05. The Sungod, 2008
Hadassah Emmerich
Acrylic, ink, charcoal, spray-paint and
linocut on paper, 74,8 x 51,2 inch
Courtesy Galerie Akinci, Amsterdam
was iets, maar daar was geen naam voor. Ik
vond het een heel vreemd ongrijpbaar iets.
Geen idee wat het was. Ik was een dromerig
kind en helemaal niet met dat soort vragen
bezig. Pas later toen ik vriendjes kreeg, maak
ten die daar soms een opmerking over. Dat
ze donker leuk vonden of dat ze specifiek iets
met Indische meisjes hadden.'
Ze was een jaar of vijftien toen ze met haar
06 07. The Salon, 2008
Hadassah Emmerich
Exhibition view
Installation with works on paper
and mural
Courtesy Galeria Kordegarda, Warsaw
and Galerie Akinci, Amsterdam
worden gebruikt bij het componeren van een
nieuw muziekstuk, of zoals kunstenaars dat
eeuwen geleden ten tijde van de Renais
sance ook al deden. Daarbij laat ze zich
inspireren door andere kunstenaars, die een
Oosterse achtergrond hebben, maar die in
het Westen hebben gestudeerd of die uit
eindelijk hier zijn beland. Schrijvers zoals de
Brits-Pakistaanse auteur Hanif Kureishi en de
moeder een keer een pasar malam in Geleen
bezocht. 'Ik weet dat nog goed. Niet met mijn
vader, maar met mijn moeder. Ik denk dat ze
het leuk vond dat ik weer met die Indische
cultuur in aanraking kwam.' Ze zagen er een
Hawaiïaanse dansgroep optreden. Dat wilde
ze ook wel, zei ze tegen haar moeder. Niet
lang daarna maakte Hadassah Emmerich
deel uit van de groep. 'Dat dansen gaf me
een ingang om terug te gaan naar een we
reld die ik eigenlijk niet meer had.'
Als lid van de Kaluha's, met wie ze de pasars
in het zuiden van het land afging en optre
dens gaf op bruiloften in Duitsland, keerde ze
terug in de schoot van het exotische. En mis
schien ligt ook daar wel het begin van haar
kunstenaarschap. 'Wat we deden was het
toppunt van verschillende mengvormen. We
dansten zogenaamd Hawaïiaans, maar de
dansen waren van generatie op generatie zo
aangepast, dat er weer iets nieuws ontstond.'
Ook in haar werk gebruikt ze hetzelfde pro-
cedé. Nieuwe betekenis geven aan bestaande
kunst. Zoals in de moderne muziek samples
Indonesische Ayu Utami. Of schilders zoals
de Braziliaanse Tarsila Do Amaral en de Indo
nesiër Abdul Aziz. Stuk voor stuk individuen
die zich bezighouden met hetzelfde thema:
de spanning tussen Oost en West. 'Ik kies
steeds weer voor mensen die dat thema al
hebben aangeraakt, omdat ze het zelf in zich
dragen en zichzelf daarin onderdompelen,
maar er tegelijkertijd ook voor waken. Deze
mensen breng ik als medium in mijn eigen
discourse opnieuw voor het voetlicht.'
Daarin kan ze soms vrij rigoureus te werk
gaan. In een tentoonstelling in het Van Abbe
Museum twee jaar terug bracht ze haar ei
gen werk samen met vijf belangrijke schilde
rijen uit de vaste collectie van het museum.
Die had ze nageschilderd op de muur aan de
bovenrand van de ruimte. 'Ik vond het heel
spannend om op die manier de vraag van
identiteit aan te raken. Mijn eigen sjabloon
op het andere te leggen. Mijn werk samen
te brengen met die replica's. Die ook weer
een hele rare aanwezigheid hadden, want ik
had ze ook weer van replica's nageschilderd.
Daarmee kreeg je zo'n beetje hetzelfde effect
32 Moesson
Moesson #10 april 2010.indd 32
24-03-10 1129
