Parijs-Dakar
op Sumatra
Interesse?
0416 - 279598
De visumspecialist
voor Indonesië
Het vertrouwde
adres voor al
uw financieringen
www.degofin.nl
O poirrié's perikelen
access^
indonesia
070-8875020 06-51152727
www.accessindonesia.nl
Access Indonesia regelt
uw visum voor:
Verblijf tot 60 dagen
Verblijf van 3 - 6 maanden
Stage
Vrijwilligerswerk
Werkvergunning
Retirement visum
(Seniorenvisum voor 55+)
Persoonlijke leningen
Doorlopende kredieten
in vele vormen
Senioren kredieten
met kwijtschelding bij
overlijden
dienstverlening
Living working in Indonesia
Met vriendelijke groet, Dave Goossens
Let op! Geld lenen kost geld u-X"
Bij het ie Legerkorps hadden we vroeger
een generaal die paraatheid erg hoog in het
vaandel had staan. Dat hoort ook zo, maar
deze ijzervreter eiste dat 'zijn soldaten' onder
alle weersomstandigheden in open trucks
werden vervoerd. Konden ze bliksemsnel eruit
springen en de vijand in de pan hakken.
Bij de eerste de beste winteroefening vroor
het echter zo hard dat de soldaten eerst
moesten ontdooien voordat ze ook maar
overeind konden komen. Sommigen bleven
zelfs ijskoud zitten, samengeklit gelijk een
bonobofamilie in een winderige tropennacht
op een kale apenrots.
Hoe het die arme drommels te moede is
geweest, kan ik me goed voorstellen. Dat ver
lammende gevoel van machteloosheid over
viel mij ook toen ik bij de Gadja Merah op het
vliegveld Talang Betoetoe nabij Palembang
aankwam. Al was het toen lekker warm. Dacht
ik als Brenschutter van de befaamde Andjing
Nica met open armen te worden ontvangen,
plaatsten ze me als doorsnee waarnemer in
de bak van een Brencarrier. Met een gewoon
geweer. Protesteren had geen zin. De Gadja's
hadden sowieso geen boodschap aan het ge
mekker van een naoorlogs broekie. De meeste
van die Burma Railroad veteranen konden
ook oudere broers van me zijn, sommigen
zelfs vaders. Daarom was het vaak 'Kop dicht
koenjoek, jou wordt niks gevraagd.' Hoorde bij
de opvoeding, vonden ze.
Toen ik goed en wel geïntegreerd was en
dacht me wat meer te kunnen permitteren,
beging ik de stommiteit om zonder toestem
ming van wagencommandant Mehring te
gaan jagen. Sloeg het noodlot genadeloos
toe. De enige tjeleng die ik tegenkwam was
me te snel af en toen ik terugkwam was
het hele peloton verdwenen. Het enige wat
ik vond was een briefje dat Mehring op de
deur van onze goeboek had geprikt. 'Japie,
verrekte klojo, als de sodemieter naar Palem
bang komen', stond er optBmgjgBTsioenen
van de Krijgsraad te Velde en liep het me
dun langs de benen. Reddende engel was
een toevallig passerend busje dat vele malen
het toegestane aantal passagiers bevatte
en de barang van een halve kampong op
het dak had. Het leek onmogelijk, maar na
enig wapengekletter van mijn kant kregen
ze het toch voor mekaar. Ik kon mee, op het
treeplankje bij het achterportier. Waar ze de
vent hadden gelaten die daar al stond, kan ik
me niet herinneren. Wel dat de rit veel erger
was dan Parijs-Dakar.
In Palembang gaven ze me van onder uit
de zak alvorens ze hun vreugde uitten over
mijn behouden thuiskomst. Was net of ze de
Verloren Zoon binnenhaalden. Gelukkig op
gepaste manier, want in de goeie ouwe tijd
knuffelden mannen elkaar voor geen goud.
De terugkeer van het peloton naar Palembang
had trouwens te maken met de te weinig be
zongen amfibische tocht van de Gadja Merah
naar de Radja Wells olievelden. Waarbij ik m'n
Bren terugkreeg en er aan herinnerd werd
dat die lichte mitrailleur weliswaar ideaal
was voor in de carrier, maar niet om ermee
te sjouwen. Dat kwam door luitenant Raket,
onze onverstoorbare pelotonscommandant.
Die kon geen kapotte brug zien of het was
'Bren op de nek en eroverheen'. Hij vertrok ook
geen spier toen de TNI er net niet in slaagde
om de kali Lematang met ons erbij in de fik
te steken en de hemel boven Pendopo rood
zag van de oliebranden. Wat er van lt Raket is
geworden, weet ik niet, maar van mij hadden
ze hem generaal mogen maken, in plaats van
die ijzervreter. Voor de leek: Een 'koenjoek' is
een jong aapje. Ma noemde mij ook zo toen
ik nog klein was. Later werd het gewoon
'vervelend jong'.
Jack Poirrié groeide op in Batoeradja en woont
sinds ig$i in Nederland. Elke maand schrijft
Jack Poirrié in Moesson over zijn perikelen.
januari 2010 31
Moesson #7 januari 2010.indd 31
16-12-09
