Deze opleiding is een geweldige ervaring
geweest, als ik dat allemaal hoor.
'Het is zelfs van invloed op mijn levenshou
ding geweest. Je bent helemaal terugge
worpen op de natuur en je hebt niets nodig
om je tevreden te voelen. Ik voel me daar
veel beter bij. De ratrace in het westen is op
allerlei materialistische zaken gericht: op
beter-mooier-meer. In Atlin waren maar twee
winkeltjes en soms was er iets op. Maar daar
wen je aan. Hier is zoveel overbodige luxe; ik
kon mijn ogen niet geloven toen ik weer door
de schappen bij de supermarkt liep.'
Spelen je Indische roots daar een rol bij?
'Mijn moeder is al op haar dertiende naar
Nederland gekomen, maar heeft haar jeugd
in Bandoeng doorgebracht. Ik ben er zelf ook
geweest, samen met mijn moeder op va
kantie. Mijn moeder heeft echt een Indische
mentaliteit: ze richt zich sterk op mensen,
niet zozeer op materiële zaken. Ook is ze
op de natuur gericht, net als ik. Er zijn veel
belangrijker dingen dan alleen geld.'
Wat betekent deze ervaring uiteindelijk
voor je?
'Ik heb er de uitdaging gevonden die ik zocht.
Ik heb er mijn grenzen verlegd. Dat geeft een
enorme boost. Zet mij maar ergens midden
in de wildernis; ik zal niet gauw in paniek ra
ken. Aanvankelijk realiseerde ik me niet wat
ik heb gepresteerd. Pas door de reacties van
anderen besef ik dat het toch wel bijzonder
is. "En dat op jouw leeftijd...", zeggen ze dan.
Maar ik ben wel de eerste vrouw die zich In
ternational Wilderness Guide mag noemen.
Daar ben ik best trots op.'
Op 21 november houdt Taku-adventures
een uitgebreide informatie- en
intakedag voor de gidsenopleiding in
2010. De hele opleiding wordt tot in
detail besproken. Kijk voor meer info op:
www.takuadventures.nl
af en zag vervolgens het water de andere
kant opstromen. Ik snapte er niets van en
was totaal gedesoriënteerd. Ik ben toen even
gaan zitten en heb nagedacht. Na nog even
rondlopen kwam ik er achter dat het een zij
tak van de rivier was, die mij in de war bracht.
Op zo'n moment besef je dat je helemaal al
leen bent, je moet het gewoon zelf oplossen.
Ja, toen voelde ik me wel even onzeker.'
Maar dan is er een écht probleem.
'Ik kon op zeker moment niet meer op mijn
linkervoet staan. Ik deed mijn schoen uit en
hij was helemaal dik en wit met rare dikke
rimpels. Nog twee dagen door de bergen lo
pen was uitgesloten. Ik vond het een moeilijke
beslissing, maar ben via een spoor terugge
gaan naar de weg om de tocht met één dag in
te korten. Dat was de enige manier. Mensen
beneden vroegen waar ik vandaan kwam en
hoe. Ik was komen lopen vanaf Paddy Lake.
Dat vonden ze wat! Een lift sloeg ik af, maar ze
kwamen na een uur wel heel attent checken
of het goed met me ging. Wat bleek later? De
klachten met mijn linkervoet waren de eerste
verschijnselen van een zogenoemde loopgra-
venvoet. Iets wat soldaten tijdens de Eerste
Wereldoorlog vaak kregen, nadat ze weken
lang met koude, natte voeten in loopgraven
hadden rondgelopen. Gelukkig was ik er op
tijd bij en met droge, warme sokken en schoe
nen was het snel verholpen.
Moesson #5 november 2009.indd 37
november 2009 37
28-10-09 13:24
