'Soto, nasi goreng en spekkoek, dat laatste
is mijn specialiteit. Het duurt eeuwen om
spekkoek te maken, maar ik vind het heerlijk'
O interview
in Nederland', verduidelijkt ze. 'In Amerika is
het vrouwenvoetbal ontzettend populair. De
concurrentie is groter en het niveau ligt ook
hoger', legt Danielle uit.
In een kleiner land zijn er minder concurren
ten dus haar vader bedacht dat de keepster
in Nederland misschien wel kans had om op
topniveau te komen. 'Mijn coach in Amerika
vond dat een goed plan en heeft toen zijn
Nederlandse contacten aangeschreven. FC
Twente wilde mij vervolgens dolgraag heb
ben.'
De keepster is zich terdege bewust van
haar bevoorrechte positie. 'Ik kan soms niet
geloven wat ik allemaal meemaak. Ik voetbal
hier in een stadion met 5.000 juichende
toeschouwers, we hebben een vaste kern
met fans die ons overal volgen. In mijn eerste
week bij FC Twente, speelden we een wed
strijd in Moskou. Kun je dat geloven? Mijn
huisvesting wordt geregeld, ik krijg kleding
van de sponsoren. En ik krijg daarbovenop
nog een maandsalaris. Ik krijg gewoon
betaald voor mijn hobby. Ik leef hier echt in
een droom', verzucht ze en wijst naar buiten.
'Daar staat mijn auto. Gloednieuw, ook van
de club gekregen.'
'Twaalf weken uit de running'
In een hoekje naast de bank ligt een hoopje
voetbalspullen; een FC Twentesjaal, een
teamfoto, een paar afgetrapte kicksen en
gloednieuwe keeperhandschoenen. Voor de
fotoshoot trekt Danielle de handschoenen
een beetje onwennig aan.
Vanwege een gecompliceerde blessure aan
haar enkelbanden staat ze op het moment
niet in het doel. 'Het gebeurde heel stom
tijdens een training. Normaal gesproken
duurt het revalideren maar zes weken, maar
mijn geval is zo ingewikkeld dat ik wel twaalf
weken uit de running ben.'
En daar baalt ze behoorlijk van. 'Zo kan ik niet
met de reguliere training meedoen en moet
ik in plaats daarvan aquajoggen.' Ze gruwelt
bij de gedachte. Maar er is ook goed nieuws.
Van de zomer mag Danielle thuis herstellen.
En met thuis wordt Californië bedoeld, bij
haar ouders, broer en zus.
'Spekkoek is mijn specialiteit'
Wanneer Danielle over haar familie vertelt,
verschijnt er een lichte twinkeling in haar
ogen. Ze is een echt familiedier en valt hier
met haar neus in de boter. Een groot deel
van de Indische familie van haar vaderskant
woont namelijk in Enkhuizen en Amsterdam.
Danielle geniet dan ook met volle teugen
van haar familie op steenworp afstand. Ieder
weekend rijdt ze van Hengelo naar Noord
Holland om haar vrije dagen met haar ooms
en tante, neefjes en nichtjes te spenderen.
Ze laat een familiefoto op haar telefoon zien.
'We hebben het zo gezellig. We lachen veel
en koken vaak samen, ik kan al heel wat Indi
sche gerechten maken. Soto, nasi goreng en
spekkoek, dat laatste is mijn specialiteit. Het
duurt eeuwen om spekkoek te maken, maar
ik vind het heerlijk. Ik eet het mijn hele leven
al. In de Nederlandse winkel in Californië
kun je naast Hollandse pot namelijk allerlei
Indische specialiteiten krijgen.'
Tijdens de weekenden bij haar familie
spreekt ze altijd Nederlands. De taal die
haar opa en oma - oorspronkelijk van Java
- bleven spreken, zelfs toen ze al lang in de
VS gevestigd waren. 'Als klein kind kon ik er
weinig van verstaan. Ik antwoordde steeds
maar random ja en nee. Maar ik denk wel dat
ik onbewust een hoop heb meegekregen.
Toen ik hier eenmaal woonde, pikte ik de taal
vrij snel op. Dat kwam overigens ook dankzij
de Albert Heijn', lacht ze. Danielle stak
namelijk een hoop kennis op in de plaatse
lijke buurtsuper. 'Ik ben een kieskeurige eter
dus het was belangrijk dat ik bijvoorbeeld
in een restaurant wist hoe bepaalde dingen
heten. Door het lezen van de etiketten op
de verpakkingen in de Albert Heijn kon ik
alles wat ik lekker vond makkelijk uit mijn
hoofd leren. Mijn eerste woorden Nederlands
waren dus voornamelijk gerechten.' Zoals
andijviestamppot. 'Mmm... ik ben er dol op,
maar andijviestamppot kende ik natuurlijk al
van mijn vader.'
'Ik kijk nooit voetbal'
Dankzij haar deels Hollandse achtergrond
heeft ze geen last van cultuurverschillen.
Ondanks dat ze Hengelo zelf nogal boring
vindt, woont ze graag in haar wijkje. 'Onze
buren zijn ontzettend aardig voor ons. We
worden overal bij betrokken. Er wonen hier
ook veel kinderen dus we kunnen de hele dag
op straat voetballen.'
Ze vindt het leuk om te merken hoe voetbal-
minded de Nederlanders zijn. 'Overal zijn er
kleine grasvelden, dat is fantastisch.' Doet ze
dan ook mee aan de oranjegekte tijdens het
WK deze zomer? 'Ik kijk eerlijk gezegd nooit
voetbal', geeft ze schoorvoetend toe. 'Mijn
teamgenoten vinden dat ook raar, maar ik
ben al de hele dag met voetbal bezig. Dan ga
ik er in mijn vrije tijd toch niet nog eens naar
kijken? Als ik mensen zie spelen dan wil ik
altijd meedoen.'
En dat meedoen, daar gaat ze helemaal voor
zodra ze weer fit is. Ze heeft namelijk een
grote droom, een ambitie: ze wil zich plaat
sen voor het Nederlandse vrouwenelftal.
'Ik weet dat het hard werken is, maar ik wil
dat zo ontzettend graag. Ik geloof dat ik best
een kans heb.'
En wat als het niet lukt?
'Dan hoop ik mijn studie af te maken en ga ik
reizen. Naar Indonesië. Ik zou daar dolgraag
heen willen. Het lijkt me erg bijzonder om in
het land van mijn opa en oma te zijn.'
14 Moesson
Moesson #12 juni 2012.indd 14
24-05-12 22:36
