in bruin pakpapier. Aan elk pak hangt een
briefje met het geheimschrift. In het vertrek
erachter zijn vrouwen bezig schoon wasgoed
te vouwen en te stapelen. Ze kijken niet op
als Tjie en hij langskomen. Ze hebben geen
kleine voeten, ze zullen dus niet behoren
tot de vrouwen van de Chinese Blauwbaard.
Vanuit de koelte komen ze nu in het felle
zonlicht dat trillend boven een grote binnen
plaats hangt. Er staat tot zijn teleurstelling
geen gigantisch kasteel, de winkel maakt
deel uit van een woonhuis dat met zijn twee
etages vele malen groter moet zijn dan dat
van zijn ouders. In het midden van de buiten
ruimte zijn staken in de grond gestoken en
met elkaar verbonden door lijnen waar over
heen wasgoed druipend te drogen hangt.
Aan drie zijden van de binnenruimte liggen
de voorraadkamers, de keukens, de verblij
ven van de bedienden en de ruimten waar
vrouwen in grote potten op houtvuren de
was koken. Ze roeren er voortdurend in met
reusachtige houten lepels. Ook zijn er vrou
wen die de was met zeep en borstels schoon
schrobben op geribbelde wasborden. Weer
andere, in totaal een stuk of vijftien, zijn druk
in de weer met teilen waarin zich een blauw
achtig sop met wit wasgoed bevindt. Na
verloop van tijd halen ze er de kleding weer
uit, wringen het water eruit en leggen de
broeken, jassen en hemden op een grasveldje
in de zon te bleken. Ze zweten, hun jakjes
zijn doornat, en vegen voortdurend langs
hun voorhoofd met doeken. In de schaduw
van de achterste galerij zijn vrouwen bezig
met strijken. De handelingen zijn efficiënt,
ze werken snel, geen van hen spreekt een
woord. Hij merkt op, dat sommige kleine
voeten hebben, maar ondanks hun handicap
januari 2010 29
Moesson #7 januari 2010.indd 29
