Een gesprek met hoofdredacteur
Marjolein van Asdonck
interview
Dit jaar schrijft Moesson al 55 jaar over kleine en grote perkara's van Indische
mensen in Nederland en daarbuiten, 12,5 jaar met Marjolein van Asdonck
als hoofdredacteur. Een dubbel jubileum dus! Reden bij uitstek om Marjolein
eens in de spotlights te zetten en haar het woord te geven over haar visie op
Moesson. 'Altijd staan Indische mensen zélf en hun verhaal centraal.'
Vertel eens, hoe ben je eigenlijk bij
Moesson begonnen?
Wat was destijds jouw visie op Moesson?
Ben jij als nieuwe hoofdredacteur een andere
weg ingeslagen?
jaamMoesson
DOOR BREGTJE KNAAP
FOTOGRAFIE FRÉDERIOUE
VLAMINGS
'Het is eigenlijk te erg, maar tot mijn 22ste had ik
nooit van Moesson gehoord. Ja, ik had wel eens een
Tong Tong bij mijn opa en oma zien liggen, maar zelf
niet opengeslagen. Al was ik me als kind al wel jong
bewust van mijn Indische achtergrond. Ik kon zien
dat het "anders" was bij mijn opa en oma van vaders
kant thuis. Een andere wereld, waar ik ook deel van
uitmaakte en die ik zoveel mogelijk in me opsloeg; het
huis, de geuren, de tuin, mijn opa en ooms rond de eet
tafel die hun eigen gitaren bouwden. Ik realiseerde me
dat de verhalen die ik hoorde bijzonder waren en dat
ik daar zuinig op moest zijn. Toen ik acht was, schijn
ik eens tegen mijn Hollandse opa te hebben gezegd:
Maar ik ben ook een beetje Indisch, hoor. Het daad
werkelijk begrijpen van die Indische wereld kwam pas
later, bij stukjes en beetjes. Toen ik op mijn zestiende
Geen gewoon Indisch meisje van Marion Bloem las -
daar dwéépte ik mee. Na mijn middelbare school ging
ik Indonesische talen en culturen studeren in Leiden,
vanuit een zoeken naar mijn roots. Daar vielen allerlei
puzzelstukjes één voor één op hun plaats. Wat dat
betreft heb ik alle "standaard" fases van het zoeken en
ontdekken van mijn Indische identiteit wel doorlo
pen. Tijdens mijn studie liep ik stage bij het Moluks
Historisch Museum in Utrecht. Na mijn afstuderen ben
ik daar op een tijdelijke klus blijven hangen. Toen het
einde daarvan in zicht kwam, tipte Wim Manuhutu, de
directeur, me om te solliciteren bij Moesson. Ik schreef
een open sollicitatie, ging op gesprek en kon eigenlijk
gelijk aan de slag als plaatsvervangend hoofdredac
teur. Dat was in 1998, ik was 25. Geert werkte er al een
jaar of twee, al snel waren we een stel. In 2001 moest
Vivian Boon haar werk vanwege ernstige gezondheids
problemen neerleggen. Geert en ik konden de leiding
overnemen.'
'Zeker. Ik vond dat Moesson een te stoffig imago had,
zich als blad te weinig had ontwikkeld. Maar wat
wil je, er was nul redactiebudget om beeldmateriaal
en tekstproducties mee te bekostigen, alle artikelen
kwamen op basis van goodwill van onze lezers tot
40 Moesson
Moesson #1 juli 2011.indd 40
22-06-11 21:25
