De Kleur Hiërarchie
Leer mij je liefhebben
Kortings
n Leer mij je liefhebben reconstrueert
Kristine Groenhart haar oma s levens
verhaal aan de hand van overgeleverde
documenten. Het werd een openhartig
boek over het bijzonder leven van zende
ingsechtgenote Jo Liese in de twintigste
eeuw. Over geloof, hoop, liefde, een
zaamheid en verlangen in haar huwelijk,
tijdens de oorlog in Indië, de wederop
bouw in Nederland, vrouwenemancipa
tie en ouderdom
Moesson-lezers
krijgen een fikse
korting op het boek
Leer mij je liefhebben van
Kristine Groenhart. Lever onder
staande bon (of een kopie) in bij
uw boekhandel en ontvang
3,- korting!
Actienummer: 901-69014
Titel: Leer mij je liefhebben
Auteur: Kristine Groenhart
ISBN 978 90 253 6426 7
Medium: Moesson
Prijs: 18,95
Korting: 3,00
Actieprijs: 15,95
Deze actie loopt van 03/10/2009
tot en met 31/12/2009
DOOR KARIN VAN DER LAAN
Ik ben Indo. Altijd al geweest.
Doe je niks aan. Mijn moeder
komt uit Indonesië en
mijn vader uit Nederland.
Voordeel ervan is dat mijn
moeder lekker Indisch kan
koken (en ik ook een beetje),
het contact met m'n Indische
familie goed is en ik naar
mooie verhalen kan luiste
ren van mijn familie over
avonturen in Bandung, over het in je
blootje genieten van de moessonregen
of spelen in de sawah, steentjes gooiend
naar lome sawah slangen.
Nadeel ervan, tja, die is er eigenlijk niet.
Voor mij niet althans. Die heeft mijn
moeder allemaal al doorstaan. Nou ja,
eentje dan. Vroeger leerde m'n moeder
me een aantal Indische woorden. Alleen
wist ik niet dat deze niet Nederlands
waren. Dus gebruikte ik ze door mijn
verhalen heen, waardoor mijn leef
tijdgenootjes geen flauw idee hadden
waar ik het over had. Dat zorgde voor
gefronste wenkbrauwen en niet begrij
pende blikken. Ook van mijn kant. Maar
een echt nadeel kan ik dit niet noemen.
Eerder een komische anekdote.
Zo dacht een bekende van mij er ook
over. Haar beide ouders zijn Indisch. En
zij had precies hetzelfde 'probleem'. Zij
gebruikte ook woorden als 'kelek', 'apa'
en 'malu' in haar taal. We spraken over
de gênante momenten die dit met zich
meebracht en grinnikten erom.
|'Maar bij jou zie je niet dat je Indo bent.
Kijk, bij mij wel,' merkte ze plotseling op.
Ik trok mijn wenkbrauw op. 'Eh, ja, dat
>t', antwoordde ik verbouwereerd.
Ik heb inderdaad een blanke huid.
Het enige minuscule bewijs
van ander bloed dan
het Nederlandse
Moesson #4 oktober 2009.indd 5
.r.: zus Verena, Karin en moeder Yvonne
in mij zijn mijn donkere haren en mijn
donkere ogen. Maar dat kan ook een
Spaanse achtergrond verraden. Of een
Turkse. Enigszins on-identificeerbaar.
Maar toch echt een Indo.
Beduusd vervolgde ik: 'Maar dat maakt
het niet minder beschamend. En het
maakt mijn moeder ook niet minder
Indonesisch.' Ze reageerde niet.
Een bijzondere categorisering. Blijkbaar
heerst de hiërarchie van huidskleur nog
steeds in de Indische gemeenschap. Net
als in de koloniale tijd. Toen wilde men
graag blank zijn. De begerenswaardige
kleur, want die was anders dan van al
die tropische Indonesiërs en boven
dien bracht het je op betere plekken.
Toen was de volgorde van belangrijk
heid: blank, getint, bruin. Maar nu, in
Nederland, geldt het omgekeerde. Bruin,
getint, blank. De gewilde kleur is bruin,
want het toont aan dat je niet helemaal
Nederlands bent, uit een andere cultuur
komt, anders bent. Je bent meer Indo
als je meer kleur hebt. Hoe Indonesisch
je ouders dan ook zijn. In deze huidige
hiërarchie zit ik ongetwijfeld bijna
onderaan. Verdorie, ben ik gewoon in de
verkeerde tijd geboren.
Karin van der Laan heeft een Indonesi
sche moeder en Nederlandse vader. Ze is
redacteur bij Reed Elsevier, schrijftfilm-
recensies voor een website, is bezig met
het bijschaven van haar eerste manus
cript en ze is daarnaast onlangs een blog
begonnen. Meer lezen? Kijk op
www.karinvdlaan.blogspot.com
oktober 2009 5
23-09-09 12:14
