Marscha!
Tabee!
Sundance
Stand van de sterren
ee!
Zo'n laatste column stemt toch altijd een beetje
droevig. Bovendien lijkt er wat meer druk op te liggen.
Eigenlijk moet het het hoogtepunt worden van drie
jaar columns schrijven. Ik wilde de eerste Moessons
er nog eens bij pakken om te zien hoe ik ook alweer
was begonnnen, hoe ik in die drie jaren veranderd
was wat betreft stijl en mening. Maar de eerste twee
jaargangen waarin ik schreef, liggen netjes opgeruimd
in een doos die weer in de garage van J.'s vader staat.
En ook op mijn computer staan ze niet meer. Maar op
een externe harde schijf en die ligt weer... ik weet niet
eens waar die nu ligt. We zijn namelijk ruimte aan het
maken hier in huis. Ruimte voor ons kindje. En ruimte
maken is ook wat ik op deze plek in de Moesson ga
doen. Mijn eeuwige pleidooi voor verder kijken dan al
leen naar je Indische achtergrond, mijn waakzaamheid
voor eventuele Indische superioriteitsgevoelens, mijn
altijd kritische en vragende houding ten opzichte van
abstracte termen als 'cultuur', 'achtergrond' en 'identi
teit', u kent ze nu wel. Het werd tijd voor een nieuwe
stem vond ik zelf. Iemand anders mag nu op zoek gaan
naar het Indische - of toch niet - in zichzelf en anderen.
Of misschien gaat de nieuwe columnist wel iets heel
anders doen. Ook leuk.
Ik herinner me dat ik na een jaar column schrijven al
Indischer werd, niet voor mijn eigen gevoel, maar voor
mijn omgeving. Als je mij googelde, kreeg je alleen
maar Indische verwijzingen en ik was op Indische
aangelegenheden geweest waar ik vroeger nooit kwam.
In die zin was ik dus wel degelijk meer bezig met mijn
Indische kant dan daarvoor.
En nu? Vroeger werd ik nogal opstandig van vragen als 'Ben jij
Indo?' en 'Hoe Indisch ben je dan?' En dan dat gedoe met halven en
kwarten, waar gaat het over?? En ik vind het nog steeds tamelijk
irrelevant. Maar toch, toch betrapte ik me ineens op de vraag: Hoe
Indisch wordt mijn kindje eigenlijk? Ik beken het maar eerlijk. Ik
lag er zowaar een nacht wakker van. Dat komt ook doordat ik niet
zo goed kan rekenen trouwens. Maar als ik een kwart ben en J. een
half, dan wordt ons kindje voor 3/8 Indisch, als ik me niet vergis.
Indischer dan ik! En zo heb ik het Indische in mijzelf dan misschien
toch letterlijk gevonden.
Lieve lezers, tabee! Het ga u goed. Ik ga mij storten op de vierde
generatie.
Leonard Retel Helmrich met zus (en producente)
Hetty Naaijkens én Robert Redford.
In de bergen van Utah verzamelde Robert Redford
in 1981 vrienden en collega's om zich heen, om ver
van de Hollywood-hypocrisie een plek te creëren
voor onafhankelijke jonge filmmakers. Sundance
Institute was geboren. Filmmakers moesten
creatieve risico's durven nemen 'to craft a film
true to their own, unique vision'. En als er iemand
is die film (met zijn single shot cinema) en camera
(dankzij zijn zelfontworpen steady wings) naar
zijn eigen hand heeft weten te zetten, is dat
wel Leonard Retel Helmrich. Zijn nieuwste film
Stand van de sterren heeft dan ook de World
Cinema Special Jury Prize voor Best Documentary
gewonnen op het Sundance Festival. Stand van
de sterren is het laatste deel van het filmische
drieluik waarin Leonard het Indonesische gezin
Sjamsuddin volgt. Het gezin is als een microkos
mos waarin de belangrijkste problemen van het
leven in Indonesië zijn terug te vinden: corrup
tie, conflicten tussen religies, gokverslaving, de
generatiekloof en het groeiende verschil tussen
arm en rijk. Vanaf 3 maart te zien in meer dan 45
Nederlandse bioscopen. Kijk voor een bioscoop bij
u in de buurt op www.standvandesterren.nl
maart 2011 9
Moesson #9 maart 2011_pim.indd 9 24-02-11 16:18
