lifestyle O
TP
Naar de kant zwemmen na een dropping
en Pas en Keith Deathridge
De groep reist naar Atlin, Canada.
'We reisden naar Vancouver. Daarna vlogen
we in twee uur naar Whitehorse en vervol
gens per auto tweehonderd kilometer over
gedeeltelijk onverharde wegen naar Atlin
in het uiterste puntje van British Columbia;
onze thuisbasis voor honderd dagen. Daar
begonnen we aan onze theorievakken. Atlin
ligt aan een honderd kilometer lang meer
- Atlin Lake - en telt 's zomers vierhonderd
inwoners en 's winters maar tweehonderd.
Er wordt nog veel met hout gestookt en het
water uit het meer is zo schoon dat je het
gewoon kan drinken. Men leeft daar veel
dichter bij de natuur. In plaats van tv, kijken
de dorpsbewoners daar 's avonds naar lucht
gevechten tussen visarenden en meeuwen.
De mannen uit de groep sliepen in een huisje
en ik kreeg een camper voor mezelf. Dat
vond ik heel attent! De wc was een houten
hokje met een gat aan de bosrand. Eerst wel
een beetje eng om 's nachts naar de wc te
gaan, maar als je na een poosje geen beren
bent tegengekomen, besef je dat niet achter
iedere boom een beer je staat op te wachten.'
En dan begint het praktijkgedeelte.
'Eerst gingen we met de groep een week
naar Teresa Island. We voeren met kano en
kajak naar het eiland en daar beklommen we
Birch Mountain (2.059 meter hoog, red.). Ie
dere dag stelden we een routeplan en weer-
rapport op en werd er iemand uit de groep
als gids aangewezen. In Whitehorse hadden
we een week eerste hulp in de wildernis
gehad. Later hebben we reddingstechnieken
geleerd in de Yukonrivier. Bij het onderdeel
"Search and Rescue", wat regelmatig en vaak
onverwacht plaatsvond, leer je een reddings
operatie begeleiden en moet je een vermist
persoon terugvinden. Daarbij is sporen
onderzoek van belang, je moet het terrein
onderzoeken. Je maakt een karakterstudie
van de vermiste persoon, wat voor kleding
droeg diegene, wat voor schoeisel. Wat weet
je van iemands medische achtergrond? Dan
kom je uiteindelijk tot een definitief opspo
ringsplan. Is iemand gewond? Een brancard
maak je zelf van dikke takken en ook leer
je de touwtechnieken om iemand met een
takel omhoog te hijsen. Je maakt zelfs een
landingsplek voor de helikopter, zodat even
tueel vervoer naar het ziekenhuis zo soepel
mogelijk verloopt.'
Uiteraard is er iemand die de oefeningen
beoordeelt.
'Een van de instructeurs houdt alles in de
gaten. Veiligheid staat daarbij centraal. Je
moet handelen als mensen onderkoeld
raken, of als iemands hartslag te veel afwijkt.
Indien nodig doe je een oproep per satel
liettelefoon. Soms zwem je met bepakking
door een stromende rivier. Dan moet je een
"slachtoffer" redden. De stroomsnelheid van
een rivier meten; dat doe je door een stok in
het water te gooien. Hoe lang doet de stok
erover om van A naar B te komen? Je leert de
rivier te "lezen" zoals dat heet. Het water is
maar zes graden. Ondanks onze droogpak-
ken is dat heel erg koud. En wat moet je doen
als de hele groep omslaat? Dat was ook een
leerzame en leuke oefening. De leider zorgt
dat iedereen binnen korte tijd weer veilig in
de boot komt.'
Als wildernisgids moeten deelnemers
blind op je kunnen vertrouwen.
'Je krijgt leiderschapstraining en leert zo
omgaan met groepsdynamiek. Tijdens het
survival- en outdoorgedeelte moesten we
om beurten de leiding nemen over een groep
toeristen. Aan het eind van iedere dag werd
je beoordeeld door de instructeur. Je moet
kunnen omgaan met allerlei verschillende
types. De zwaksten in de groep bepalen
het tempo. Soms redt iemand het conditio
neel niet; zo moesten er een paar toeristen
halverwege uitgevlogen worden. Dan moet
je er wel voor zorgen dat je op een plaats
november 2009 35
Moesson #5 november 2009.indd 35
28-10-09 13:24
