Marscha!
ASTA'S
OGEN
Kleur
Asta's ogen
Lezersactie!
Drie, vier dagen geleden verscheen Asta's
ogen. Als Hollandse moeder vertelt Eveline
Stoel in het boek Asta's ogen de familiege
schiedenis van haar eigen Indische kinderen.
Zodat die later, door de zwijgzaamheid van
eerder generaties, niet zelf een hopeloze
speurtocht hoeven te maken naar hun
verleden. Asta's ogen is het verhaal van een
gewone, maar daardoor misschien wel exem
plarische familie van Indische Nederlanders,
die in 1955 vanuit Soerabaja naar Nederland
vertrekt. De jonge weduwe Asta Hoyer-
Fredriks komt met haar moeder en zeven
kinderen terecht in een contractpension in
het Brabantse Oss. Een groter contrast lijkt
niet mogelijk. Van een warm welkom is geen
sprake, maar Asta is vastberaden: ze gaan het
redden in Nederland.
Ze moeten ook wel,
want er is geen weg
terug.
Eveline
Stoel
B'Troe
Asta's ogen
door Eveline Stoel
Nijgh van Ditmar:
288 pagina's
(paperback)
ISBN:gj8go 388 gg2g 5
Prijs: €ig,go
Moesson mag maar liefst 5 exem
plaren van Asta's ogen verloten on
der zijn lezers. Wilt u kans maken,
stuur dan een kaartje met Asta's
ogen erop naar: Moesson, postbus
2074, 3800 CB in Amersfoort. Een
e-mail sturen kan natuurlijk ook:
redactie@moesson.com Vergeet
niet uw eigen adres en telefoon
nummer te vermelden!
Ik zit nu heel 'Sex and the city'-achtig met mijn laptop op
de bank deze column te schrijven. Niet omdat ik zo hip ben,
maar omdat mijn bureau niet in het nieuwe huis blijkt te
passen en de eettafel vol staat met dozen. We zijn eindelijk
verhuisd.
Ik leerde er een hoop van, vooral over mezelf. Wat ik al wist:
dat ik niet geordend ben (hoe zijn in godsnaam het kat
tenvoer, J's schoenen en mijn administratie bij elkaar in één
verhuisdoos terecht gekomen?) en dat ik geen ruimtelijk
inzicht heb (het bureau-euvel). Maar wat ik nog niet wist, of
waar ik me in elk geval niet van bewust was: dat ik blijkbaar
een hele rare smaak heb of misschien wel geen. De kleur gor
dijnen, de kleur laminaat, de kleur van het kleed (hoogpolig?
laagpolig?) en wat voor lampen? Ik blijk er verbluffend vaak
geen mening over te hebben. Zolang het maar functioneel is,
vind ik het wel best. Maar goed, we hadden afgesproken dat
we een keukentafel zouden kopen. Omdat mijn vriend zich al
heel fanatiek over de nieuwe gordijnen had ontfermd, had ik
'operatie keukentafel' op me genomen. En waar vind je alles?
Op Marktplaats. Maar dan moet je wel weten wat je precies
wil en ik had geen idee. Dus zat ik urenlang plaatjes van alle
mogelijke tafels te bekijken: ronde, vierkante, hoge, houten,
smalle, pimpelpaarse en alles daartussenin. Ik bleef maar
doorklikken. Totdat mijn oog viel op de woorden 'koloniaal
gekleurd'. Dat is echt een kleur. Als die niet bij ons zou pas
sen, wist ik het ook niet meer. Opgetogen liet ik de foto van
de donkerhouten tafel aan mijn vriend zien. Die vond het
best (hij was eigenlijk te druk met de gordijnen) en vervol
gens aan al mijn vrienden en al mijn ouders. Het oordeel was
unaniem: lelijk. 'Daar heb ik nog wel een passende rotan-
stoel bij!' kirde vriendin I. smalend. Mij deerde het niet. Eindelijk had ik
ook eens een mening over een meubel. Opgetogen daalden wij af naar
een buitenwijk van Rotterdam, het huis van 'Ellen en Paul' waar 'kolo
niaal gekleurd' al die jaren had gewoond. Paul bleek ook Indisch te zijn
(Ellen niet). Hoewel ik dat normaal gesproken niet eens doorheb, vond
ik het nu meer dan logisch. En hoewel ik het altijd haat als mensen din
gen zeggen als 'wij Indo's houden nu eenmaal van bamboe' of 'warme
kleuren' of 'lekker eten', vond ik het ineens een simpel feit dat Indo's van
koloniaal gekleurde tafels houden. De overdracht was gezellig. Ik vroeg
waarom Paul en Ellen de tafel eigenlijk wegdeden. Het stel keek elkaar
even schalks aan. 'Paul vond hem oerlelijk', proestte Ellen uit.
Weg theorie.
Maar ik ben blij met mijn mooie koloniaal gekleurde tafel, hij past bij
mij, hij past in het huis (qua afmeting) en er passen een hoop dozen op.
Marscha Holman
is 27 en gaat iedere maand op zoek naar het
Indische - of toch niet - in zichzelf en anderen.
mei 2010 13
Moesson #11 mei 2010.indd 13
