Pension
Haverkamp
Tempo Doeloe
L
Moeder en Elly, Pension Haverkamp
verschool ik mij, tijdens deze eerste ontmoe
ting, achter de sarong van mijn ma. De stad
kende een kleine Europese gemeenschap,
zodat ik maar weinig witte mensen in het
straatbeeld zag. Mijn stiefvader zou ik al snel
liefkozend Onkel gaan noemen. 'Oom klinkt
zo saai', liet ik hem resoluut weten.
Een aantal maanden later vertrokken we als
dekpassagier op een schip van de Koninklijke
Paketvaart Maatschappij naar Batavia. Een
tijdelijke tussenstop van vijf weken, want
onze eindbestemming lag in Bandjermasin in
Borneo. Onkel's nieuwe standplaats. Van de
reis herinner ik mij het door de wind opbol
lende laken waaronder ik in slaap probeerde
te komen onder het voortdurende gestamp
van de zware scheepsmotor.
Mijn broers Paul en Vic en mijn zuster Emmy
moesten als leerplichtige kinderen tijdens
deze overgangstijd in Batavia onderwijs
blijven volgen. De drie kwamen op een dag
niet thuis van school. Ineens. Zomaar weg.
Zomaar van de aardbodem verdwenen.
Pas na enkele jaren kon ik bevatten wat er
zich had afgespeeld. Mijn biologische vader
bevond zich namelijk, na beëindiging van
zijn contract in het Padangse, eveneens in
de hoofdstad. Hij ontvoerde zijn kinderen
door eenvoudigweg de klassen binnen te
gaan en hun namen te noemen. 'Paul... Vic...
Emmy...' Ze volgden hem gedwee, zonder
een weerwoord. De toenmalige autoriteiten
waar mijn moeder vertwijfeld bij aanklopte,
grepen niet in. Mijn broers en zus verdwenen
uiteindelijk in het Sint Vincentius gesticht in
de wijk Kramat. Een huis van orde en tucht.
november 2010 29
Moesson #5 november 2010.indd 29
