Column
Calvin Michel
HET NIEUWE KOOKBOEK
Komm, süfier Tod
Met de repatriëring na de onafhankelijkheid daalde het aantal
Indische mensen in Indonesië drastisch. Voor de blijvers werd de keus
voor een Indische levenspartner enorm beperkt. Een van de redenen
dat de tweede en derde generatie in de daaropvolgende decennia
opging in ofwel de lokale ofwel de Chinese cultuur. Vandaag de dag
weten velen het niet eens als ze Indisch bloed hebben, officiële docu
menten over onze voorouders zijn in Indonesië nergens meer te vin
den. Een klein aantal verenigingen probeert de Indische cultuur nog
in stand te houden, zoals de Indo Club, maar zonder veel succes, lijkt
het. De voorzitter van de Indo Club, Eddy Samson, is daarom bang dat
Indische mensen definitief tot het verleden gaan behoren. De tweede
en derde generatie vinden het niet meer nodig om de oude voertaal
in stand te houden, wat ook wel voor de hand ligt, want in Indonesië
krijg je nu eenmaal meer voor elkaar met Engels dan met Nederlands.
In mijn familie verliep die geschiedenis niet anders. Voordat mijn oma
overleed in 2005, schreef ik vorige maand al, was ik me er ook niet
van bewust dat ik een Indo ben. Ja, mijn oma had het weleens gehad
over Nederlandse roots en ze sprak ook Nederlands, wist ik, maar
in mijn beleving bleef zij een Chinese: de Chinese cultuur is in mijn
familie zo sterk aanwezig, dat ik daar automatisch van uit ging. Tot
mijn stomme verbazing bleek bij de begrafenis dat zij een Europese
meisjesnaam had: Suze de Wilde. Zij werd altijd Oma Suze genoemd.
Nóóit geweten hoe die naam eigenlijk uitgesproken moest worden:
Oma Soes, dacht ik altijd, net als in roomsoes.
En nu heb ik er zagende spijt van dat ik haar nooit heb gevraagd
naar onze voorouders. Uiteindelijk besloot ik om dan maar zelf een
augustus 2011 19
stamboom samen te stellen, zo goed en zo kwaad als het ging, aan de
hand van oude documenten en foto's, en door andere naaste verwan
ten aan de tand te voelen. Ik heb een achterneef in Nederland en met
hem wissel ik informatie en foto's van onze Oma Suze uit.
Afgelopen maart werd ik opnieuw verrast. Mijn tante vond toevallig
een heel oude foto, waar ook de ouders van oma op staan. Ik mailde
de foto naar mijn Nederlandse achterneef en hij ging ermee naar de
oudste broer van mijn oma - de enige van haar generatie die nog in
leven is. Groot was de ontroering toen ik hoorde dat hij zich nog kon
herinneren wanneer de foto is genomen: bij de Defensielijn Van den
Bosch in Batavia, nu Jalan Bungur Besar geheten, een drukke weg
waar mijn oudoom als klein jongetje vaak fietste.
Ik heb het geluk dat ik als één van de weinigen de gezichten van mijn
voorouders nog kan bekijken. Sinds ik ze op die oude foto's heb ge
zien, voelt de dood niet meer als iets om bang voor te zijn. Eerder als
een opluchting. Omdat de mensen die ik liefheb, maar nog niet heb
kunnen ontmoeten, op mij wachten, daar, aan gene zijde, zoals in het
lied 'Komm, sütëer Tod'. (vertaling: yayah en mike siegers-samaniri)
Calvin Michel de Wilde
(Makassar, ig86) woont in Jakarta en
kwam er onlangs achter dat zijn familie Indisch is. Maar wat
betekent dat nog vandaag de dag in Indonesië?
SAMENGESTELD DOOR
A.KOOPMANS-GORTER,
G.A.M.DEBOER-DE JONGE
Moesson #2 augustus 2011.indd 19
28-07-11 1
