Marsch
Typisch
Oorlogserfgoed overzee
•"W. t
"Ssassra,
•'«Ks
Op welke manier wordt de Tweede Wereldoorlog
en zijn nasleep in Indonesië, Suriname en op
de Antillen herdacht? Op basis van archiefon
derzoek, interviews en bezoeken aan locaties
die herinneren aan de oorlog, proberen auteurs
Captain en Jones te beschrijven en te analyseren
hoe het proces van erfgoedvorming in zijn werk
gaat. Wie bepaalt eigenlijk wat we herdenken en
kan een plaats meerdere betekenissen hebben?
Ancol, bijvoorbeeld, was de plaats waar Japan
ners gevangenen executeerden en is nu een
ereveld. Maar de meeste Indonesiërs zullen bij
Ancol direct denken aan het attractiepark en aan
amusement. In Nederland draagt Madurodam
dezelfde dubbele betekenis in zich: toeristische
attractie, maar mogelijk gemaakt door de Cu-
racaose familie Maduro ter nagedachtenis aan
George Maduro die in Dachau stierf vanwege
betrokkenheid bij verzet tegen de Duitsers. Oor
logserfgoed overzee behandelt Oost en West én
Nederland als een geheel. De lezer beseft hoe
zeer het Nederlandse oorlogsverleden verweven
is met het (post)koloniale oorlogsverleden, ook
al is daar lang nauwelijks over gesproken. (wim
manuhutu)
Oorlogserfgoed overzee
door Esther Captain en Guno Jones
Bert Bakker:436 pagina's (paperback)
ISBN: 9789035135840
Prijs: 24,95
In huilen uitbarsten wanneer er een collega onver
wachts haar ontslag indient, 's nachts ineens onweer
staanbaar veel zin in appels hebben of juist in crackers
met smeerkaas met sambal, veel piekeren, assertiever
zijn dan normaal, veel dromen en vooral veel kotsen.
Typisch Indische eigenschappen.
Nee grapje, het zijn vooral de eigenschappen van ie
mand die zwanger is. Zegt men. Maar ik vraag me dus
af of dat wel echt zo is en of er niet net zo goed serieus
'typisch Indische eigenschappen' als predicaat op kan
worden geplakt, om maar wat te noemen.
Vooruit, dat kotsen, daar wil ik van af wezen, dat heeft
natuurlijk een fysieke oorzaak. Ik kotste in de afgelo
pen vier maanden even veel als in de 27 jaar daarvoor.
Maar dat huilen bijvoorbeeld... ik bedoel, ik was dolblij
dat ik een excuus had, want al mijn andere collega's
keken een beetje vreemd, maar als ik eerlijk ben denk
ik echt dat ik 'normaal' ook zou hebben gehuild. Ik las
ooit in een tijdschrift dat vrouwen gemiddeld drie
keer per week huilen. Ik dacht eerst dat ze gek waren
geworden - ik beschouw mezelf als een zeer geluk
kig mens - tot ik erop ging letten en verdomd! Ik huil
minstens 2x per week voor de televisie (bijvoorbeeld bij
Hello,goodbye en dan ook echt hardop snikkend, maar
het kan ook zomaar bij So you thinkyou can dance) en
ix 'in het echt', bijvoorbeeld als ik zie dat er een hondje
vermist wordt of als mijn katten - die elkaar eigenlijk
haten - elkaar ineens gaan likken. Dat gemiddelde hou
ik ook nu nog steeds braaf aan.
En dat eten, tsja, dat sta je jezelf normaalgesproken
gewoon nooit toe en nu wel. Zelfs drie broodjes kroket achter
elkaar terwijl ik eigenlijk vegetariër ben. Evengoed geloof ik niet
in typisch Indische eigenschappen, zoals te laat komen en be
scheidenheid - ik noem maar wat. Mijn vader komt nooit te laat
en een vriendin van mij altijd en haar gemengdbloedigheid strekt
niet verder dan een druppel West-Fries en een druppel Limburgs
bloed. Volgens mij heb je zo'n exclusieve typische eigenschap dan
al wetenschappelijk weerlegd. En voor die bescheidenheid geldt
hetzelfde. Ik ken verhalen van mensen die met z'n tienen de pasar
malam proberen binnen te komen op 1 kaartje, hoe bescheiden is
dat? Ik zag ook laatst een Surinamer die geen ritmegevoel had, ik
moet toegeven: ik vond het opvallend, maar algauw vond ik het
ook bevrijdend: je bent jezelf, je bent niet je achtergrond.
Ik kan gewoon niet tegen het woord typisch.
Typisch iets voor mij.
Marscha Holman is 27 en gaat iedere maand op zoek naar het
Indische - of toch niet - in zichzelf en anderen.
januari 2011 11
Moesson #7 januari 2011 def.indd 11
17-12-10 15:34
