dat raam gezeten. Nu staat het ge
bouw er nog, straks niet meer. Een vliegtuig
zal er bovenop vallen.'
Moeder die inmiddels heel wat gewend was,
pakte me teder bij de schouder en sprak:
'Weet ik, meis! Maar zwijg tegen anderen
over wat je allemaal ziet of voelt. De mensen
zouden je voor gek verklaren.'
Weer dus besloot ik me afstandelijk te
houden van ongelovige mensen en sprak:
'Mensen zijn zo dom hè mam?'
'Neen ze zijn niet dom, maar bang voor onbe
kende dingen.'
Een paar kilometers verder gevorderd,
hoorde ik het sputterend geronk van een
vliegtuig in problemen en mijn ogen tastten
de hemel af...
Het toestel maakte vreemde capriolen en
een diagonale duik. De knal deed de aarde
beven en resoneerde in de omgeving, ge
volgd door een vette vuurvlam en walmige
rookslierten. De geur was penetrant tot in
verten.
Moeder en ik liepen gestadig voort en keken
recht voor ons uit. Het tafereel was ons toch
al bekend. Haar zachte hand greep in de
mijne en twee korte kneepjes verstevigden
en bevestigden ons stil verbond.
Toen we uren later de plek des onheils
moesten passeren, sprak moeder: 'Laten we
in stilte bidden voor de ziel die naar het licht
toe gaat en daar zijn vrede vindt.'
Pas daar en dan dringt het tot me door wat
ze altijd bedoelt: Elke ster aan de hemel is
een ziel die is overgegaan. Mijn vader zweeft
daar ergens ook mee. En dat nu stemde me
gerust. Koste wat kost, kome wat komt, vader
ziet alles en houdt van ons. Dus all is well,
spreekt mijn geest tegen beter ervaren in.
28 Moesson
Moesson #3 september 2009.indd 28
26-08-09 09:32
