Bezoekers wachten rustig op hun^eurt
Ketut Liyer in rea
voor de deur parkeren, staan er al drie splin
ternieuwe Toyota Avanza's in de zon te glim
men. In de schaduw roken de bijbehorende
chauffeurs geduldig kreteksigaretjes. Binnen
trekken we allebei een nummer: 16 en 17. En
dan is het wachten, heel lang wachten op
onze beurt.
We installeren ons in de schaduw van een
open bale in het midden van de compound.
In een paviljoen links daarvan zit Ketut met
gekruiste benen op een gevlochten tikar.
Hij oogt klein en broos. Niemand - inclusief
hijzelf - weet precies hoe oud hij is, naar
verluidt is hij al dik in de negentig. Zijn ge
zicht is vriendelijk, een tikje guitig zelfs, zijn
stem klinkt zangerig. Hij draagt een Balinese
hoofdband, lichtblauw poloshirt, sarong en
een opvallende ketting. En ook in het echt
heeft hij nog maar drie tanden in zijn mond.
Hij leest de handen van nummer 3 en 4 van
die ochtend, een Japans echtpaar.
Het wachten is niet onaangenaam. Ketut
weet zijn publiek te boeien, en van de
veranda klinkt regelmatig luid gelach. Mijn
oog dwaalt over de compound. In een hoekje
tegen een muur zie ik een oud houten bord
'Ketut Liyer painter and woodcarvings' en
- in bescheiden letters eronder - 'medicine
man'. Het staat te verstoffen nadat het ver
vangen is door het geliktere exemplaar bij de
ingang dat 'Ketut Liyer, medicine man, hea
ling meditation, palm readings, Balinese
astrology, painter, home stay' schreeuwt. In
een bijgebouwtje is een winkeltje ingericht
waar blikjes frisdank, flesjes water, fruit en
versnaperingen worden verkocht aan de
wachtenden. Er is een apart toiletgebouw
voor bezoekers, en helemaal achterin is een
homestay met vier gloednieuwe kamers. Er is
duidelijk een hoop veranderd in huize Ketut
sinds Eat pray love.
Ik vraag aan een klein vrouwtje dat bezig is
de dagelijkse offers neer te leggen (zeg, zou
dat dat vrouwtje uit de film zijn...?) of ze enig
idee heeft hoe laat we ongeveer aan de beurt
zullen zijn. Ze schat zo rond een uur of één.
Ze zit er niet ver naast. Als de vier Russen
aan de beurt zijn geweest en de New Yorkse
en haar Balinese vriendin, die ook al de hele
ochtend geduldig hebben zitten wachten,
rond half twee hartelijk afscheid nemen van
Ketut, zijn wij.
april 2011 23
Moesson #10 april 2011.indd 23 24-03-11 14:17
