O interview
Afgelopen maart heb ik met mijn 100-
Mile Hunger Walk aandacht gevraagd
voor het voedseltekort en de honger
in de wereld. Tijdens mijn wandeling ontmoet
ik Michelle Branch, dochter van een Indische
moeder en een Ierse vader. Michelle DeSevren
Jacquet Branch (Sedona, 1983) bracht begin
2000 twee succesvolle albums uit: Spirit
Room en Hotel Paper, beide genomineerd
voor een Grammy Award. In dezelfde periode
won ze een Grammy voor het nummer 'The
Game of Love' samen met Carlos Santana.
Sindsdien is er veel gebeurd in Michelle's
leven. Ook al is ze bescheiden en dankbaar
voor alles wat haar popcarrière haar heeft
gebracht, ze vindt niet alles even leuk.
'Ik hou heus van mijn leven. Het promotie
circuit van grote commerciële muzieklabels
is alleen moeilijk. Het vergt veel van je', zegt
ze terwijl ze een slok van haar thee neemt.
'Ik wil niet ondankbaar klinken voor de
kansen die ik krijg, maar ik zou liever mijn
tijd besteden om mensen te inspireren en
de wereld mooier te maken, in plaats van all
that celebrity kind of stuff. Ik wil helemaal
geen vragen beantwoorden over wat ik van
de Kardashians vind.'
Het verrast me niet om te lezen dat haar
blog is ondertekend metfrom a recovering
teenage popstar.
'Een speelse manier om duidelijk te maken
dat ik gegroeid ben', zegt ze. 'Ja, ik ben nog
steeds hetzelfde meisje dat deze hits heeft
geschreven, maar de liedjes hebben nu een
andere betekenis voor me. De mensen moe
ten begrijpen dat deze nummers tien, twaalf
jaar geleden een hit waren. Trouwens, ik vind
het nog steeds leuk om ze live te spelen.
Met publiek is het nog steeds spannend: de
reacties, de interactie, om mensen mee te
zien zingen. Live is het altijd leuk.'
In haar zoektocht naar erkenning als singer-
songwriter vergeet Michelle haar fans niet.
Integendeel. Ze doet veel moeite om met
hen in contact te blijven via Facebook, Twit
ter en Tumblr. Michelle lijkt veel op andere
Indo's: ze is een verhalenverteller, en niet
alleen via haar muziek. Onlangs konden
we op haar blog lezen: 'We waren een paar
14 Moesson
dagen de stad uit geweest en bij thuiskomst
bleek onze koelkast nogal leeg. Dus toen
mijn dochtertje vroeg: "Mam, I'm starving
Wat eten we vanavond?", raakte ik een beetje
in paniek. Hmmm. Beschimmeld brood, dus
geen boterham met pindakaas en jam. Pasta.
Bevroren erwten. Ontbijtgranen. Eieren.
Wacht... eieren. That's it! Ik besloot een
prakje te maken dat mijn moeder vroeger
voor mij en mijn broers en zussen maakte,
en dat zij weer van haar moeder had geleerd.
Het kwam weinig voor, maar wanneer mijn
moeder te moe was om te koken, stoomde
ze wat rijst en maakte ze roerei met daar bo
venop ketjap Medja. Het lekkerste, simpelste
gerecht, dat me direct terugvoert naar mijn
kinderjaren.'
Ik heb voor Michelle een flesje ketjap Bango
meegenomen. Vrienden uit Indonesië bewe
ren dat die de lekkerste is. Van ketjap Medja
hebben ze nog nooit gehoord.
De geboorte van Owen betekende een ingrij
pende verandering in het leven van de jonge
popster, en haar dochters naam wordt dan
ook veelvuldig genoemd.
'Het krijgen van een kind maakt dat je boven
jezelf uitstijgt. Ik kreeg Owen toen ik in de
twintig was - voor velen van ons een ego-
istische tijd in het leven - en haar geboorte
heeft me geholpen een stap terug te nemen
en na te denken over wat ik écht wil. Over
wat je nog wel wil toelaten in je leven en
wat beslist niet meer. Over je normen en
waarden. In deze periode zijn we een handvol
vrienden verloren. Maar ze worden niet ge
mist. Owen heeft ons doen inzien hoe klein
onze wereld is en hoezeer we verbonden zijn
met elkaar. Ik voel me verantwoordelijk voor
onze samenleving en hoop dat die voor onze
kinderen nog bewoonbaar is als zij volwas
sen zijn. Zonder vervuiling en niet verscheurd
door oorlog en geweld. Ik heb er nog geen
nummers over geschreven, omdat het al
lemaal nog vrij nieuw voor me is.'
Michelle's vader (wij noemen hem de Out-do
en wij zijn de In-do', zegt Michelle.) komt uit
een grote katholieke familie met tien broers
en zussen en meer dan vijftig neven en nich
ten. Michelle groeide in hun nabijheid op. Ze
hebben nog steeds goed contact en familie
om je heen hebben, is rustgevend, vindt
Michelle ('en soms een beetje irritant').
'Ik heb altijd geweten dat ik moeder wilde
worden en ging al jong babysitten bij de
kinderen in onze straat. Moederschap zorgt
er ook voor dat ik meer van mijn afkomst wil
weten, wie ik ben, ook al hebben mijn vele
reizen en het overlijden van mijn grootmoe
der daar ook aan bijgedragen. Vragen komen
pas bij je naar boven nadat een familielid
is overleden, in plaats van als ze er nog zijn.
Toen mijn grootmoeder overleed, hoorde
ik veel verhalen van mijn tante en moeder.
Mijn grootmoeder komt van Oost-Java.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden zij
en haar broers en zussen in Japanse kampen
geïnterneerd. Na de oorlog vluchtten ze naar
Nederland. Mijn moeder Peggy - nummer
drie van vier broers en zussen - is in Den
Haag geboren en heeft tot haar vijfde in Ne
derland gewoond. Mijn grootouders voelden
zich niet welkom. Of dat kwam door hun
ervaringen tijdens de oorlog, weet ik niet.
Mijn oma sprak nooit over die dramatische
periode in haar leven. Ik heb wel een aantal
verhalen gehoord van ooms en tantes dat ze
zich in de sawa's moesten verstoppen voor
soldaten. Het was een moeilijke beslissing
voor hen om Indonesië te verlaten en naar
Nederland te gaan. Het gezin van mijn moe
der kwam via Ellis Island de Verenigde Staten
in en vestigde zich door tussenkomst van een
religieuze organisatie in Mesa, Arizona. Ik
wou dat ik samen mijn oma naar Indonesië
terug had kunnen gaan. Ik ben de enige uit
ons gezin die "terug" is geweest. Het was een
kort bezoek, maar het akoestische concert in
het Hard Rock Café van dertig minuten was
very crazy! Ik heb mijn moeder en zussen
beloofd ze een volgende keer mee te nemen
naar Indonesië. En naar Nederland.'
'Aanvankelijk hield mijn moeder niet van de
Verenigde Staten. Ze voelde zich alleen. Ze
miste Nederland. Mijn zus en ik groeiden op
in Arizona, waar niet veel Aziaten woonden
Moesson #11 mei 2012.indd 14
26-04-12 17:33
