Over Het Muizenhuis
O interview
volwassene naar verlangt en die heel veel
mensen moeten missen. Daarom is het denk
ik zo herkenbaar en slaat het aan, het raakt
een universeel menselijk gevoel.'
In 2004 interviewde Moesson je naar
aanleiding van het verschijnen van Zonder
moeder Sindsdien is er veel gebeurd. Hoe
kijk je terug op die periode?
'Als één wervelstorm. Ja. Want alles wat
maar mis kon gaan met het uitgeven van dat
boek, ging mis. Zonder moeder vertelt een
indringend persoonlijk verhaal, maar was
geschreven met een veel bredere bedoeling.
Het paste heel goed bij de portefeuille die
ik destijds als politica had: sociale dienst,
onderwijs, jeugdzorg, multiculturele samen
leving. Al die thema's zaten erin verwerkt.
Vanaf het begin was het mijn angst dat
er één thema uitgepakt zou worden: mijn
prostitutieverleden. En bizar genoeg kwam
mijn boek middenin de Rob Oudkerk-affaire
uit [die als wethouder van Amsterdam onder
vuur kwam te liggen wegens prostitutie-
bezoek en dientengevolge aftrad - BK]. Dus
dook iedereen op dat ene aspect uit mijn
boek, en werd er voorbij gegaan aan waar
mijn verhaal eigenlijk over ging. Ik kreeg een
gigantisch mediacircus over me heen en had
gelijk een stempel op mijn voorhoofd. En
daar kwam ik dus niet meer vanaf. Dat heeft
me ongelooflijk beschadigd. Op straat zeiden
mensen: Kijk, daar heb je die hoer. Dan zei ik
voor de gein wel eens: éx-. Ik deed wel heel
stoer alsof ik het zo van me af wuifde, maar
het feit alleen al dat je op zo'n manier beje
gend wordt, ook bijvoorbeeld door journalis
ten die me kwamen interviewen en niet eens
de moeite hadden genomen om mijn boek te
lezen, dat heeft mij wel opgebroken. Ik wilde
alleen nog maar weg van dat stempel. Dus
wat deed ik: ik ging in mijn werk overcom
penseren: campagne tegen kindermishande
ling? Ik doe mee. Vrouwenthema's? Jaaaa!
Alles om maar van dat beeld af te komen,
dat mensen me niet meer zo zouden zien.
Maar door me te verdiepen in zulke zware
onderwerpen en daar politiek heel nauw bij
betrokken te zijn, kwam ik in zo'n verrotte
wereld terecht. Ik heb mensen op mijn stoep
gehad die zo in elkaar geslagen waren dat
ik de ambulance moest bellen. Dat blijft bij
je. Ik was ook veel te toegankelijk, mensen
konden me altijd bellen, kregen mijn e-mail
en mijn adres, konden langskomen. Het was
niet te doen. Wat ik niet in de gaten had, was
dat het me geestelijk en lichamelijk uitholde.
Ik liep rond met ongelofelijke pijnen in
mijn schouders en armen en bleef gewoon
paracetamol slikken. Tot ik een verlamde
arm kreeg. Bleek het een nekhernia. Ik werd
geopereerd en nog geen week later was ik
weer aan het werk. Revalideren? Geen tijd:
verkiezingen. Ik stortte me op mijn werk om
maar weg te komen van dat stempel dat me
was opgedrukt.
Wat ook meespeelde: nadat Zonder moeder
verschenen was, zocht iedereen uit mijn ver
leden weer contact met me. Iedereen. En aan
sommige contacten was ik niet toe. Maar ik
wilde mensen uiteraard wel te woord staan.
Dat deed natuurlijk ook iets met me. Om
een voorbeeld te geven: ik deed mee aan
het programma De wandeling. Dan wandelt
iemand met jou langs de plekken van je
verleden. Aan het eind van de dag werd er
tegen me gezegd: we hebben een verrassing
voor je. Ik moest achterop een motor gaan
zitten en werd meegenomen naar het circus
(Karina bracht een belangrijk deel van haar
jeugd door in het circus - BK). Maar wat het
productieteam niet wist, is dat het circus
voor mij voor een heel groot verlies in mijn
leven staat. Het circus betekende alles voor
mij, en dat was ik toen mijn moeder overleed
in een keer kwijt. Ik ben sindsdien ook nooit
meer in het circus geweest. Nou, daar stond
ik, in een volle tent, compleet met publiek,
de voorstelling was al bezig. Als verrassing
werd de trapeze act die ik in Zonder moeder
beschrijf opgevoerd. Op zo'n moment houd
ik me flink, maar men realiseert zich niet
wat dat vanbinnen doet. Van pure overwel
diging was ik een week lang mijn stem kwijt.
Dat soort dingen laat je niet zo even van je
afglijden.
In dezelfde periode was mijn huwelijk van 26
jaar langzaam aan het uitdoven en ontmoet
te ik een nieuwe liefde. Daar moest ik ook
met mijn gezin mee zien te dealen.
En toen Zonder moeder breder opgepikt werd
als een goed boek en in verschillende landen
in Engelse vertaling zou worden uitgegeven,
zat ik ook nog nachtenlang Engelse woordjes
en grammatica te leren om in het buitenland
interviews te kunnen geven. Het was een
heel heftige periode, op alle fronten van mijn
leven. Achteraf denk ik: het was allemaal too
much. In feite was ik heel succesvol, maar
ging ik aan mijn eigen succes ten onder.'
Je kreeg in die periode ook een burn-out...
'Klopt. Weet je wat het was: politiek vond
ik hartstikke leuk. Ik was heel betrokken en
Sam en Julia wonen in Het Muizenhuis, een wereld op zich. Julia woont samen met haar moeder in een
heel klein kamertje zeshoog middenachter. Ze heeft geen vader, broertjes en zusjes en geen opa en oma.
Julia is nieuwsgierig en reuze eigenwijs. Ze houdt niet van saai en zodra ze zich verveelt gaat ze naar
buiten. Op avontuur. Met haar vriendje Sam. Sam woont middenvoor in Het Muizenhuis met zijn vader,
moeder, broertjes en zusjes. Hij heeft twee opa's en twee oma's, een paar tantes en een oom. Sam is super
verlegen en reuze braaf. Als hij met Julia is, doet hij dingen die hij anders nooit zou durven. Wat Sam teveel
heeft, heeft Julia te weinig en andersom. Ze zijn de allerbeste vrienden en delen alles samen.
Het Muizenhuis, Sam en Julia Door Karina Schaapman
Rubinstein: 60 pag. (gebonden) - ISBN 978 90 47611110 - Prijs 14,95
30 Moesson
Moesson #3 september 2011.indd 30
25-08-11 16:01
