Het zondagmiddaggevoel van
O interview
Elke zaal is anders, zegt Jamie Grant, de dag nadat ze in Theater aan het Spui in Den
Haag de voorstelling Het portret van Dorian Gray heeft gespeeld. Gisteravond was
best een serieus publiek. De mensen waren muisstil en lachten nauwelijks, maar
je voelde dat ze heel aandachtig luisterden. 'Dat was fijn om te merken.' Het is een
van de dingen die toneelspelen zo leuk maakt. 'De omstandigheden zijn elke avond
weer anders, de ruimte waarin je speelt, de manier waarop het publiek reageert, die
afwisseling maakt het elke keer weer spannend.'
Jamie Grant
Door Ricci Scheldwacht fotografie Frédérique Vlamings
In Het portret van Dorian Gray speelt ze Sybil Vane, het
meisje op wie de titelfiguur op slag verliefd wordt als
hij haar in het theater ziet spelen. Het is haar eerste
toneelrol sinds ze vorig jaar in de lente afstudeerde
aan de Toneelacademie Maastricht. Eerder speelde ze
naast Hans Teeuwen in de film Gewoon Hans, was ze
een seizoen te zien in de politieserie Flikken Maastricht
en schitterde ze in de veelbesproken dramaserie In
therapie. Nog voor haar afstuderen werd ze benaderd
door Theater Artemis: of ze auditie wilde komen doen.
Wat goed is komt snel, en Jamie Grant (Tilburg, 1986) is
daar het sprekende bewijs van.
Hoe anders had het kunnen lopen. Als haar moeder
haar niet op toneel had gedaan, was ze waarschijn
lijk nooit actrice geworden. Als klein meisje was ze
verlegen. Stilletjes. Een teruggetrokken kindje dat niets
durfde. Bang voor alles en iedereen. Dat begon toen ze
een jaar of zes was, terwijl ze daarvoor nog een onbe
zorgde peuter was - altijd vrolijk, altijd lachen - maar
toen ze voor het eerst naar school moest, was dat in
een keer over. De beslissing van haar moeder bleek een
gouden vondst. 'Mijn moeder vindt dat alle kinderen al
op de lagere school toneelles zouden moeten krijgen.
En als ik naar mezelf kijk, vind ik dat ook.'
Toneel werd haar bevrijding. 'Op de toneelclub
schaamde ik me nergens voor. Je kan dan schreeuwen
of huilen wanneer je wil. Bij toneel mag je al die emo
ties spelen. Dat wordt zelfs gestimuleerd. Na de les
zetten we muziek op en gingen we heel gek dansen.
Raar doen. Playbacken op van alles en nog wat. Dingen
die ik op school niet durfde te doen.'
Ze komt niet uit een acteursfamilie en op school deed
ze ook nooit mee met schooltoneel. Dus dacht ze:
iedereen vindt het vast raar als ik zeg dat ik actrice wil
worden. 'Dus ik zei maar dat ik naar de kunstacademie
wilde, want ik vond tekenen ook heel leuk en daar had
ik ook wel talent voor.' In de vierde klas durfde ze toch
te zeggen wat ze echt wilde. 'In de klas was ik wel heel
verlegen, maar niet als ik alleen met mijn vriendinnen
was. Dus mijn vriendinnen vonden het niet raar, mijn
ouders ook niet, eigenlijk vond niemand het raar.'
Na haar eindexamen aan de havo volgde ze eerst drie
jaar een parttime theateropleiding aan de Konings-
theaterakademie in Den Bosch. Ze vond zichzelf nog te
jong om op kamers te gaan. Daarnaast werkte ze als
telefoniste in een callcenter voor deeltaxi's, waarmee
ouderen werden vervoerd. 'Oude mensen zijn vaak
alleen thuis, dus willen ze graag vertellen wat ze al-
12 Moesson
