^Een stukje verder op de marktw
word ik met mijn neus op de
werkelijkheid gedrukt: in stapels
kisten en kratjes kijken tientallen
paren angstige apenoogjes me
vragend aan: ben jij een vriend of
ben jij een vijand?'
indonesië O
i
geeist wordt. Met grote dwang worden hem
kleertjes aangedaan. Wanneer hij daar tegen
in opstand komt, stapt de trainer met een
voet op de staart van het arme dier zodat het
niet anders meer kan dan meewerken. Met
zijn handjes tracht het aapje de kleren weer
uit te krijgen maar vergeefs. De rest van de
show moet het aapje, verkleed als cowboy,
met een plastic geweertje in zijn hand en
een masker op zijn gezicht, het publiek
vermaken. Regelmatig doet hij het plastic
poppenmasker af en begint er uit frustratie
op te bijten, maar de afstraffing die daar op
volgt doet hem het martelwerktuig weer
opzetten: The show must go on!
Opvangcentrum
Een van de grootste problemen in een land
als Indonesië is het handhaven van regelge
ving. Als het welzijn van dieren al een on
derwerp van gesprek is bij de overheid (wat
gelukkig wel steeds vaker het geval is), dan
is er te weinig geld en zijn er te weinig mo
gelijkheden om met de dieren iets te doen.
De eerste stap zal volgens Femke worden om
de overheid te wijzen op het illegale karakter
van de handel in deze dieren. Daarover heeft
ze al een aantal keer gesproken, dus ze denkt
dat er voldoende voedingsbodem is om een
heus voorstel neer te leggen. De tweede stap
zou zijn een plek in te richten waar de in be
slaggenomen dieren weer op adem kunnen
komen. Nou, dat treft want Resit, die met ons
is meegegaan, is maar al te graag bereid om
die rol te spelen. Een aantal kooien die enkele
jaren geleden al door AAP werden betaald,
kunnen hier prima voor dienen. Maar de
werkelijke opgave wordt om een definitieve
oplossing te vinden voor de dieren, zodra
deze weer geresocialiseerd zijn. Maar Femke
heeft haar antwoord al klaar en belooft dat
ze me de volgende dag zal meenemen naar
de droomoplossing voor iedere Java-aap: één
van de prachtige onbewoonde eilanden voor
de kust van Jakarta.
De eilanden
De volgende dag staat om 06.00 uur de
auto al weer klaar voor vertrek. Hij brengt
ons naar de haven waar een polyester
bootje voor ons klaar ligt. Twee gigantische
buitenboordmotoren moeten ons naar één
van de 106 eilanden brengen die vlak voor
de kust van Java liggen. Er staat iemand aan
het stuur, en een ander bij de motoren om in
te grijpen als er weer eens een plastic zak in
de schroef is gedraaid. Geen overbodige luxe,
want elke 10 minuten valt de motor stil en
moet er wat gesleuteld worden. Ondertussen
is er een fikse wind opgestoken en valt de
regen met bakken uit de hemel. Tja, het heet
niet voor niets regentijd!
Ondanks de regen krijgen we een rondlei
ding op 2 eilanden die zonder meer geschikt
zouden zijn voor een grote groep apen. Op
het derde eiland toont Femke trots hun
roofvogelproject. Ook hier heeft AAP al eens
geld voor gegeven en wat is het mooi om te
zien hoe dieren weer langzaam maar zeker
gewend raken aan het leven in de vrije na
tuur. Wat heb ik een mateloos respect voor
deze mensen en voor hetgeen ze voor elkaar
weten te boksen onder bijzonder zware
omstandigheden. De kapitein van de boot
komt ons al veel te vroeg weer roepen dat
we terug moeten, hij is bang dat we anders
problemen zullen krijgen door de storm.
Maar ik heb ondertussen voldoende gezien:
er zijn kundige mensen ter plaatse en meer
dan voldoende mogelijkheden om aan dit
probleem wat te doen.
februari 2011 25
Moesson #8 februari 2011.indd 25
27-01-11 13:08
