Marscha!
1
Ray-Ben
Hebbes!
Vorige maand verlootten we vijf exemplaren
van de memoires van Alex Bal: De laatste Indo.
De gelukkigen zijn: Els Goosen uit Enschede,
Adriaan Wetzel uit Capelle a/d IJssel, Maudy
Angenent-van Raemdonck uit Bedum, M.
Maurits uit Zwolle en C. Pechler uit Apeldoorn.
Ook mochten we vijf cd's Kroncong Baru van
Julya Lo'ko en Erwin van Ligten weggeven. De
winnaars zijn: J.C.B. Jackson uit Leusden, Rob
Westbroek uit Leusden, G.F. Ernst uit Nieuwe-
gein, M. Koetsdijk-Medema uit Apeldoorn en de
heer K. Stuffertz uit Amstelveen. Enjoy! De win
naars van de KANE Back to Java-tickets en het
Back to Java T-shirt waren: Bert en Wilhelmine
Kooymans uit Sneek, Kelly Slagter uit Delfgauw,
Danielle Wunderlich uit Vleuten, Peter Barkey
uit Zutphen en Don Passage uit Veghel. Peter,
Kelly en Danielle stuurden nog even een fotootje
van zichzelf tijdens het concert. Leuk!
Onlangs was ik op de Tong Tong Fair. Het was er verontrus
tend rustig, wat stiekem ook wel aangenaam was. Op één
plek was het alleen wél druk: het Indonesiëpaviljoen. Ik was
daar nog nooit eerder geweest. Nieuwsgierig liep er binnen.
En verhip, je kunt daar inderdaad exact dezelfde spullen
kopen waarmee je ook in Indonesië wordt doodgegooid. Als
je spijt had van het feit dat je tijdens je vorige vakantie de
houten bierflesopener in de vorm van een penis niet had
aangeschaft, zit je hier goed. Dat geldt ook voor de sarongs
met afbeeldingen van tjitjaks, hemdjes met het Bintanglogo
en Bay- Ran en Gacci-zonnebrillen. Maar natuurlijk betaal je
er hier vierentwintig keer zoveel voor. Grijp die kans!
Dat deed ik. Ik kocht een schelp. Zomaar, of eigenlijk omdat
opa en oma er vroeger ook zo een hadden.
'Six euro', zei de mevrouw van het kraampje, gericht als ze
was op haar internationale publiek. En toen was ik voor mijn
gevoel pas echt terug in Indonesië. Want wat nu? Moest
ik nu afdingen? Gelden in dit paviljoen de Nederlandse of
de Indonesische normen en waarden? Ik voel me sowieso
altijd al enigszins ontheemd op de pasar wegens gebrek aan
Indische kennis, maar nu wist ik het echt even niet meer. In
paniek keek ik mijn metgezel aan, een goede vriend en ware
Indonesië(paviljoen)kenner. Die zei: 'Zullen we dan nu naar
de eetwijk?' Waaruit ik opgelucht opmaakte dat het eigen
lijk niet zoveel uitmaakte wat ik deed, als ik het maar snel
deed en als we daarna maar lekker gingen eten. Ik betaalde
zes euro, mompelde een hypocriet 'terima kasih' en ging op
weg naar de eetwijk.
Afdingen. Wat een hel. Ik ben inmiddels alweer een jaar
terug van mijn Indonesië-avontuur en ik ben er nog steeds
niet helemaal van bijgekomen, van dat afdingen. Dat eeuwige theater!
Dat omslachtige gelul! En na afloop altijd urenlange evaluaties als: 'Die
verkoper zit ons nu zeker uit te lachen, nog nooit heeft iemand zoveel
betaald voor een houten kikker!' Of juist: 'Was dat nou ook weer niet te
weinig? Zou die jongen nou niet 's avonds geslagen worden door zijn
vader omdat hij zo weinig verdiend heeft aan ons? Zal ik niet alsnog
terug gaan om hem wat extra te geven?' Of: 'Waarom hebben we
eigenlijk een half uur van ons leven over dertig en een halve cent lopen
bakkeleien?'
Als ik eerlijk ben, was het voor mij een reden om nooit of te nimmer
naar die archipel terug te keren, of naar Azië, of naar waar dan ook bui
ten Amsterdam-Zuid. Ik zeg 'was', want vanaf nu kan ik mijn souvenirs
dus op het Malieveld in Den Haag kopen. Geen gezeur, heerlijk.
Of was zes euro toch eigenlijk te veel?
Marscha Holman is 27 en gaat iedere maand op zoek naar het
Indische - of toch niet - in zichzelf en anderen.
juli 2010
(uisregf
Moesson #1 juli 2010.indd 9
23-06-10 16:22
