'Lang geleden ging de droom voorbij'
O interview
''Ik ben een vreemde in dit vreemde land, maar ergens anders hoor ik niet'.
Net als zijn vorige cd's vertoont Ernst Jansz' nieuwe project onmiskenbaar
Indische sporen. Voor Dromen van Johanna vertaalde en arrangeerde Jansz
twaalf nummers van zijn grote inspiratiebron Bob Dylan. Dit najaar verschij
nen de cd en het boek, én treedt hij in theaters door heel Nederland op.
Ernst Jansz
speelt Bob Dylan
DOOR GEERT ONNO PRINS
FOTOGRAFIE FRÉDÉRIQUE VLAMINGS
Ernst Jansz (62) is welgeteld één keer verhuisd
in zijn leven. Jong, naïef en ongetwijfeld vol met
jaren-zestig idealen - als iemand ooit geweten
heeft wat die in godsnaam inhielden - verliet hij in
1970 zijn geboortehuis aan de Molenbeekstraat in
Amsterdam voor het Oost-Brabantse Neerkant.
Het is een prachtige dag als ik er veertig jaar later
naartoe rijdt. Niet te warm, niet te koud, niet te
zonnig, niet te bewolkt. Precies goed. De plat-
telandsweg van het dorp naar het huis is als een
lange, statige oprijlaan naar een verloren verleden.
Onderweg moet ik aan een opmerking van Bob
Dylan denken: 'I was born very far from where I'm
supposed to be and so I'm on my way home.'
Op zijn nieuwe cd Dromen van Johanna heeft Ernst
Jansz twaalf nummers van Bob Dylan vertaald en
bewerkt. In het gelijknamige boek doet hij verslag
van de totstandkoming van het project. En dit na
jaar toert Ernst, begeleid door krontjongmuzikant
Guus Paat, door Nederland met zijn theatervoor
stellingen waarin hij zingt en vertelt.
Het mooiste nummer op Dromen van Johanna is
zonder twijfel 'Droeve dame van het Laagland'. Veel
mooier dan Bob Dylan het ooit zou kunnen zingen.
Dat is niet moeilijk, zult u misschien zeggen, maar
alleen al het spel van steelgitarist Guus Paat... je
moet werkelijk een hart van steen hebben als je
niet tot tranen toe geroerd wordt. Overvallen door
een gevoel ooit ergens de weg te zijn kwijtgeraakt.
Wat heeft Ernst Jansz' generatie toch met Bob Dylan?
Voor velen is Dylan niet zomaar een maker van
poëtische folkmuziek, maar veel meer: een woord
voerder, een politiek leider, het geweten van een
generatie, de weg naar een nieuwe werkelijkheid.
Dylan 'articulated what the rest of us wanted to say
but couldn't say', vond vriend en collega-folkmuzi-
kant Liam Clancy van de beroemde Clancy Brothers.
'What he was writing was inspirational', legt Mavis
Staples van de Staple Singers uit over zijn nog altijd
mythische status. 'He was writing truth.' His Royal
Bobness himself heeft altijd nuchter gereageerd op
alle heiligverklaringen. 'My lyrics had struck nerves
that had never been struck before', wil hij nog wel
toegeven. Maar hij beschouwt zichzelf uitsluitend
als kunstenaar - niet meer, niet minder: 'I really was
never any more than what I was - a folk musician
who gazed into the gray mist with tear-blinded eyes
and made up songs that floated in a luminous haze.'
En hoe kan het dan dat een hele generatie hem nog
altijd aanbidt als een soort geestelijk leider?
Dylan: 'A song is like a dream, and you try to make
it come true'. Het is het motto van Dromen van
Johanna geworden.
'Bob Dylan is een held uit mijn jeugd.' Ernst en ik
lopen onder de bomen door zijn tuin in en gaan
zitten op een bankje in de Brabantse nazomer.
Wat is er toch zo bijzonder aan Bob Dylan?, vraag
ik terwijl Ernst thee inschenkt. Om te beginnen is
10 Moesson
Moesson #3 september 2010.indd 10
26-08-10 11:06
