'Uiteindelijk kom je toch weer
uit op de muziek die je ouders
altijd draaiden. Het zit in je en
hoort bij je, en ook al speel je het
niet, je bent het niet vergeten'
O interview
Als klein meisje deed Julya Lo'ko niets liever
dan zingen. Toen ze zeven jaar oud was, kreeg
ze een visioen. Ze zag zichzelf op een podium
staan en wist: ik word later zangeres.
Erwin van Ligten was met vijf jaar al een
fanatiek drummer. Maar toen hij op
zijn twaalfde bij een vriendje thuis de
blauwe, elektrische gitaar - mét glit
ters - van diens Indo-rocker vader
zag staan, was een nieuwe liefde
geboren. Via diverse jeugdbands
en professionele formaties
- Julya zong onder meer in
Cheyenne, de Suara Maluku
Band, Rainbow Train en
Lo'ko She-bang, Erwin
begon in de Dizzy
Man's Band en
werkte samen
met onder anderen Barry Hay, Mathilde Santing
en Frederique Spigt - volgden Erwin en Julya hun
passies, en het was de muziek die hen bij elkaar
bracht. Als gevestigde namen draaien ze inmid
dels al aardig wat jaartjes mee in het professionele
muziekcircuit. Ze speelden alles van pop en (Indo)
rock tot soul, blues en wereldmuziek. Afgelopen zo
mer lanceerden ze hun nieuwste cd Kroncong Baru,
waarbij ze terugkeren naar hun Indische roots.
Moesson sprak Julya en Erwin aan de vooravond
van hun theatertoer over hun jongste project.
Hoe is het idee voor Kroncong Baru ontstaan?
Julya: 'Eigenlijk per toeval. Ik was nooit erg bezig
met krontjong, al heb ik die muziek als kind natuur
lijk wel van huis uit meegekregen. Mijn moeder
had een hele verzameling klassieke krontjongpla
ten en draaide die graag. En mijn vader leerde me
allerlei Molukse liedjes zingen. Als puber wilde ik
de stoere kant van de muziek op: de pop en rock.
Al zeiden mijn ooms wel altijd tegen me: je klinkt
als Hetty Koes jij. Ja leuk, dacht ik dan, ook als ik
haar liedjes hoorde, maar ik had er verder niet
zoveel mee. Tot Daniel Sahuleka me een jaar of tien
geleden een cassettebandje van Hetty Koes Endang
liet horen. Ik vond het móói en ben het vanaf dat
moment vaak gaan draaien. Maar eigenlijk nooit
met de gedachte er op muzikaal vlak ook iets mee
te gaan doen. Dat idee ontstond drie jaar geleden,
toen Erwin en ik op de Tong Tong Fair een keer
invielen voor Harry Koster. Die zou optreden, maar
was uitgevallen door ziekte. Uit respect voor hem
droegen we voor ons optreden daarom 'Bengawan
Solo' aan hem op. Iemand uit het publiek nam onze
vertolking daarvan op en liet het aan de organisa
tie horen. Die vonden het zo leuk, dat ze ons direct
vroegen of we tijdens de volgende pasar niet een
aantal krontjongliedjes wilden komen zingen. Zo is
het eigenlijk allemaal begonnen.'
Erwin: 'Het jaar daarop traden we dus twee keer op
in het Bintang Theater, bij wijze van experiment.
Maar we werden compleet verrast door alle en
thousiaste en positieve reacties vanuit het publiek.
Mensen vonden onze interpretatie geweldig! De
tent stond compleet op z'n kop! Die dag besloten
we een krontjong cd te gaan maken met aanslui
tend een theater tournee. Uiteindelijk zijn het zelfs
twee cd's geworden: één met Julya en mij samen,
dus zang en gitaar, aangevuld door gastmuzikant
Roy Kuschel op de fluit, en een instrumentale ver
sie, met alleen gitaar.'
Jullie cd heet Kroncong Baru. Wat maakt jullie kron
tjong nieuw?
Julya: 'We noemen het nieuw omdat het van deze
tijd is, maar het is niet iets compleet nieuws. Meer
een nieuwe impuls. De klassieke krontjong is altijd
ons uitgangspunt geweest, dat hoor je ook duide
lijk in onze muziek terug. Bij krontjong asli heb je
natuurlijk een heel orkest, dat is bij ons niet zo; wij
zijn met z'n tweetjes. Dus daarin wijkt het af van
het gebruikelijke.'
Erwin: 'We hebben geen kopie van het origineel
willen maken - dat is er al, en die klassiekers
kun je gewoon niet overtreffen. Dus we hebben
bestaande krontjongliedjes naar onze hand gezet,
eigen versies gemaakt. Gekeken: wat zijn nou
de belangrijkste componenten van de muziek?
Waarmee kunnen we dit met z'n tweeën dragen
14 Moesson
Moesson #4 oktober 2010.indd 14
22-09-10 19:04