Maandag 29 augustus
dan is het twee dagen feest. Een week lang
zijn alle kantoren dicht. Maar niet de malls,
natuurlijk. Nu alle huishoudhulp vertrokken
is, ontvlucht iedereen zijn huis. Ze willen niet
zelf gaan koken, schoonmaken, een huishou
den regelen. Liever gaan ze naar een mall, om
daar te hangen en komen na het eten weer
thuis om te slapen.
Ons huis is niet stil. Het zal hier nooit stil zijn.
Meer dan de helft van de hulp is al vertrok
ken naar de kampung, maar ik zie nog steeds
elke dag vijf verschillende personen alles
regelen. Tante Muck heeft ze extra geld gege
ven om langer te blijven.
Ik heb negen weken geleefd met acht fami
lieleden (oom Otto, tante Muck, Clera en haar
kinderen Fraya en Pica, Buky, Chita en haar
man Darma). Soms trok ik me terug in mijn
kamer en was ik even alleen. Maar je wist
altijd dat als je de deur zou openen, je gezich
ten zou zien. Dat er iemand was om mee te
praten of een kindje om mee te knuffelen.
Heerlijk vond ik dat. Maar in Nederland vond
ik het ook altijd heerlijk om alleen in mijn
eigen huis te zijn. Raar dat ik dat gevoel geen
seconde heb gemist hier.
Ik moet mijn koffers pakken. Ik heb te veel
gekocht. Ik zal net zo bepakt en bezakt
vertrekken naar mijn thuis als de bewoners
van de kampung. Zij reizen soms met hele
gezinnen op een brommer. Met tassen met
cadeaus, met eten, ik heb ze zelfs gezien
met vogels in kooitjes. Mijn reis naar huis
zal langer duren, maar velen malen minder
zwaar zijn. En toch benijd ik hen, zij weten
nu al wanneer ze weer terug zullen komen.
Terug naar Jakarta.
Wanneer zal ik iedereen weer zien? Wanneer
zal ik al het eten weer proeven? Wanneer
zal ik me weer voelen zoals nu? Leven in een
sprookje? Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk
vast te leggen, op papier, op film. In de hoop
dat ik zo het gevoel kan vastleggen en weer
kan oproepen wanneer ik kangen (verlang)
naar hier.
Het is tijd om te gaan. Nog twee dagen fami
lie en eten. Nog twee dagen ervaren. Voelen
hoe het is om te leven in Indonesië. En dan
pulang kampung.
twee dagen later zwarte pilletjes moesten
innemen, die eruit zien als knoopjes van een
blouse.
Het is stil in Jakarta. De files hebben plaats
gemaakt voor stilte. Zondag door de stad
rijden, was voor het eerst als een zondag in
Amsterdam. Elke andere zondag dat we naar
de kerk reden, stonden we wel even in de file.
Gisteren niet. Raar dat ik Jakarta met Am
sterdam vergelijk, maar mijn hoofd is al op
weg naar huis. De twee zijn zo anders, maar
ze voelen als thuis.
Ik ben niet de enige die naar huis gaat deze
week. De stad is stil omdat alle pembantu's,
chauffeurs,jaga's en koki's naar hun families
gaan voor Lebaran (suikerfeest).
Iedereen die werkt in Jakarta, maar geboren
is in een kampung pakt voor een of twee
weken al zijn spullen bij elkaar om de familie
te bezoeken en samen te vieren dat Rama
dan voorbij is. Een nieuw begin. Niemand
komt met lege handen, de salarissen worden
contant uitbetaald, nieuwe kleren gekocht,
cadeaus, taarten. Nog een dag vasten en
april 2012 25
Moesson #10 april 2012.indd 25 {S} 29-03-12 14:52
