portret Dream and Reality Bé Jolly, trots op de foto met haar drie opgroeiende zoons Humphrey (tg), Willy (15) en René (13) in Arma di Taggia, Italië, tg6t. Begin jaren zestig bracht de familie Jolly elke zomer door in het Blue Beach bunga lowpark aan de Italiaanse Rivièra. Het appartement was sober met een piepkleine keuken, maar in die hitte maakte Bé bijna elke avond nasi goreng van corned beef of gado-gado met rijst. Dit artikel is een bewerking van een passage uit Dream and Reality, photography by Willy Jolly een exclu sief overzichtswerk van de Haagse fotograaf Willy Jolly. Het boek bevat zijn unieke dramatic portraits in black white in de stijl van de jaren veertig. Willy Jolly zelf verzorgt de overall styling, make-up hair styling van de modellen. Zodoende ontstaat er een intiem portret waar geen derden bij aanwezig mogen zijn. Jolly's motto is: 'pas de belle photo sans un gros plaisir'. In het fotoboek Dream and Reality komen daarnaast Willy Jolly's leven, zijn moeder, zijn vader en zijn geboorteland aan bod. Dream and Re ality is mede mogelijk gemaakt door subsidie van het Haags Centrum voor Beeldende Kunst Stroom en verschijnt begin februari in een gebonden en genummerde uitgave. Circa 400 pagina's, prijs circa 40 euro. www.willyjolIy.nl voor twee jaar bij de Nederlandse Liaison Missie/AAFCE Fontainebleau geplaatst. Bé is net als in Indië weer veel alleen. Soms weken, soms maanden. Als zij Oma Dora weet over te halen op de kinderen te passen, kan Bé een weekend naar Parijs om bij Paul te zijn. 's Avonds bezoeken ze de Folies Bergère of Le Mayol waarin schaars geklede vrouwen optreden. Tot het einde toe weet ze zich nog alles te herinneren van die tijd met Paul in ondeugend Parijs. In Eindhoven wonen gelukkig veel vliegers vrouwen die zij nog kent uit Indië zoals Beryl Bartelings en Ems de Smalen. Zij speelt er veel badminton en gaat weer kleding maken naar modellen uit mondaine tijdschriften. Zo maakt zij aan de hand van een foto van Gina Lollobrigida in een ingenieus ontwor pen avondjurk een patroon. Bruidsjurken zijn haar specialiteit. Zo zal zij later ook de bruidsjurken maken voor bekenden en familieleden, zoals Cherna Niels-Hoyer, Patty Zwerver-Kaya en haar schoondochter Marjan Jolly-van der Schouw. In 1957 wordt Paul overgeplaatst naar het hoofdkwartier van de Koninklijke Luchtmacht en keert het gezin terug naar Den Haag. Zij gaan in de Esdoorn straat wonen. Paul staat erop dat Bé rijles en ook zwemles neemt, iets waar zij in het verleden nooit aan is toegekomen. Die rijles sen zullen haar later goed van pas komen, wanneer zij er in 1970, als Paul plotseling overlijdt, helemaal alleen voor komt te staan. Paul en Bé zijn altijd blijven dansen. In de huiskamer aan de Regentesselaan hangt een foto uit de jaren vijftig waarop zij beiden - inmiddels in Nederland - dansend te zien zijn. Op verjaardagen in Den Haag worden thuis de bedden opgeklapt en het vloerkleed opgerold om een dansvloer te creëren. Daarop dansen dan degenen die zijn toegelaten tot de gang. Tot dit selecte gezel schap behoren onder andere Peng en Minny Agerbeek-O'Gilvie, Bert en Paula Hadders- van Voorthuijsen, Bas en Beryl Bartelings en Piet en Mary Hoyer-Jolly. Zij dansen op de allerlaatste jive-hits, Bill Doggett's 'Honky Tonk', Alan Dale's 'Sweet and Gentle', Little Richard's 'Lucille', maar ook slow op Teddy Buckner's 'Martinique'. Liggend in haar bed bracht Bé onlangs deze dansperiode ter sprake. Zij vroeg naar de bewuste foto. Toen zij die van ons kreeg aangereikt, was ik geraakt door de verbon denheid die uit haar reactie bleek. Het is ontroerend dat iemand na bijna veertig jaar weduwe te zijn nog steeds zulke gevoelens van genegenheid uit. In deze tijd is dat zeker iets buitengewoon zeldzaams. Iedereen die Bé kende, is getuige geweest van deze verbondenheid. 44 Moesson Moesson #7 januari 2010.indd 44

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 2010 | | pagina 44