'Als je mij naast Turkse ouders zet,
kan ik best hun dochter zijn. Het
voordeel van mijn uiterlijk is dat je
zoveel van me kunt maken'
interview
Toch hadden ook de makers van A'dam - E.V.A. aanvan
kelijk een andere Eva in gedachten, zegt ze. 'Ze waren
op zoek naar iemand van in de dertig, die beter bij de
doelgroep hoorde. Maar Teun en ik pasten blijkbaar zo
goed bij elkaar dat ze hun mening hebben bijgesteld.
Dat is het mooie van acteren. Je kunt de regisseur
soms ook op andere gedachten brengen. Ze hadden
iets in hun hoofd, maar ze hebben mij en Teun volledig
vrijgelaten om onze eigen invulling te geven. Ga maar
spelen. Doe maar zoals jullie denken hoe jullie het
willen.'
Twee jaar oud was ze toen haar ouders gingen schei
den. Ze verhuisde met haar moeder naar Utrecht. Die
hertrouwde toen Eva vier was. 'Toen ik zeven was werd
mijn oudste broertje geboren. Mijn broertjes Sam,
Maarten en Levi zien er allemaal donkerder en Aziati-
scher uit dan ik. Maar dat komt omdat mijn stiefvader
joods is en donkerder dan mijn eigen vader.'
'Ik heb een Indonesische moeder', zegt ze dan. 'Mijn
opa en oma zijn naar Nederland gevlucht. Mijn opa
was daar politieman. Op de foto's ziet hij eruit als
een echte Indo. Donker. Zo Indonesisch. Toen hij naar
Nederland kwam is hem gezegd: "Neem maar de Ne
derlandse nationaliteit en dan mag je een nieuw leven
opbouwen." Maar dat was natuurlijk iets wat zwaar
tegenviel.'
Op de vraag wat de achternaam van haar opa is, noemt
ze een Nederlands klinkende naam. 'Dat komt omdat
hij eenmaal in Nederland een andere naam heeft aan
genomen. Tenminste dat denk ik. Ik weet er het fijne
niet van. Wel dat we ook Portugees, Moluks en Javaans
bloed hebben. Het is een mix. Ik heb nog familie in Su
rabaya, maar die ken ik echt niet, die heb ik nog nooit
gezien. Dat zijn weer ooms en tantes en neven van
mijn moeder. Als mensen vragen waar ik vandaan kom,
zeg ik Nederland. Ik ben niet zo bezig met die roots.
Mijn moeder was dat ook niet. Ze werd in Nederland
geboren. Ze had Indonesische trekken, maar ze was
gewoon een moderne westerse vrouw. Nuchter, relati
verend. Ze is een paar jaar geleden overleden, vlak voor
de opnamen van de speelfilm Dunya en Desie, die een
paar jaar na de serie volgde. Ze was ziek, ze had kanker.
Ze is 49 geworden. Ze is heel lang docent Nederlands
geweest op een middelbare school en de laatste jaren
was ze adjunct-directrice. Ze was best streng voor mij
en mijn broertjes. We zijn heel netjes opgevoed. Heel
vrij ook, gek genoeg, maar wel streng.
Ik was een opstandige puber. Ik zat in Bilthoven
op school en in de brugklas gingen we een keer op
schoolreis naar Amsterdam. Een speurtocht doen.
Door de Kalverstraat naar het Rembrandtplein en weer
terug en je mocht niet van de route af. Samen met een
vriendinnetje dat punker was, zijn we stiekem naar
het kraakpand Vrankrijk gegaan. Dat zit daar gewoon
vlakbij. Maar als je de stad niet kent, dan verdwaal
je natuurlijk snel. Toen we terugkwamen waren de
bussen al weg. Stonden we daar zonder geld. Wij naar
het politiebureau in de Warmoesstraat. Ik belde naar
huis: Ja mam, we hebben een probleem. "Hoe kan
dat?" vraagt mijn moeder. Ik vertel wat er is gebeurd.
"Ja, schat, dan is het jouw eigen probleem. Zorg maar
dat je thuiskomt." Uiteindelijk hebben we een docent
gebeld die in Amsterdam woonde en die heeft ons
geld gegeven. Maar we moesten het zelf oplossen.
Mijn moeder wist: die komt er wel uit, die redt zich wel.
Maar ze had intussen woedend naar school gebeld. En
toen ik thuis kwam heb ik ook enorm op mijn flikker
gekregen. En een flinke tijd huisarrest, geloof ik.'
Ze wil het later ook zo doen bij haar eigen kinderen,
zegt ze. 'Zodra ik zakgeld kreeg, kreeg ik ook taken in
het huishouden. Ik kreeg dat geld niet zomaar. Hoe
meer geld ik kreeg, hoe meer taken erbij kwamen. En
elke zaterdag hadden we snoepavond. Dan mochten
we snoepen zoveel als we wilden, dat mochten we
ook zelf inslaan. Alleen op zaterdag en de rest van de
week niet. Maar we hebben nooit om snoep gezeurd,
zoals andere kinderen. Nooit. Nou ja, op een gegeven
moment ging je wel snoepjes jatten, maar dat gezeur
had mijn moeder nooit aan haar hoofd.'
Twee weken nadat haar moeder overleed, stond ze
alweer te filmen. 'Tijdens de voorbereiding was mijn
moeder al ernstig ziek en vroegen we ons af of we
überhaupt wel moesten gaan draaien. Toen hebben we
afgesproken dat ik vier dagen in Marokko zou draaien
en drie dagen terug, vier dagen draaien, drie dagen
terug. Je moet de film sowieso gaan doen, zei mijn
moeder. Hij is ook aan haar opgedragen. Toen ik op
mijn zestiende werd uitgekozen voor Dunya en Desie
was ze enorm trots. Maar door die rol moest ik wel drie
maanden school missen. En dat terwijl ik niet de beste
36 Moesson
Moesson #11 mei 2011.indd 36
28-04-11 12:58
