interview O
reis. Ook naar Indonesië. Misschien is het wel
stof voor een nieuwe voorstelling.
In Poldervrouw wil ze losbreken uit het
ingeslapen leven in Edam door heel hard te
gaan schreeuwen. 'Heb jij dat nooit? Dat je
in de trein zit en je ziet alleen maar mensen
met saaie gezichten om je heen, helemaal
in zichzelf gekeerd. Dan heb ik altijd zin om
heel hard te gaan gillen. De conclusie van
Poldervrouw is dat je niet kunt verloochenen
waar je vandaan komt, maar je kunt wel je
eigen keuzes maken. Dus aan het eind van de
voorstelling ga ik uiteindelijk heel hard gil
len. Dan vinden ze me maar een malloot, als
ik zin heb om te krijsen doe ik dat gewoon.
Goh, zoals ik het nu uitleg klinkt het best wel
kleuterachtig.'
Op haar negentiende verhuisde ze van Edam
naar Amsterdam. 'Op toneel doe ik net alsof
ik nog in Edam woon, maar ik woon inmid
dels alweer tien jaar in Amsterdam.'
Voor ze op haar negentiende werd toege
laten tot de Amsterdamse Toneelschool
Kleinkunstacademie, ging ze eerst twee
jaar naar de Frank Sanders Academie om
musicalster te worden. 'Tot mijn tiende was
ik wel een pias, maar toen ik in de puberteit
kwam wilde ik lang haar, mooie kleren en
musicalliedjes zingen. Dat is lange tijd mijn
droom geweest. Ik had Miss Saigon gezien. In
Londen. In New York. In het Circustheater in
Scheveningen. Ik dacht die kan ik
ook spelen. Dat dacht ik echt. Ik
vond mezelf helemaal dat type.
Ik was veertien en zat enorm te
balen dat ze niet even wacht
ten tot ik oud genoeg was om
auditie te mogen doen.'
Vroeger, bij het Nederlands Kin
dertheater in Purmerend kreeg ze
steevast de meisjesrol.'lk speelde
altijd het meisje, niet het mon
stertje.'Vandaar haar keuze voor
de Frank Sanders Academie, maar
daar ontdekte ze in het tweede
jaar:'Ik wil de musical niet in, ik
wil meer grilligheid. Ik wil liedjes
zingen vanuit de onderbuik. Ik
zong Brigitte Kaandorp en Karin
Bloemen, waar klasgenoten de
grote musicalnummers uit Les Mi
sera bles en Beauty and the Beast
uit de kast trokken.'
Het leven is niet zo gepolijst als in de mu
sical, ontdekte ze naarmate ze ouder werd.
En die scherpe kantjes wilde ze ook op het
toneel laten zien. Dat is het verraderlijke van
Nina de la Croix. Als ze het podium betreedt,
denk je nog: daar staat een opgeruimd
meisje, een prettige verschijning. Fris en
vrolijk. Tot ze gaat vertellen en zingen. Dan
blijken haar teksten plotseling een donkere
kant te hebben, hoe aangenaam en zuiver
haar stem ook mag klinken. Dat ze in het
Amsterdams Kleinkunst Festival in de finale
stond was een bevestiging van haar talent.
'Dat ging zo goed, dat ik ineens in het thea
ter stond. Ik wist: dit kan ik, dit vind ik leuk,
dus laten we het proberen en dat is nu al
drie jaar aan de gang. Als ik mijn flyers in de
theaters zie liggen, dan denk ik: Jaahaa, het
is niet voor niets geweest allemaal. Want het
is best zwaar, omdat ik alles zelf moet doen.
Ik ben mijn eigen bedrijfje en daar komt
veel regelwerk bij kijken. Flyers ontwerpen.
Mensen inhuren. Een technicus vinden, een
fotograaf, die ik allemaal moet betalen. Ik
ben hartstikke blij dat ik het allemaal zelf
mag uitvinden en beslissen, maar dat bete
kent ook dagenlang factureren en bonnetjes
verzamelen. Die fotodoeken, je wilt niet
weten hoe lang het heeft geduurd eer ik wist
waar ik ze moest laten maken.'
Waar sta jij over vijf jaar?
'Over vijf jaar wil ik groter worden en dit nog
steeds doen. Ik wil dat mijn zalen dan vol
zitten. Het hoeft niet meteen Carré, maar de
kleine zaaltjes helemaal vol zou mooi zijn. De
zaalbezetting loopt nu al prima, het is nu 80
procent, maar ik wil 100 procent. Dat is best
haalbaar. Mijn dromen zijn altijd haalbaar.
Maar over vijf jaar hoop ik toch wel moeder
te zijn. Dat is weer die burgerlijke kant. Maar
ik wil dat gewoon heel graag. Mama worden.'
En ben je de papa al tegengekomen? In
Alles kan kapot komen in een nummer een
hele reeks exen voorbij.
'En dat ik dan wil dat al die exen bij mijn
begrafenis gaan zingen. In Poldervrouw kwa
men er nog meer mannen voorbij, meestal
foute mannen...'
Met een stralende lach: 'Dat ik in Alles kan
kapot ga daten met iemand uit het publiek
is hartstikke autobiografisch joh. Ik en de
liefde, dat is tot nu toe geen goede combi
natie geweest. Ik heb de middenweg nog
niet gevonden: het is of van de andere kant
grote verliefdheid en dat vind ik dan niet fijn,
omdat ik me daardoor beklemd voel. Of ik
word juist heel verliefd op iemand die al een
relatie heeft.'
De laatste tijd zou ze ook niet eens weten
hoe een man in haar leven zou moeten pas
sen. 'Als ik zie hoe hard ik gewerkt heb aan
het laatste programma en hoe chagrijnig
ik soms was en hoeveel energie dat kostte,
dan denk dat ik die keuze blijkbaar al heb
gemaakt. Uitgaan en daten met mannen, dat
is nu bepaald niet aan de orde.'
Word je vaak chagrijnig als je aan je pro
gramma werkt?
'Als dingen niet lukken, dan baal je gewoon.
Ik ga niet met dingen gooien, maar ik heb
wel een temper. Dan moet ik even een dagje
de telefoon niet opnemen, want als ik dat
wel doe, weet ik dat degene aan de andere
kant de volle laag krijgt. Dan ga ik lopen
katten. Mijn vader, mijn moeder en mijn zus
moet ik dan helemaal niet spreken, want dan
ga ik meteen weèhwèèhwèèh. Vroeger was
dat trouwens nog veel erger. Pas op hoor, ik
ben een temperamentvol wijfie.'
Nina de la Croix: Alles kan kapot.
Voor meer informatie en speellijst:
www.ninadelacroix.nl
maart 2010 17
Moesson #9 maart 2010.indd 17
24-02-10 14:23
