Jane Seymour's Open Heart
interview O
Met voor het raam dezelfde boom waar ze vliegende
mieren vingen. We hebben alles gezien, precies zoals
het geweest was. Mijn moeder moest vaak huilen. Het
was erg ontroerend.
Mijn moeder voelde zich er vervolgens niet meer tegen
opgewassen om naar het laatste kamp te gaan, een
klooster buiten Jakarta. Maar Imelda stond erop. En
we vonden het. Het gebouw diende nog steeds als
klooster en als weeshuis. Een oude non - geheel blind,
ze moet in de negentig geweest zijn - deed open.
Eenmaal binnen stortte mijn moeder volledig in. Het
duurde een paar dagen voordat er enige verbetering
kwam in haar toestand.
In dat kamp had ze veel mensen verpleegd. Er waren
geen medicijnen en veel zieken overleden, aan dy
senterie en andere ziektes. Er waren vriendinnen die
probeerden te ontsnappen door een tunnel te graven,
maar ze kwamen vast te zitten en overleden. Anderen
pleegden zelfmoord. Zij overleefde. Maar op een dag,
tegen het einde van de oorlog, werden alle patiënten
weggehaald. En juist die zorg voor anderen was wat
haar door de internering heen geholpen had. En toen
die laatste strohalm wegviel, kon ze dat niet aan. Ze
brak. Een vriendin is toen heel boos op haar geworden:
Mieke, dat kun je niet doen. Je bent tot nu toe de enige
geweest die het vol wist te houden.
Per dag kregen ze een eetlepel rijst en een theelepel
suiker. En verder een waterige soep met in de verte
de smaak van kip, maar meestal met de smaak van
een soortemet van groente, van een of ander vreselijk
groenig iets.
Alle mooie, jonge meisjes werden direct na hun inter
nering weggevoerd en gedwongen zich te prostitue
ren. En nadat ze helemaal kapot waren, werden ze in
de kampen teruggesmeten. Mijn moeder vertelde dat
andere vrouwen zich afschuwelijk gedroegen tegen
over deze meisjes. Ze werden heel naar behandeld.
Ja, het was zo erg dat mijn moeder over al die dingen
nooit heeft willen beginnen. Geconfronteerd met haar
verleden in Indonesië dreigde ze er eerst aan onder
door te gaan, maar uiteindelijk kon ze haar gevoelens
de vrije loop laten en zichzelf als het ware bevrijden.
Ze had een fantastisch boek, oorspronkelijk haar
gastenboek van de onderneming, dat ze in haar matras
verstopte en telkens als ze overgeplaatst werd met
zich mee wist te smokkelen. Op de een of andere
manier heeft ze dat de oorlog door gekregen. Het boek
groeide uit tot een soort herinneringsboek aan de
kampen. Het meeste is in het Nederlands geschreven.
Je weet wel, met grappige recepten en zo. Kampge
noten maakten er ook de prachtigste schilderijtjes en
tekeningen in. Ik heb het hier thuis nog liggen. Een
diep gekoesterd familie-erfstuk, een pusaka.
Vlak voor de oorlog had mijn moeder een lijn van
schoonheidsmiddelen ontwikkeld: Miss Lavender
heette die. Voordat ze wist dat ze opgesloten zou wor
den, had mijn moeder de ingrediënten het terrein op
gesmokkeld en verstopt. Toen het kamp daadwerkelijk
afgesloten werd, was er geen eten, maar zag iedereen
er wel heel goed uit! Dankzij de gezichtscrèmes van
Miss Lavender. Zulke kleine dingen, zoals die schoon
heidsmiddelen maken, betekenden veel voor haar. En
voor haar lotgenoten. Zoiets gaf de mensen weer een
beetje moed. Oog in oog met de verschrikkingen van
alledag zorgde het voor verlichting. En dat is toch nog
'If life is tough and your problems appear to
be insurmountable, go out and help somebo
dy else. It helps you.' Met die wijsheid voedde
Mieke Frankenberg-van Trigt (1914-2007)
haar drie dochters op. Haar oudste dochter,
actrice Jane Seymour (1951), brak in 1973 door
als de oogverblindende Bondgirl in Live and
Let Die om gedurende de jaren zeventig haar
naam definitief te vestigen in de tv-serie
Onedin Line en de sf-film en tv-serie
Battlestar Galactica (1978). In de jaren tachtig
stapte ze moeiteloos over op kostuum
drama's als The Scarlet Pimpernel (1982)
en La Révolution Francaise (1989, als Marie
Antoinette) en op literaire verfilmingen als
John Steinbeck's East of Eden (1981) en Ernest
Hemingway's The Sun also Rises (1984). Haar
rol als de joodse Natalie in War and Remem
brance (1988) is voor Seymour om persoonlijke
redenen nog altijd de belangrijkste in haar
carrière. In de jaren negentig zien we haar
wekelijks terug in razendpopulaire tv-serie
Dr. Ouinn, Medicine Woman (1993-2001). Ten
slotte speelde en speelt Jane Seymour vele
gastrollen, waaronder een kleine, maar daar
om niet minder memorabele rol als cougar in
de comedy Wedding Crashers (2007). In 2008
stal de voormalige balletdanseres de show in
de tv-competitie Dancing With the Stars.
Jane Seymour, officer of the Order of the
British Empire (OBE), heeft vier kinderen, is
getrouwd met acteur en producer James
Keach, en woont in Californië. Jane Seymour
zet zich al sinds haar vroege jeugd in voor
goede doelen als het Rode Kruis en Child
Help. Ze is schilderes, ontwerpster en schrijf
ster van een klein dozijn boeken. Ze ontwik
kelde een merk voor gezichtsverzorgings
producten Natural Advantage en in 2008
lanceerde zij een juwelenlijn, Open Hearts,
geïnspireerd op de levenskracht die haar
moeder behield ondanks haar ervaringen in
de Japanse kampen: 'If we keep our hearts
open, love will always find its way in.'
www.janeseymour.com
augustus 2011 15
Moesson #2 augustus 2011.indd 15
28-07-11 15:0
