O interview
Los Angeles - De gerenommeerde Arcadia
Blues Club in de deelgemeente Arcadia loopt
vol op een warme zaterdagavond. Het hoofd
programma wordt immers verzorgd door een
verloren zoon. Jarenlang trad James Intveld
op in het clubcircuit in Los Angeles voordat
hij besloot zich in Nashville te vestigen. Bui
ten op het trottoir hebben zijn vrienden van
de motorclub Sinners SoCal zich verzameld,
in afwachting van de fotogenieke ster. Wan
neer hij opeens bij de bar staat, draaien alle
hoofden van de aanwezige dames zich om. In
z'n zwarte outfit met cowboylaarzen en met
indrukwekkend inktwerk op zijn onderar
men is Intveld de verpersoonlijking van de
Indische rocker.
American Bandstand
De oudste zoon van Indische emigranten die
onder de Pastore-Walter Act, een speciale
emigratiewet voor vluchtelingen uit voorma
lig Nederlands-Indië, in 1961 naar Los Angeles
vertrokken, gaat er eens goed voor zitten.
'In albums van mijn familie zijn nog oude
foto's van de jaren dat mijn ouders in Venlo
woonden, maar ik was twee toen we met het
gezin naar Californië emigreerden. Mijn ou
ders Fred en Ellen zijn als vluchtelingen naar
Nederland gekomen na de onafhankelijk
heid van Indonesië in 1949. In die naoorlogse
periode was het erg moeilijk om een huis te
krijgen in Nederland. Toen ze jarenlang op
een wachtlijst voor een huis hadden gestaan,
besloten ze dat het mooi was geweest en
hebben ze zich aangemeld voor emigratie
naar Amerika. Gesponsord door de katholieke
kerk, die financieel garant stond, is ons gezin
met de boot vertrokken naar New York en
van daaruit met de trein naar Los Angeles.
Mijn vader was zanger en wilde graag naar
Hollywood om er carrière te maken.'
Het liep anders: Fred Intveld vestigde zich in
de deelgemeente Compton in Los Angeles en
ging in vaste dienst om zijn gezin met drie
kinderen te onderhouden. Wat hij zijn zoons
James en Ricky en dochter Jayne meegaf, was
een grote liefde voor muziek. 'Als kind hoorde
ik iedere dag muziek in huis, van Hank
Williams, Lefty Frizzell, Elvis Presley en Fats
Domino. Met het hele gezin keken we naar
het muziekprogramma American Bandstand.
Soms trad m'n vader op als zanger op een
bruiloft. Ik vond het geweldig om hem op het
podium te zien en wilde dat zelf ook.' Wan
neer James op achtjarige leeftijd een gitaar
voor zijn verjaardag krijgt, is zijn lot beze
geld. 'Ik ben les gaan nemen en maakte al
snel deel uit van de band die iedere zondag
de gitaarmis begeleidde. Al die jaren erna
heb ik in bandjes gespeeld en toen ik op m'n
zestiende m'n rijbewijs haalde, reed ik naar
legendarische clubs in Los Angeles zoals The
Palomino om er op te treden.'
The Swing Sinners
Hoewel James vastbesloten is om verder te
gaan in de muziek, wordt het hem aan alle
kanten ontraden. 'Ik moest een echte baan
hebben, maar ik heb voet bij stuk gehouden.
Ik ben een paar jaar naar college geweest,
maar heb toen besloten om professioneel
musicus te worden.'
Het is de tijd van de lokale underground
scene met country-, rockabilly- en punkin
vloeden die artiesten als Dwight Yoakam,
X, Los Lobos en The Blasters op de kaart zet.
'De meeste artiesten toerden regelmatig,
net zoals ik. Ik zocht m'n eigen weg en een
eigen stijl, maar wat ik doe wordt niet als
commercieel interessant beschouwd', zegt
hij gelaten. 'Recentelijk nog had ik vier grote
platenlabels achter me aan, maar ik "paste
niet in hun niche" zoals het oordeel luidde.
Kijk, ik blijf doen wat ik doe en dat is eigen
materiaal schrijven, produceren en optreden.
Tot nu toe heb ik drie cd's in eigen beheer uit
gebracht die een mengeling van blues, coun
try en rock zijn plus een cd van m'n swingjazz
combo The Swing Sinners.' Hij haalt z'n schou
ders op. 'Ik loop inmiddels al zo lang mee in
de Amerikaanse business dat ik er realistisch
tegenaan kijk. Word ik uiteindelijk getekend
door een groot label, dan is het cool.'
Als songwriter is hij veelgevraagd. 'Mijn
nummers maken deel uit van de soundtrack
van veel films en documentaires. Ook al zijn
het kleine, onafhankelijke films, het is goed
voor mijn naamsbekendheid. Het nummer
"Crying over you" heb ik geschreven voor de
Mexicaans-Amerikaanse countryzangeres
Rosie Flores. Ik zag haar op een avond optre
den in een club in Pasadena en zei na afloop
tegen haar: 'Je bent goed, maar je moet meer
eigen materiaal hebben. Ik schrijf een num
mer voor je'. In ben toen in m'n truck gestapt
en heb thuis het nummer geschreven en
opgenomen. Een week later belde Rosie met
de vraag of ik naar een club in Hollywood
kon komen. Toen ik binnenkwam, stond ze
mijn nummer te spelen. "Crying over you" is
toen de single van haar nieuwe cd geworden.
Rockabillyzangeres Wanda Jackson contac
teerde me om samen gospelnummers te
schrijven, maar de avond voor de geplande
sessie schreef ik "Walk with me", waar ik toen
meteen een demo van hem opgenomen. De
volgende dag belde het management van
Wanda dat ze het een geweldig nummer
vond en meteen ging opnemen.'
Cry Baby
Het had weinig gescheeld of hij was op z'n
dertigste internationaal doorgebroken als
zanger en acteur. Toen regisseur John Waters
hoofdrolspeler Johnny Depp voor zijn film Cry
Baby had gecast, bleek dat Depp geen sterke
zanger was en de nummers door een ander
ingezongen moesten worden. Producer Al
Cooper stelde een lijst met twintig kandida
ten van New York tot Los Angeles samen. 'Op
een ochtend werd ik gebeld met de uitno
diging om in de studio te komen inzingen
met nog twee andere kandidaten. John
Waters koos voor mijn stem. Ik acteerde toen
al geruime tijd en ben nog heel even in de
running geweest voor de rol van Wade "Cry
Baby" Walker, maar het productieteam wilde
een acteur die al naam had gemaakt. Johnny
Depp was toen al een jeugdidool door zijn rol
in de politieserie 21 Jump Street.'
Acteren is evenzeer James' passie. 'Vanaf
1984 ben ik in Hollywood les gaan nemen en
heb ik me toegelegd op de Meisner-methode
van method acting. Sanford Meisner was
een leerling van de beroemde Konstantin
Stanislavski wiens methode veel grote Holly-
woodacteurs zoals Montgomery Clift, James
Dean, Marilyn Monroe, Paul Newman, Dustin
Hoffman en Al Pacino omarmd hebben.' Op
12 Moesson
Moesson #10 april 2010.indd 12
24-03-10 11:27
