'Ik wil dat mijn kin deren een gewoon leven hebben zoals andere mensen. Laat het toch alleen ik zijn die het leed moet dragen' 44 Moesson ben rondgelopen, was dat gevaarlijk geweest voor haar. Zo komt het dat ik alleen maar een foto van mij en mijn moeder heb, maar geen foto van mijn vader. Die is verbrand.' Nooit naar buiten Elly: 'We mochten nooit buiten de kloos terpoort komen. We mochten alleen naar buiten als onze ouders ons kwamen afhalen. Eén keer heeft mijn moeder me in het wees huis bezocht. En een paar keer heeft ze me opgehaald om een keertje naar Jangli terug te gaan, naar het huisje waar ze woonde. Maar mijn moeder was bang; ze durfde niet te laten merken dat ze een lichtgekleurd kind had. De relatie tussen Nederland en Indonesië was nog heel stroef. Indonesische vrouwen met Nederlandse echtgenoten werden vermoord. Mijn moeder, en veel andere moeders, hebben het dus heel lang geheim gehouden. Toen het daarna rustiger werd, durfde ze pas te vertellen dat zij een Nederlandse man had.' Niet naar Nederland 'Toen ik nog op de lagere school zat, werden ik en de andere kinderen van het weeshuis door juffrouw Ter Kuile van de Nederlandse ambassade ondervraagd of we naar Ne derland wilden. Uiteindelijk zijn een aantal kinderen met een afwezige Nederlandse va der naar Nederland gestuurd, een stuk of 12. Maar ik wilde niet. Ik had de zusters, vond ik, en veel vriendinnetjes daar, maar ook maakte ik me zorgen over hoe dat nou moest, het leven in Nederland. Toen ik op de middelbare school zat, werden er nog eens vijf kinderen naar Nederland teruggestuurd. Ik heb ook toen geweigerd, omdat ik nog meer vrienden en vriendinnen had, en omdat ik niet zeker apotheek Kimia Farma, en ging van deur tot deur om de producten van Kimia Farma aan de man te brengen. Tijdens die baan ontmoette zij de man die zij al snel daarna zou trouwen. Elly: 'Ik kreeg niet de kans om eerst verkering te hebben, want "verkering" bestond toen immers nog niet. Ik ontmoette een man die ik aardig vond, dus trouwde ik meteen. Dat liever dan alleen zijn zonder dat iemand me wil hebben, dacht ik. Het vinden van werk was al moeilijk genoeg. Waar moest ik bescherming zoeken? Ik kon immers niet mijn hele leven in het weeshuis blijven? De man waarmee ik trouwde, zei dat hij nog een jonge, ongetrouwde man was. Maar het bleek dat hij tegen me had gelogen. Nadat ik was getrouwd, kreeg ik een kind, en toen kwam de eerste vrouw van mijn man vertellen dat mijn man ook haar man was. Zo kwam ik er achter dat mijn man al met twee andere vrouwen was getrouwd, ik was de derde vrouw! Ik voelde me erg terneerge slagen. Ik was twintig jaar. Waarom zou ik de derde vrouw moeten zijn van iemand? Ik liep met mijn kind weg naar Kudus. Ik vond het beter om samen met mijn kind te wonen en die groot te brengen zonder man. In Kudus ontmoette ik de man die mijn tweede man zou worden. Hij was wel een beetje oud voor mij, maar ik voelde me veilig. En ik kreeg een dak boven mijn hoofd, een klein huisje.' Moesson #3 september 2010.indd 44 wist dat ik mijn vader daar zou kunnen vin den. En ook omdat ik geen broers of zussen had - ik was enig kind - koos ik ervoor om bij mijn moeder in Indonesië te blijven.' De derde vrouw Op het moment dat Elly het weeshuis verliet, in 1966, was zij 18 jaar oud. De Nederlandse zusters vertrokken allemaal naar Nederland en raadden Elly aan om op eigen benen te gaan staan. Maar Elly had nog nooit iets van de buitenwereld gezien. Op haar moeder kon zij ook niet leunen. Elly: 'Mijn moeder is uiteindelijk opnieuw getrouwd, met een Indonesiër. Onze verhouding was niet al te harmonieus, in het bijzonder met de man van mijn moeder. Hij vond mij erg leuk, maar ik wilde daar niet op ingaan.' Elly voelde zich gedwongen om het contact met haar moe der op een laag pitje te zetten, en stond er, eenmaal op eigen benen, dus voornamelijk alleen voor. Zij kreeg werk bij de verkoopafdeling van Samen kregen Elly en haar man nog drie kinderen. Hij overleed toen de kinderen nog jong waren, en zo stond Elly er weer alleen voor. Maar de kennis die zij in het weeshuis bij de zusters had opgedaan via het goede onderwijs, kwam haar goed van pas. Het leven bij de zusters was streng, zeer streng, maar ze heeft er wel veel geleerd. En zo kon Elly zelf voor haar inkomen gaan zorgen: 'Ik zwoegde voor mijn kinderen. Ik wilde mijn kinderen niet aan een familielid geven, of afstaan aan een weeshuis. Wat het leven me ook zou brengen, hoe zwaar het ook zou zijn, ik zou het accepteren en dragen en ik zou strijden voor mijn kinderen. Uiteindelijk verkocht ik nasi, kruidendrankjes, ik werkte als hulp in de huishouding. Ik waste en streek kleren, alles voor mijn kinderen. Zodat ze naar school konden. Voor hun toekomst. Ik wil dat mijn kinderen een gewoon leven 26-08-10 11:09

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 2010 | | pagina 44