Marscha!
Tussen twee culturen
NIIIME n 01
En het vergeten zo lang
Lezersactie
Vorige maand publiceerden we in Moesson een
fragment van de prachtige nieuwe roman van
Pauline Slot: En het vergeten zo lang. De roman
gaat over de jonge Indische Maria Hagenaar,
die in het Batavia van de jaren dertig trouwt
met de jonge Chileense consul NeftalT Ricardo
Reyes Basoalto. Liefkozend noemt hij haar
Maruca. Ze treden in het huwelijk. In Santiago,
Buenos Aires en Madrid blijkt al snel dat haar
nieuwe man geen toegewijd diplomaat is,
maar eerst en vooral een dichter en bohémien.
Hij noemt zich Pablo Neruda en bezingt de ene
vrouw na de andere, maar nooit haar. Maruca
wordt steeds eenzamer. In het voetspoor van
Maruca, reisde Pauline Slot over drie conti
nenten. De vrouw die een voetnoot werd in
het rijkgedocumenteerde leven van haar man,
krijgt nu voor het eerst een stem.
En het vergeten
zolang
door Pauline Slot
Arbeiderspers: 224
pagina's (paperback)
ISBN: 978 90 295
7192 0
Prijs: 19,95
Moesson mag van Arbeiderspers maar liefst 5
exemplaren van Pauline Slots nieuwe roman
En het vergeten zo lang verloten. Meedoen?
Stuur snel een kaartje aan: Moesson, post
bus 2074, 3800 CB Amersfoort, met in de
linkerbovenhoek 'Pauline Slot'. Een e-mail
sturen kan ook, aan: redactie@moesson.
com Vergeet uw eigen adresgegevens niet te
vermelden!
'Soms praat jij heel erg plat', merkte een collega laatst op.
Ik sprong een gat in de lucht van blijdschap. Mijn hele le
ven word ik namelijk al gepest met mijn bekakte Amster
dam-Zuid 'r' en mijn overdreven keurige taalgebruik. De
coole jongens uit Amsterdam-Noord die ik vroeger op
zomerkamp ontmoette, lachtten mij altijd uit omdat ik
'mijn moeder' zei in plaats van 'me moer' en 'capuchontrui'
in plaats van 'sweater'. Ook kreeg ik altijd de opmerking: 'Jij
zit zeker op hockey.' naar mijn hoofd geslingerd (waarbij
ze - de coole jongens dus - 'hockey' expres als 'hakkie'
uitspraken). 'Nee hoor, zei ik dan altijd met mijn karakteris
tieke 'r', ik zit op ballet.' Het maakte mij er niet populairder
op op zomerkamp.
Aan de andere kant was ik de rest van het jaar juist een
buitenbeentje in Amsterdam-Zuid omdat ik - in tegenstel
ling tot mijn klasgenootjes - geen ouders had die hartchi
rurg, advocaat of 'consultant' (nooit begrepen wat je dan
concreet doet) waren, met als gevolg dat wij als enige geen
auto, videorecorder of bubbelbad bezaten. Als kind vind
je dat ronduit gênant. En om me toch maar een houding
te geven exploiteerde ik (een woord waar ik op kamp
ongetwijfeld mee geplaagd zou worden) het accent en de
uitdrukkingen die ik die ene week per jaar had geleerd.
Geen kakwijf? Zoals ik het recalcitrant (nog zo'n woord)
noemde, dan maar een schoffie. Maar laten we wel zijn,
in feite was ik natuurlijk geen van twee. Ik hing er maar
wat tussenin. En sterker nog; hoewel ik met mijn eeuwige
sympathie voor de underdog net iets meer voelde voor het
schoffie, was ik juist - met mijn balletklasje, dwarsfluitles
en gymnasiumopleiding toch een fractie meer het kakwijf.
Gelukkig ben je na je pubertijd wel een beetje klaar met jezelf een
identiteit aanmeten en ben je op een gegeven moment gewoon iets.
Maar blijkbaar komt het mezelf aangeleerde platte soms toch nog
even bovendrijven en kan ik het niet helpen daar als vanouds trots op
te zijn.
Wat nu interessant is, is dat ik me opnieuw zal vestigen in mijn ge-
boortewijk. Hoewel ik met veel plezier in het iets rauwere betondorp
woonde (waar Johan Cruijff opgroeide, cooler bestaat haast niet),
ga ik me opnieuw gezellig tussen de traiteurs en de designwinkels
nestelen. Ironisch genoeg omdat we daar, in de duurste buurt van
Amsterdam, iets goedkopers hebben gevonden. Tsja, je roots, je keert
er toch altijd weer naartoe terug. Ditmaal zelfs met videorecorder.
Marscha Holman
is 26 en gaat iedere maand op zoek naar het
Indische - of toch niet - in zichzelf en anderen.
maart 2010 9
Moesson #9 maart 2010.indd
24-02-10 14:23
