'Ik voel heel sterk de urge: dit
O interview
kids. Mijn man Jaafar dacht er net zo over. We leefden
voor ons werk en onze reizen. Tot ik door de pil heen
zwanger werd. Dat was schrikken, want met mijn hart
was een zwangerschap niet zonder risico. We bespra
ken het met de cardioloog en gynaecoloog. De kans
dat alles goed zou gaan, bleek procentueel groot. Dus
we gingen ervoor. Mijn zwangerschap verliep goed en
we kregen een prachtige zoon. Maar kort na de beval
ling kreeg ik ernstige hartritmestoornissen. Ik lag om
de haverklap in het ziekenhuis. Ik heb de eerste vier
maanden niet voor mijn zoontje kunnen zorgen, zo
ziek was ik. Toen het langzaamaan weer beter met me
ging, wilde ik toch weer aan het werk. Maar ik kreeg
binnen korte tijd vijf maal een kortstondige hartstil
stand, 's ochtends op weg naar kantoor. De bedrijfsarts
vond het risico te groot, ik werd arbeidsongeschikt
verklaard. Daar zat ik dan, alleen thuis, afgekeurd. Ik
viel in een gat. Gelukkig was die kleine er, want ik vond
het vreselijk om geen werk meer te hebben. Via de
peuterspeelzaal bleef ik een beetje onder de mensen.
Maar geen werk hebben, bleef voor mij een groot
gemis. Mentaal zat ik er ook helemaal doorheen. Na
die hartstilstanden, durfde ik op een gegeven moment
ook amper de deur nog uit. Mijn wereld was heel
klein geworden. In 2006 kreeg ik een ICD/Pacemaker
en medicijnen waardoor ik de draad van mijn leven
weer een beetje kon oppakken. Maar ik was het niet
meer gewend om er alleen op uit te gaan, dingen te
ondernemen. Daarom besloot ik een avondopleiding
prozaschrijven aan de Amsterdamse Schrijversvak
school te gaan volgen. Schrijven was altijd al een
favoriete bezigheid van mij geweest. Ik ging er dan zelf
een dag een mailtje van Paul Sebes kreeg. Waar mijn
boek bleef. Toen dacht ik: weet je wat, ik ga die roman
gewoon schrijven ook. Uiteindelijk is mijn manuscript
via Paul per veiling aan uitgeverij Artemis verkocht. En
ik heb inmiddels bijgetekend voor nog twee boeken.
De deadlines staan al vast, dus er moet flink doorge
schreven worden. Dat vergt een ijzeren discipline hoor!
En met de onderzoeken van het ziekenhuis die er elke
keer doorheen komen fietsen, is het soms best pittig.
Maar ik ben heel blij dat ik dit kan doen.'
Je schrijft nu een autobiografie en een thriller.
'Mijn autobiografie gaat over hoe het is om relatief
jong chronisch ziek te zijn. Mijn thriller is losjes geba
seerd op de IRT-affaire, op de vieze spelletjes tussen
justitie en politie die ik in die tijd van dichtbij mee heb
gemaakt. Twee heel verschillende boeken dus, maar
als je jezelf echt een schrijver wilt kunnen noemen,
dan vind ik dat je meerdere genres moet beheersen.
Die thriller is zo voor driekwart af, ik werk nu vooral
aan mijn autobiografie. Dat is heel heftig. Het gaat wel
snel, want ik schrijf het puur vanuit mijn eigen beleve
nis. Toen ik het eerste hoofdstuk af had en het voor
mezelf hardop teruglas - zo doe ik dat altijd - zat ik
met een dichtgeknepen keel. Wat een vreselijk verhaal.
Dat was heel confronterend. Ik merk dat het opschrij
ven van mijn verhaal therapeutisch werkt. Zeker nu
mijn conditie de afgelopen maanden erg achteruit
gegaan is - ik zal binnen afzienbare tijd een donorhart
moeten ontvangen. Ik voel heel sterk de urge: dit boek
moet af, voor het te laat is. Voor mijn gevoel schrijf ik
het echt voor mijn zoon Anouar. Ik draag het ook aan
heen - in mijn eentje met de metro de stad in, dat was
toen nog best wel een ding voor me - en terug haalde
Jaafar me op. Ik vond de opleiding helemaal geweldig
en schreef in die periode al verhalen over Rachid, een
van de twee hoofdpersonages uit In alles eenzaam. Na
de avondopleiding wilde ik graag een masterclass vol
gen. Ik kwam uit op Literair Debuteren van Paul Sebes.
Ik stuurde een proef van 10 pagina's in en werd toege
laten. Ook de masterclass doorliep ik met veel plezier,
maar daarna was het voor mij wat schrijven betreft
schluss. Inmiddels had ik weer genoeg vertrouwen om
zelfstandig van alles te ondernemen. Ik durfde weer
te leven. Ik dacht niet meer aan schrijven, tot ik op
hem op. Ik hoop dat het op tijd afkomt, ik zou het heel
mooi vinden als ik dit nog voor hem kan achterlaten.
Mentaal is het een zwaar gevecht hoor, want als ik me
heel beroerd voel, zijn er echt momenten dat ik denk:
weet je wat, laat het ook allemaal maar lekker zitten, ik
kan dit gewoon niet handlen. Toch krabbel ik elke keer
weer op, en vind ik ergens de kracht om door te gaan.
Ik blijf positief. Als mijn hart weer "geshockt" is door
de electrocardioversie, gun ik mezelf even rust. Ik blijf
twee dagen binnen. En daarna is het: gewoon weer
lippenstift op en hup m'n autootje in. Hoeveel moeite
me dat ook kost.'
14 Moesson
Moesson #12 juni 2011.indd 14
26-05-11 14:23
