'Amerikanen zijn een beetje wereldvreemd
en ze zijn vaak geïntimideerd door Europea
nen. Het feit alleen al dat je meer dan één
taal spreekt, vinden ze geweldig'
portret
bekendheid gekregen in Amerika. Ze weten
alleen nog steeds niet dat ze het met lepel
en vork moeten eten! Maar dat weten ze in
Nederland ook niet...
Ik wilde in Florida ook wat Indo's optrom
melen en heb toen een Terang Boelan-club
opgericht. We komen samen bij volle maan,
koken allemaal een gerecht en er is een leuk
programma. De groep is vrij klein, onder de
twintig mensen. Vorig jaar kreeg ik be
zoek van de consul in Los Angeles, Maurits
Beltgens. Hij vroeg me een Masoek Sadja te
organiseren voor de Florindo's. Mijn eerste
reactie was: waar moet ik ze vandaan halen?
Via de adressenlijst van de Indo, het blad voor
de Amerindo's, zijn er 140 op de koempoelan
geweest. Helaas wonen ze allemaal boven
Orlando, dus ik kon het niet in Miami hou
den. We lieten de documentaire van Hetty
Naaijkens Contractpensions; Djangan Loepah
zien en uiteraard werd er een rijsttafel
geserveerd.'
Hema's Filmfestival
'Mijn passie is al heel lang film. Via de reiswe
reld kwam ik ook in de filmwereld terecht
als "travel/hotel coordinator". Ik heb dat ook
gedaan voor het Miami Filmfestival. Ik pro
beerde dan natuurlijk altijd een Nederlandse
Film er doorheen te drukken. Dan ging ik
naar de directeur en zei: Nat, er is nou toch
een goede Nederlandse film! Antonia. Het
lukte me mooi niet om hem over te halen,
want er was volgens hem geen publiek voor.
Als ik hem nu tegenkom, heb ik altijd een
binnenpretje, want dat jaar won Antonia de
Oscar voor beste buitenlandse film!'
Vervolgens ben ik zelf een filmfestival gaan
organiseren voor de Netherlands Association
of South Florida, een Nederlandse vereniging
van ongeveer 500 leden. We hebben er een
beetje een Nederlandse naam aan gegeven.
Ik doe het met mijn beste vriendin Mar-
garetha en we noemen het Hema's Dutch
Filmtreats. He van Hetty en Ma van Marga-
retha. Niet te verwarren met het warenhuis
HEMA natuurlijk. We worden ook niet meer
begroet als Hetty en Margareta, maar met
'Hi, Hema!'. Het festival bestaat nu vijf jaar
en mensen hebben veel meer respect gekre
gen voor de Nederlandse film.'
Wereldburger
'Mijn kinderen stellen mij altijd voor als hun
American-Dutch-Indonesian mom. Ik voel me
bevoorrecht, ik pik overal wat van mee. Ame
rikanen gaan bijvoorbeeld makkelijker met
elkaar om. Het vooroordeel dat ze oppervlak
kig zijn, valt wel mee. Je moet zelf wel moeite
doen. Sport is daar heel goed voor. Ik ken
mijn Amerikaanse vrienden via de tennisver
eniging. Amerikanen zijn een beetje wereld
vreemd en ze zijn vaak geïntimideerd door
Europeanen. Het feit alleen al dat je meer dan
een taal spreekt, vinden ze geweldig. Ze ko
men oppervlakkig over, maar zijn het niet. Ik
verdedig ze altijd tegenover de Nederlanders,
maar ik verdedig de Nederlander net zo goed.
Want daar maken zij weer grapjes over: onze
zuinigheid en krenterigheid.
De jongens zijn niet met hun Indisch-zijn
bezig. Alleen met het eten. Misschien komt
dat later nog. Ze hebben hun Indische oma
wel gekend en weten nog dat ze om de drie
woorden adoeh! zei. Toen ze jong waren, heb
ben we ze wel mee naar Nederland genomen
voor een jaar. Ze hebben hier zelfs op school
gezeten. Toen kregen ze wel wat meer mee
van de Indische cultuur, maar ik was er zelf
niet mee bezig. Ik was meer op het Hollandse
gericht. Ik denk wel dat het belangrijk is dat
ik dingen voor ze ga opschrijven over vroeger
en Indië. Als ik wil dat mijn Indisch-zijn
voortleeft.
Mijn man vindt de koempoelans enig, maar
hij wil geen batikshirt dragen. Hij is en blijft
een Zeeuwse Brabander, zoals hij dat zegt.
Hij vindt het eten lekker, maar bepaalde
dingen vindt hij echt te Indisch. Dat we altijd
maar over eten praten, bijvoorbeeld. Als
jullie niet eten, dan praten jullie erover, zegt
hij dan. Maar ja, laten we eerlijk zijn, hoeveel
woorden kun je aan hutspot verslijten? Die
recepten van ons blijven gespreksstof. Hoe
maak jij sambal goreng telor? Dat soort
dingen. Maar ik snap het wel, want toen ik
vroeger mijn moeder met haar vriendin
nen hoorde praten, begreep ik het ook niet.
Altijd maar dat eten, ik kreeg er wat van! Nu
doe ik het zelf dus ook, als een echt Indisch
meisje.'
Benieuwd naar het Indische leven in
Amerika in de jaren zestig? Ook alle
jaargangen van The American Tong
Tong zijn gedigitaliseerd! Lees ze na
op www.moesson.com
september 2009 45
Moesson #3 september 2009.indd 45
26-08-09
