Backpack to basics
Rudy Boekholt overleden
Ma'af
Jaimie's spirituele reis
Column
Op dinsdag 8 maart 2011
is in zijn woonplaats Arn
hem brigade-generaal b.d.,
bestuurder en lobbyist
Rudy Boekholt overleden.
Na een indrukwekkende
carrière als militair en
adjudant van de koningin,
zette Rudy Boekholt (Ba
tavia, 1926) zich in voor de
Indische gemeenschap. Zo
was hij als commandant
van Bronbeek verantwoor
delijk voor de oprichting van de Kumpulan aldaar,
een van de meest bezochte ontmoetingsplekken
voor Indische Nederlanders. Hij was betrokken bij de
oprichting van het Indisch monument in Den Haag
en bij de erkenning van 15 augustus als nationale
herdenkingsdag. Als voorzitter van het Indisch
Platform (IP) probeerde hij de Indische gemeenschap
politieke macht te geven, als bestuursvoorzitter pro
beerde hij het Indisch Herinneringscentrum (IHC) van
de grond te krijgen (een voorloper het teloorgegane
Indisch Huis en van het huidige Indisch Herinnerings
centrum Bronbeek) en ten slotte was hij een van de
onderhandelaars die uiteindelijk de vele miljoenen
van Het Gebaar bij de regering los wisten te krijgen.
De Indische gemeenschap maakte in de jaren tachtig
en negentig een enorme ontwikkeling door en
Boekholt speelde vrijwel overal een belangrijke rol.
In sommige functies heeft hij kritiek gekregen vanuit
zijn achterban, ook in Moesson. Toch valt Boekholts
bijdrage aan de emancipatie van Indische Nederlan
ders moeilijk te onderschatten.
Rudy Boekholt is 84 jaar geworden.
In het aprilnummer
van Moesson staat
op pagina 6 een foto
van de grootmoeder
van Geert 'Indo dese'
Wilders. Wij hebben
echter verzuimd om
te verwijzen naar de
eigenaar van de foto, die nota bene
al veertig jaar trouw abonnee van
Moesson is: Rob van de Ven Renardel
de Lavalette. Excuses!
'Elke reis begint met een enkele voetstap.' Dit oude Chinees gezegde heeft
mij ertoe gezet om de reis van mijn leven te maken. Twee jaar geleden be
sloot ik het pad van mijn Indische opa terug te volgen naar het verre oosten.
Stap voor stap probeer ik steeds dichter bij zijn jonge jaren te komen in
Indonesië. En hier zit ik dan, achter een computertje in een vies internet café
in Singburi, Thailand, een verhaal te schrijven over mijn belevingen.
Ik ben mijn reis in Thailand begonnen, waar ik op zoek ben gegaan naar het
spirituele in mijzelf. Ik probeerde me in te leven in het boeddhisme en vroeg
me af hoe het leven er in een tempel uit zou zien. Ik maakte kennis met een
gids - dat was tegelijk een goede kennismaking met Thailand, aangezien
zij later geen echte vrouw bleek te zijn maar een Thaise 'ladyboy'. Ze heeft
me de kans gegeven met de monniken te praten en ze heeft me laten zien
hoe ze slapen, eten, bidden en mediteren. Ik heb alles zelf uitgeprobeerd
en ben drie weken lang samen met de monniken op pad gegaan om eten
te verzamelen langs dorpshuisjes, ik heb gemediteerd en overnacht in de
tempel. Voor mijzelf was dit leven zonder bezittingen en zonder zorgen
maar van korte duur. Het volgende deel van mijn reis kondigde zich al aan:
het weeshuis. Daar bleek al snel dat de zorgeloosheid niet
voor heel Thailand geldt. Op dezelfde leeftijd als de weeskin
dertjes die ik hier ontmoette, heeft mijn opa zijn schooltijd
doorgebracht in het St. Vincentius internaat meer dan 400
kilometer van zijn ouderlijk huis in Djokjakarta vandaan. Al
leen met Kerst en in de zomervakantie mocht hij terug naar
huis. Maar geldgebrek hadden ze niet bij hem thuis. Hier in
Thailand worden kinderen van arme gezinnen vaak naar een
weeshuis gestuurd, waar ze op de grond slapen met meer dan
honderd kinderen in één kamer. Douches kennen ze hier niet.
Ze wassen zich in de rivier waar het afval in wordt gegooid en waar de wc's
op uitkomen. Samen met een handvol Nederlanders die ik tijdens mijn reis
heb ontmoet hebben we geld ingezameld en zijn we begonnen aan het op
knappen van een vervallen weeshuis waar tweehonderd kinderen onderdak
vinden. Er zijn weinig mensen die kunnen zien wat ik met mijn eigen ogen
heb kunnen zien. De blikken van die gelukkige kinderen vergeet je niet snel
en ik zal nog een lange tijd met een warm gevoel van binnen rondlopen.
ijl (17) reist in de voetsporen van zijn opa terug naar
Zuidoost-Azië. Eerst naar Thailand - om er te leren mediteren - en vervol
gens naar Indonesië om zijn familie te bezoeken.
mei 2011 11
Moesson #11 mei 2011.indd 11
28-04-11 12:57
