Naar Heren
van de thee?
interview O
Moesson mag van theaterbureau Hum-
melinck Stuurman maar liefst 5 maal 2
toegangskaarten verloten voor de voor
stelling Heren van de thee in een theater
naar keuze! Wilt u kans maken op deze
kaarten, stuur dan voor 16 november
een kaartje met in de linkerbovenhoek:
'Heren van de thee' naar: Moesson,
postbus 2074, 3800 CB in Amersfoort of
stuur een e-mail naar redactie@moes-
son.com Vergeet niet uw naam, adres en
telefoonnummer te noteren. Let op: er is
een beperkt aantal kaarten beschikbaar
per theater. Op www.hummelinckstuur-
man.nl is de speellijst van Heren van de
thee te vinden.
met vijftien leerlingen het toneelstuk The life
of Njabala! gemaakt en dat uitgevoerd in de
hoofdstad Kampala. Er waren zo'n tweehon
derd mensen aanwezig: alle ouders kwamen
kijken. Dat was heel wat, want de kinderen
zien hen maar drie a vier keer per jaar. Het
is prachtig om een ongemakkelijk meisje
een grote rol te geven en haar daarin te zien
groeien.'
'In Oeganda zag men mij als westers, als blan
ke. Door de zon werd ik allengs donkerder en
dat snapten ze niet. Toen ik mijn afkomst uit
legde, begrepen ze het: "Oh, just like Obama".
Terug uit Oeganda ben ik zelf gaan schrijven.
Eerst durfde ik dat niet. Maar ik kwam net uit
een land zonder enige faciliteiten en besefte:
als ik daar een voorstelling kan neerzetten, kan
ik het hier ook. Je gaat toch niet zitten wachten
op subsidie! Ik heb geleerd van weinig iets te
maken. En mijn familie helpt me overal bij. Wel
klagen, maar als je ze niet vraagt, zijn ze boos
natuurlijk! Mijn stiefmoeder doet de catering.
Voor een voorstelling moest er een tent wor
den opgezet. Heel duur als je dat laat doen, dus
hebben mijn vader en broers het gedaan. Zo
gaat dat dan. We zijn heel close.'
Dichtbij
De door Dewi geschreven voorstelling Lucht
in de keukenkastjes is uitgekozen door Hol
landse Nieuwe, het festival voor nieuwe delen een gemeenschappelijke geschiedenis
toneelschrijvers. De familievoorstelling Rafi V van migratie. Dewi vindt het soms schrijnend
is eveneens een eigen productie voor de Juni ^ölthaar schoonfamilie wel kan putten uit
Kunstmaand 2009 en het Rembrandtpark-
festival in stadsdeel De Baarsjes in Amster
dam; volgend jaar speelt Rafi ook in het
theater. In de voorstelling spelen één profes
sionele actrice en vijf kinderen. Dat was wel
even wennen.
Dewi: 'Na één keer repeteren zeggen kinde
ren: zijn we nu klaar? Ik ben geen kinderjuf;
als de enige volwassene repeteerde, sloopten
de kinderen ondertussen het decor. En toch,
kinderen zijn heel goed als ze spelen, de
emoties zijn echt.'
'Ik wil verhalen vertellen. Bij schrijven vertel je
je eigen verhaal, als je acteert vertel je iemand
anders' verhaal. Toch probeer je een rol altijd
persoonlijk te benaderen. Voor een zieken-
huisrol bijvoorbeeld, speel ik een vriendin van
me na, die medicijnen heeft gestudeerd. De
voorstelling Trojaanse vrouwen, een Griekse
tragedie, gaat over vrouwen in kampen. Dan
kan ik uit ervaringen binnen mijn eigen fami
lie putten en komt het ineens heel dichtbij.
Je geeft altijd je eigen invulling aan een rol.'
Lachend: 'Ik wacht nog op mijn grote filmrol.'
Dewi woont samen met haar joodse vriend
Eran Ben-Michaël, ook acteur. Beide families
een enorm scala aan films en boeken over
hun oorlogsverleden en haar eigen familie
veel minder. Ze bevindt zich in een unieke po
sitie, zo midden tussen twee culturen.
'De joodse cultuur is geen schaamtecultuur
- o, ik herinner me nog dat ik op de camping
naar de wc's liep met de fles in mijn hand,
verschrikkelijk. Zij zijn veel opener en - je
mag gewoon ruziemaken! Als je bij de slager
in de rij staat, hoef je niet bang te zijn dat
je er na een uur nog steeds staat. Als ik een
gunst aan iemand wil vragen, zegt Eran:
bel gewoon op en vraag het! Maar ik durf
dat dan niet. Mijn vriend en ik zijn allebei
de derde generatie van twee verschillende
culturen die oorlog hebben meegemaakt. Bij
Eran thuis praten ze te veel over dingen en
bij mijn familie juist te weinig over dingen.
Als ik bij zijn familie kom, hebben ze het bij
wijze van spreken constant over achterge
houden goudstaven en schilderijen uit de
oorlog. En bij mijn familie: helemaal niks! 'Je
hoeft niet altijd alles te zeggen', zegt mijn
moeder dan als ik een opmerking maak. Tja,
de toneelschool heeft mij veel assertiever
gemaakt.'
www.dewireijs.nl
november 2009 19
Moesson #5 november 2009.indd 19
28-10-09
