'De geschiedenis van de Indorock
is ook mijn geschiedenis'
Multiculti
Terug in Nederland
door. Von 20.00 bis 03:00 Uhr nachts. Son-
ntag Mittag von 15.00 bis 19.00 Tanztee und
abends von 20.00 bis 03:00 Uhr. Zo wordt het
met grote letters op de flyers aangekondigd.
Woody: 'Bovendien moest er nog gerepe
teerd worden ook. We hadden nooit de tijd
om eigen nummers te kunnen componeren!
Maar beter goed gearrangeerd dan slecht
gecomponeerd. Je moest toch ook slapen!
Zelfs daar kwam je na het spelen vaak niet
aan toe', lacht hij. De Duitse periode is een
harde leerschool voor de band, maar de mu
ziek wordt wel geperfectioneerd. Woody: 'Het
podium werd jouw territorium en dat ging
je op den duur ook uitstralen.' De ultieme
bandbezetting wordt uiteindelijk ook gevon
den. Woody: 'In het begin noemden ze ons
nog "de wisselband", omdat we per nummer
konden wisselen van instrumenten.'
Ik lel!
Gaat alles dan van een leien dakje? Nee,
hoor! Indorockbandjes konden om het klein
ste meningsverschil uit elkaar gaan. Woody:
'Je kon niet tegen opbouwende kritiek in die
tijd. Een discussiecultuur was ons vreemd.
Alles werd onmiddellijk als een persoonlijke
aanval opgevat. Zelfs in familiebandjes!
Als de een zei dat de ander een valse noot
speelde, ging óf de band uit elkaar, óf het
was vechten geblazen. Wij waren daar geen
uitzondering op. Alleen wij hadden Sydney
en zijn lijfspreuk was: Nobody leaves the
fokking band!
Ik zal je een voorbeeld geven. Ik ben eens
bij de Crazy Rockers weggelopen en ging
met Harry Koster spelen. Bij hem kon je
altijd terecht. Hij huurde altijd een extra
hotelkamer, omdat hij wist hoe het er bij de
Indorockbandjes aan toeging. Sydney kwam
natuurlijk wel even verhaal halen. Plotseling
stond hij samen met contractor Herr Abels
uit Krefeld voor me. Harry bromde tegen me:
"Jouw bandleider, hij is hier peh, als je wil:
ik lel!" "Niet doen dan Har, kassian toch!",
antwoordde ik. Na een diplomatiek gesprek
stapte ik, na een korte plezante transferpe
riode, deemoedig bij Sydney in de gereed
staande Porsche en snelde vanuit Frankfurt
terug naar Krefeld. Nobody leaves the band.
Zonder Sydney was onze band al veel eerder
uit elkaar gevallen. Hij had een enorme
wilskracht, overredingskracht en doorzet
tingsvermogen. En een grote bek! Hij durfde
de initiatieven te nemen die bij de meeste
Indo's ontbraken. Ongelooflijk. Hij hield ons
De Crazy Rockers in Les Galeries, Sc
ook altijd scherp: "Hé, wel blijven lachen! Ook
als er geen vrouwen zijn! Schoenen poetsen,
schone overhemden en smokings aan! En
repeteren, repeteren."'
In 1962 presenteren de Crazy Rockers, na
een odyssee door Europa, als eerste band de
Indische rockstijl live aan het Nederlandse
publiek. Het jaar daarop krijgen ze zelfs een
verbeterd contract in de Scheveningse nacht
club de Sheherezade. De zomer van 1963 zou
De Crazy Rockers zaten vol contrasten.
Sydney Rampersad was een flamboy
ante Surinaamse Hindoestaan met een
puntige, onnavolgbare, syncopische
'tadja'(Indiase trommel)-inslag. Woody
Brunings kon zijn Surinaams-Zuid-Ame-
rikaanse latin roots niet afleren. De Indi
sche Harry Berg was een fervent fan van
de traditionele jazz. Hij dreef de Indorock-
stijl met vrije noten uit haar keurslijf,
zolang de eveneens Indische Eddy Chate-
lin met zijn onnavolgbare staccato-riffs
samen met Sydney de maat maar strak
hielden. Bassist Pim Veeren was als Be-
landa het rustpunt in de band. Hij was de
mildste, de vredesstichter, en zocht altijd
de middenweg. Sydney was overduidelijk
de leider van deze multiculturele groep
musici; hij en niemand anders zette de
lijnen uit. Hij was eigenwijs maar perfec
tionistisch. Door een recensent werden
De Crazy Rockers ooit 'het summum van
integratie' genoemd.
oktober 2009 13
Moesson #4 oktober 2009.indd 13
23-09-09 12:14
