van de zaak leren begrijpen en keuzes maken.
Pas na iemands dood begint de estafette: zijn
nalatenschap aan brieven en een logboek.
Het liefst stond mijn vader met z'n blonde
haar en lichte huidskleur in zijn sarong met
een ontbloot bovenlijf en speelde voor koelie.
Hij sprak vloeiend Maleis en zijn felblauwe
ogen rolden van plezier. Vader liet blijken dat
het een Indische gewoonte was, die hij had
meegekregen uit zijn Indische jeugd om met
bord op schoot te eten. Alles waar ze bij ons
thuis geen zin in hadden, werd afgeschoven
aan een Indische jeugd. Ik heb zelden iemand
gekend die zo hardnekkig in een gelukkig
verleden leefde.
Ik herinner mijn vader in de keuken, roerend
met een pollepel in een wadjan, met zijn
culinaire nassi goreng. Hij was dan echt in
zijn element. Er heerste altijd een feestelijke
stemming en wij drie kinderen, mijn twee
oudere broers, Rif en Palmer en ik zaten klaar
met het bord op schoot, terwijl mama uit de
gang riep.
'Wie wil er een ei bij, jongens.'
Wij gaven geen antwoord.
'Koek, koek! Wie wil er een ei bij?'
We moesten ontzettend lang nadenken, of
we er wel een ei bij wilden, omdat we dat
andere wilde, dat wat vader voor zichzelf zou
gaan klaarmaken. Die Hollandse biefstuk.
'Geef eens antwoord kinderen?'
Met een bord nassi op schoot, bedekt onder
een spiegelei, werd het koeienoog onmid
dellijk met de vork tot een gele brei geroerd.
Zoiets dus.
september 2009 35
Moesson #3 september 2009.indd 35
26-08-09 09:33
