ten van kopjes en glazen op de droogrekken.
Ik hielp wanneer ik helpen kon, los van mijn
eigen huistaakjes. In die jaren was dat nog
het klaarleggen van de ingrediënten voor
de boemboes en het afnemen van lakens,
spreien en goeling-overtrekken. Het kwam
nooit bij mij op om iets als: 'Ina, membawa
saja teh', te roepen. Mijn moeder zou een slof
naar mijn hoofd gegooid hebben.
Zo rond Idoelfitri - in Batavia zeiden we Leb-
aran - zo rond het einde van de vastenmaand
reisden de vrouwen naar hun geboorteplek
ken. Voordat ze vertrokken, kregen ze van
mijn ma nieuwe kleding en wat handgeld
mee. Hun afwezigheid was maar van korte
duur, maar lang genoeg om ze te missen.
Aan de andere kant betekende Lebaran ook
een feestelijk moment voor het hele huis.
We huurden in die tijd drie auto's, stouw
den ze vol - kinderen op schoot - en reden
naar de badplaats Tjilintjing. Zand, water en
enkele eethuisjes; er ontstond al snel een
uitgelaten stemming. Het was zo'n beetje de
enige gebeurtenis in het jaar, waarbij mijn
moeder het pension verliet. Ze was altijd
in huisdracht gekleed, in sarong kebaja. Als
Onkel, mijn stiefvader, vroeg: 'Threes... ga dan
even mee naar buiten, een korte wandeling
maar.' Dan attendeerde mijn ma op haar
kleding om aan te geven dat ze het teveel
poespas vond om zich in een jurk te steken.
'Neem Elly maar mee.'
In Tjilintjing genoot ze intens. Dan haalde
één van de gasten grijnzend een pak kaarten
tevoorschijn en deed mijn moeder mee met
bridge. Een spel van logisch nadenken en
concentratie, waarbij je afhankelijk bent van
een partner. Dat maakte dat de emoties flink
konden oplopen. De altijd correcte heren
in het gezelschap hielden hun compagnon
scherp met opmerkingen als: 'Apa loe gila?',
'Ben je gek geworden?' of 'Otak loe lembek?,
'Zijn je hersenen week?' Het ene moment
vielen ze schaterlachend van hun stoel om
even later opgewonden met een hand op
tafel te slaan. Ik kon er met verbazing naar
kijken en dacht soms wel eens: Gaat dit wel
goed? Maar de beleefdheidsvormen waren
na afloop van het bridgespel gewoon weer
aanwezig.
Eens in de paar weken liep, geheel onaange
kondigd, 'mevrouw de inspectrice' Pension
januari 2011 29
Moesson #7 januari 2011 def.indd 29
17-12-10 15:35
